“Eάν
δεν ήταν αυτή , θα περνούσαμε υπέροχα
στις διακοπές μας. Αλλά καταφέρνει πάντα
να μας τα χαλάει”. Οι γονείς της Τρέισι
έδειχναν να ταιριάζουν απόλυτα ο ένας
με τον άλλον. Δεν είχαν μόνο το ίδιο
παρουσιαστικό (κοντοί και χοντροί), αλλά
έμοιαζαν να σκέπτονται και το ίδιο
πράγμα την ίδια στιγμή. Εν πάση περιπτώσει,
στις συζητήσεις μεταξύ τους ή με τους
άλλους, είχαν τη ίδια γνώμη και μερικές
φορές επιβεβαίωναν με τις ίδιες
ακριβώς λέξεις αυτό πού μόλις είχε πει
ο άλλος. Με τέτοιους τρόπους συμπεριφοράς
, περνούσαν τη ζωή τους σαν κάποιο
ικανοποιημένο ερμαφρόδιτο, σαν
μια συνένωση αδερφών
ψυχών. Το μόνο πρόβλημα ήταν η αίσθηση
υπνηλίας που σκόρπιζαν γύρω τους. Η
Τρέισι πλησίασε τα επτά και αποφάσισε
οτι δεν
ήθελε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής
της σε ύπνωση. Και το χειρότερο για
αυτήν ήταν ότι αποφάσισε να ξυπνήσει
και τους
γονείς της.
Η
Τρέισι έθεσε σε αμφισβήτηση το “Κοιμισμένο
σύστημα” αρνούμενη να αναισθητοποιηθεί.
Εξετάζοντας
τέτοιες περιπτώσεις παιδιών με τη ΔΣΣ
ή
δυσπροσαρμοστία, το πρώτο ερώτημα που
πρέπει να θέσουμε είναι:”Προσαρμοσμένος
ή δυσπροσάρμοστος ως προς τι;¨”
Για
την Τρέισι και άλλα παιδιά
σαν και αυτήν, τούτο
σημαίνει όχι μόνο να
αναρωτηθούμε γιατί δεν ενσωματώνεται
αλλά σε τι ακριβώς την περιμένουμε
να ενσωματωθεί. Αυτές οι συμπεριφορές
δεν μπορούν να εκτιμηθούν έξω από τον
πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν. Το
ζήτημα αυτό είναι διάσπαρτο από
αξιολογικές κρίσεις οι οποίες επηρεάζονται
από θρησκευτικούς, πολιτικούς ή
οικονομικούς παράγοντες, από πρότυπα
ανατροφής παιδιών που περνούν από τη
μια γενιά στην άλλη, από στερεότυπα,
ψυχολογικές αντιλήψεις/παρανοήσεις-σωστές
ή εσφαλμένες κτλ.
Ved
Varma,”Τα δύσκολα παιδιά”,1997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου