Το ημερολόγιο μιας Δασκάλας.

.

1-9-2017
Σήμερα λοιπον παρουσιαστηκα για να αναλάβω υπηρεσία, σε σχολεία στο Μενίδι.Μέχρι να δουμε τι θα γίνει με το προγραμμα των προσφύγων.
Καθώς έψαχνα τα σχολεία και καθώς ήταν σε αντίθετες πλευρές του δήμου, περιπλανηθηκα αρκετά , κάποιες φορές χάθηκα αναμεσα σε χωματόδρομους, χωματερές και νεκροταφεία σιδερικών. Βρεθηκα σε αδιεξοδα από μπάζα, με κουφάρια από αυτοκίνητα και καναπέδες να λιώνουν κάτω από τον ήλιο. Το τοπίο μπροστά σε ενα από αυτα τα σχολεία ήταν μια έκταση από κατι ξεσκισμένα θερμοκήπια.Πιο κατω ένα δάσος από πυλώνες της ΔΕΗ. Το ιδανικό σενάριο για ταινία, όπου οι πρωταγωνιστές έχουν εγκλωβιστεί σε ένα καταραμένο τοπίο το οποιο τους απομυζά .
Ανάμεσα σε όλα αυτα κάποια σπιτια σαν παράγκες, κάποιες παράγκες σαν σπίτια. Μπουγάδες με πολλα μωρουδιακά ρουχα. Κουβέρτες βελουτέ απλωμένες σε φράχτες. Σεντόνια με τεράστιες στάμπες. Τριαντάφυλλα . Πάντα στάμπες με μεγάλα τριαντάφυλλα σε καρμινα και σε σκουρο μωβ. Αυτοσχέδιες τεντες και νάιλον. Κάποια τσίγκινα μπουριά.
Και μεσα σε όλο αυτα, ήταν παιδια. Πολλά παιδια. Παιδια να πετάγονται απο σπιτια, απο αυλες απο παραθυρα για να δουνε ποιος περνάει. Από την Αφρική εχω να δω τόσα πολλά παιδια.
Παιδια πολλά. Και πολύ χαμογελαστά. Πετάγονταν τα πρόσωπά τους από τα κάγκελα και αναζητουσαν ετσι πεταχτά το βλέμμα σου. Πάντα χαμογελαστά. Πάντα εκπληκτα. Σα να είσαι ένας παλιός φίλος. Ενας γνωστός απο τα παλια που συναντουσαν μετά απο καιρό.
Μια ξεχασμένη κουκίδα στον χάρτη.Θλιμένη. Σκονισμένη
Οι συνάδερφοι μου μίλησαν με αγάπη για τα παιδια Ρομά. Δεν δημιουργούν προβληματα. Ασχετα με το καθιερωμένο στερεοτυπο. Μονο που δεν μαθαινουν ευκολα τα γραμματα. Τα παίρνουν οι γονείς για δουλειές βλέπεις στα μέσα της χρονιάς. Πότε για να δουλέψουν στη γη. Ποτε στα πανηγυρια.
Παράξενο.
Αισθανθηκα το ίδιο φτερουγισμα που αισθανομαι πάντα στις ειδικές «περιπτώσεις» . Τι πρόκληση να δουλέψεις σε ένα τετοιιο σχολείο.
Εδιωξα τις σκέψεις. Τι παράξενοι άνθρωποι είμαστε εμείς οι κάπως πειραγμένοι δάσκαλοι .. Βλέπουμε την πρόκληση και όχι το βόλεμα. Και πόσο σπουδαία πρόκληση να αγγιξεις με τέχνη τις ζωές αυτών των "ειδικών" παιδιων.
Σε αυτό εδώ το σκονισμένο τοπίο , στα παρασκήνια αυτής της πόλης όπου οι σφαίρες κάποιων, σκοτώνουν τα παιδιά την ώρα που λένε το ποιήμα τους.
Σε αυτό εδώ το σκονισμένο τοπίο , στα παρασκήνια αυτής της πόλης όπου η αδιαφορία σκοτώνει και εκέινα που αρπάζονται με βία από την ζεστή αγκαλιά του σχολείου.
Και κανείς δεν φταει για αυτην την γενοκτονία.

Ανοιξα την τηλεόραση και έπεσα πάνω σε ένα σήριαλ στον Αντ1, όπου μια από της πρωταγωνίστριες είναι μια έφηβη μουσουλμάνα με μαντίλα. Δεν μπόρεσα να καταλαβω πολλα για το στόρι και το κομμάτι του ρόλου, μάλλον για έναν τρυφερό εφηβικό ερωτα μιλάει.
Εμεινα να κοιτάζω με ένα μικρό χαμόγελο. Αυτο το σήριαλ δεν θα το παρακολουθησω ποτέ αλλά για εκεινους και εκεινες τους ενηλικες, τους εφηβους και τα παιδια που θα το κάνουν, αυτο το σήριαλ κατάφερε αυτό που όλοι οι άλλοι κοπιάζουμε με κηρύγματα, μανιφέστα και αντιρατσιστικά λογύδρια: να εξοικειώσει, να συμπεριλάβει, να ενώσει, μέσα από το παντοδύναμο εργαλείο της εικόνας.
Ετσι λοιπον ας συγκρατούμε που και που τα "πολιτικοποιημένα μας άλογα", και να μην βιαζόμαστε να κατηγοριοποιήσουμε σε Α` και Β` κατηγορία τα θεάματα που προσφέρονται. Ο πολιτισμός δημιουργείται ΚΑΙ από τα λαϊκά και εύπεπτα μέσα και όχι μόνο από τα γαλλικά και το πιάνο.

Φέτος η Κρήτη με έκανε να της μοιάσω λίγο περισσότερο.
Όσο και αν προσπάθησα να την αρνηθώ ή να τη ματαιώσω τα προηγούμενα χρόνια, τόσο πιο κοντά της ήρθα τελικά. Γιατί η Κρήτη δεν είναι ήρεμη σαν την Ικαρία. Ούτε λαμπερή σαν κυκλαδονήσι. Η Κρήτη γέννησε θεούς και θέλει να γεννήσει κι άλλους. Βροντάει και σε καλεί μέσα από κάθε κέδρο, πέτρα και την αύρα της θάλασσας. Κάθε γωνιά της έχει ποτιστεί με αρμύρα, αίμα και βαριά ιστορία και τα αγρίμια της βοσκούν αγκάθια ποτισμένα με αλάτσι.
Την Κρήτη δεν την κατανοείς με 10 μέρες διακοπών στα μπιτσόμπαρα ή στα πανηγύρια. Η Κρήτη είναι μια πνοή..μια καυτή ανάσα απειλητική που κινείται πάνω από το κεφάλι σου. Σου μιλάει μέσα από τους βοριάδες της και σε παρακολουθεί μέσα από τα μάτια των γερακιών και των αετών της . Σε θέλει για να της ανήκεις. Είναι ένας μεγάλος λαβύρινθος που έφτιαξαν θεοί.. Άπαξ και μπεις δεν έχει επιστροφή. Θα ανήκεις εδώ για πάντα. Θα είσαι δικός της και δική της για πάντα.
Είναι ευχή και κατάρα να τον αγαπήσεις αυτόν τον τόπο. Αν το κάνεις κάθε χρόνο θα σου δείχνει κάτι καινούριο. Χωρίς να το καταλαβαίνεις θα σε φτιάχνει.. θα σε δημιουργεί από την αρχή σε κάτι καινούριο που δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να είσαι. Και χωρίς να το καταλαβαίνεις θα σου βάζει δοκιμασίες για να βγαίνεις πέρα από τα όριά σου. Να γίνεσαι πιο άνδρας. Και οι γυναίκες της Κρήτης γίνονται πιο άντρες. Φέτος ας πούμε εγινα λίγο πιο αντρας, αφού πέρασα τον Καλλικράτη. Δεν αισθάνθηκα φόβο. Μονο ομορφιά είδα στα κροκαλα που κρέμονταν και στα αγριεμένα κριάρια που πετάγονταν μπροστά σου. Μετά έμαθα ότι ήταν από τους πιο δύσκολους δρόμους της Χώρας.
Την Κρήτη φέτος την αγκάλιασα. Κι εκείνη μου γνώρισε τα παιδιά της. Εκείνα τα σκοτεινά τα δύσκολα. Με τα σχιστά μάτια που πετούν φλόγες. Τους έσφιξα το χέρι και ήπια από τη ρακή που πίνανε. Την Πρωτορακή, την αντρίστικη.
Και φέτος αν και δεν περίμενα ποτέ πως θα συνέβαινε και σ εμένα, είπα πως εδώ σε αυτόν τον τόπο, στον τόπο των προγόνων μου θέλω να με αφήσετε να ξεκουραστώ όταν θα έρθει και η δική μου ώρα...

Ο Αύγουστος είναι ένας μήνας που χωράει μια ολόκληρη χρονιά. Είναι βαρύς δύσκολος και σκληρός. Ο μήνας που πρέπει να σηκώσεις τον εαυτό σου. Με παρέα ή μόνος , ο Αύγουστος πάντα σoυ δείχνει ποιος είσαι.
Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι στο λιμάνι των Χανίων και θα περιπλανιέμαι μόνη μου στα σοκάκια μέχρι να ξυπνήσουν οι τουρίστες. Πόσες φορές και αν έχει συμβεί αυτό στην ενήλικη ζωή μου!; Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές, αυτός ο Αύγουστος με έβρισκε μόνη . Να φορτώνω το αυτοκίνητο και την πλάτη με προσδοκίες ότι κάτι υπέροχο θα συμβεί. Λίγα καλοκαίρια συνέβη κάτι υπέροχο τελικά. Τα περισσότερα ήταν νωχελικά και μοναχικά Αλλά κάθε φορά, είτε βρισκόμουν πάνω σε ενα λόφο να κοιτάζω τη γραμμή του ορίζοντα και την σκια των άλλων νησιών, είτε κάτω από τα αρμυρίκια να νανουρίζομαι από την αντηλιά, πάντα ο δυσβάσταχτος αυτός Αύγουστος μου έδειχνε την αλήθεια του εαυτού μου.
Είναι ωραίος αυτός ο μήνας. Πληγωτικός αλλά ωραίος
Έλα λοιπόν.
Παμε.
Το ταξίδι ξεκινάει.

Σήμερα φρόντισα τα φυτά μου στο μπαλκονήσι. Μεγάλη υπερηφάνεια νιώθω για τα φυτά μου. Για τις μπανανιές μου, για τις πικροδάφνες , τα υδρόφυτά μου. Κι εκεί που άλλαζα χώμα σε μια γλάστρα και με την επαφή με το χώμα συνειδητοποίησα πως τελικά δεν είναι απλά ότι μου αρέσουν τα φυτά και το πράσινο. Λένε μεγαλώνεις όπως έπαιξες πιτσιρίκι και είμαι από την τελευταία γενιά των παιδιών εκείνων που βούτηξαν στην κυριολεξία στα χώματα. Αυτή η βελούδινη και υγρή αίσθηση στα χέρια φέρνει αυτόματα μυρωδιές, εικόνες, ακόμα και ήχους.Το χώμα γινόταν σπιτάκι, χωριό, μαγαζί και καταφυγιο. (Από ότι μας πονούσε).
Μπορεί να μην είχαμε τα 'Εξυπνα" παιχνίδια με τις υφές και τους ήχους που έχουν σήμερα , αλλα είχαμε όλες τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση..
Είμαστε τυχεροί

για κορίτσια από τα Λιόσα σαν και εμένα,(ίσως επειδη γνωρίσαμε και άλλους δρόμους όπως η Τέχνη) θα μπορουσε μια κατηγορία και μια εξακρίβωση να στιγματίσει το ποινικό μητρώο και να καταστρέψει τη ζωή μας. Ειδικά εκείνα τα χρόνια.
Οι δικές σας κόρες μπορεί να μην κάνουν τετοια. Μπράβο τους.
Κάποιες και κάποια αγόρια όμως ψάχνουν να βρουν κάπου για να χωρέσουν τον εαυτό τους.

-Ναι; Η κ. Καραγιάννη;
-Ναι η ίδια.
-Καλησπέρα. Ονομάζομαι Τάδε και είμαι διευθυντής στον Τάδε φορεα. Θέλω να σας πω πόσο σας θαυμαζω για το έργο σας..Είστε εξαιρετικός άνθρωπος.
-Αχμ...χμ...εντάξει.. Σας ευχαριστω.
-Είμαι κι εγω άνθρωπος της αλληλεγγύης και στον αντιρατσιστικό αγώνα και θα ήθελα να μας βοηθήσετε σε μια αντιρατσιστική δράση που ετοιμάζουμε.
-Με χαρά. Αν μπορώ.
-Θέλουμε μεθαυριο να μας φέρετε στον χώρο μας 10 προσφυγάκια για να χορέψουν.
-........
-Ναι με ακούτε;
-Τι εννοείτε;
-Θέλουμε 10 προσφυγάκια να χορέψουν 2 παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς. Για μισή ώρα τα θέλουμε. Α....και επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα για τη μεταφορά τους να συνεννοηθείτε με τον τάδε Δήμο. Ξέρουμε οτι εχει κονδύλια.
-Μα τι λέτε; Αρκουδάκια είναι τα παιδιά να τους βαράμε το ντέφι και να χορεύουν;Ένας άνθρωπος που δεν ξερω μου ζητάει κατι τετοιο και εγω θα πρέπει να συναινέσω; Μα τι λέτε;
(Μετά από πολλά ενοχικα και ταξικά επιχειρήματα, 4-5 τηλεφωνήματα, απερίγραπτη πίεση από τον αντιρατσιστή κυριο Τάδε και επίμονη άρνηση δική μου να του “διαθέσω” τα παιδιά, Αβάδιστα και αβιαστα,όπως ηθελε, άκουσα το εξής:
- -Κυρία Καραγιάννη με απογοητευσατε. Δεν είστε στην πραγματικότητα αυτο που φαίνεστε.
Το τι του απάντησα δεν έχει σημασία.
Καταφερε και βρηκε από αλλου προσφυγακια.
Αυτή, είναι μια φράση που ακούω συχνά ιδιαιτερα τον τελευταίο χρόνο. Εκδικητικά ξεστομίστηκε από συνεργάτες, από ανθρώπους που ήθελαν να διαχειριστουν χωρίς όρια το πνευματικό μου έργο, από φίλες και από εν δυνάμει συντρόφους.
Δεν ειμαι αυτό που νομιζετε. Και δεν είμαστε αυτο που νομίζετε οι άνθρωποι της Πράξης. Είμαστε άνθρωποι Ειλικρινείς και ΔΕΝ ειμαστε πάντα συνεναιτικοί και διαθεσιμοι, ιδιαιτερα σε αυτο που συμβαινει στον φαντασιακό και ναρκισσιστικο σας κόσμο.
Οι Ανθρωποι της Πράξης δεν είναι αυτο που νομίζετε και δεν είμαστε εσεις.




21-11-2015
Είμαστε στην Κρήτη για μια οικογενειακή γιορτή. Γνωρίσαμε έναν Γερμανό που τα τελευταία 20 χρόνια ταξιδεύει σε όλες τις γωνίες της γης, και έχει μείνει στις πιο απομερες στις πιο εξωτικες στις πιο εναλλακτικές. Σκοπεύει μόλις πάρει τη σύνταξη του να αγοράσει ένα σπιτάκι και να εγκατασταθεί στην Ελλάδα.
"Γιατί στην Ελλάδα; Εξαιτίας του ήλιου; " ρώτησα.
"Όχι. Εξαιτίας των ανθρώπων της. Είστε από τους πιο ομορφους και ζεστους ανθρώπους της γης ".
- Μα δε λένε πως είμαστε αγενεις, αποτομοι και τεμπέληδες;
"Αυτά τα λένε όσοι δεν αγαπάνε τους ανθρώπους ".
(Περήφανη για αυτό το μικρό
Γαλατικο χωριό)


23-11-2015
Ο Σώτης έγιανε. Το πόδι του μόνο, γιατί κατά τ` άλλα είναι ένα πολύ φοβικό τρίποδο γατάκι. Δεν μπορεί να κάτσει ακίνητο στην αγκαλιά σου, δαγκώνει γρατζουνάει και πετάγεται. Αυτή βέβαια είναι μια αναμενόμενη συμπεριφορά. Όπως όλα τα πλάσματα της γης, εάν δεχθούν κακοποίηση και πόνο στις πρώτες στιγμές τους, θα εκφράσουν μόνο αυτό που έμαθαν, δηλαδή την βία και τον πόνο.
Ωστόσο έγινε κάτι αναπάντεχο πριν λίγο, ενώ προσπαθούσα να τον ηρεμήσω με χάδια. Ήρθε ο άλλος γάτος μου ο Lucky ο οποίος είναι ένας Ζεν γάτος και κουρνιασε γουργουρίζοντας στην αγκαλιά μου.
Αυτό κάπως τράβηξε την προσοχή του μικρού ο οποίος σα να τον τράβηξαν απο τη "πρίζα' χαλάρωσε και αυτός στα πόδια μου γουργουρίζοντας και κοιτάζοντας τον μεγάλο.
Απόψε λοιπον αυτό το τριποδάκι (και με λίγη βοήθεια από τον
Παβλόφ), μου έδωσε χαρά και ελπίδα.
Είναι οι Άλλοι, που ως πρότυπα μας παροτρύνουν για να γίνουμε καλύτεροι πιο...ευτυχισμένοι. Αρκεί βέβαια σαν τον Σώτη να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά.
(Μια εικόνα και μια σκέψη που ήθελα απόψε να μοιραστώ ειδικά με εσάς που έχετε κολλήσει σε ότι σας βρήκε στο παρελθόν: στους κακούς γονείς, στους αχάριστους συντρόφους και όπου αλλού πιστεύετε πως δεν σας πρόσεξαν και δεν σας φρόντισαν).
Με αγάπη.

24-11-2015
(Πλαντάξαμε και σήμερα)

Ελεύθερο θέμα.
"-Κυρία, έφτιαξα ένα καράβι για τα προσφυγόπουλα. Το πάνω κουτί έχει τρόφιμα. Το από κάτω έχει ρούχα και το μεγάλο εχει τις σκηνές που θα μείνουν. Δυο ναυτες τα κρατάνε με τα σχοινιά για να μην πέσουν στην θάλασσα και ο καπετάνιος του καραβιού έφτιαξε μια τούρτα για να γιορτάσει ένα προσφυγόπουλο τα γενέθλιά του".
Λυκούργος Β1.

Παρατηρήσεις:
1) Έχει κατανοήσει το πρόβλημα και έχει σκεφτεί τρόπους για να το λύσει.
2) Έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο της τρικυμίας και εχει προνοήσει.
3) Δεν φρόντισε απλά για τις βασικές ανάγκες αλλά και για τις ψυχικές. Μη ξεχνάμε πως τα γενέθλια ειναι το πιο σημαντικό γεγονός στο μικρόκοσμο των παιδιών.
4) Το έργο είναι ανθρωποκεντρικό. Μιλάει για τη "δυναμη" των ανθρώπων να αλλάζουν την πραγματικότητα.

Συμπέρασμα:
Εάν η δημιουργικότητα δεν αναλώνεται μόνο στη δημιουργία των καλαίσθητων έργων και εάν περιέχει ανθρωπισμό και βαθύτατη σκέψη, τότε έχουμε ελπίδα...

..............
Ο Λυκούργος σας στέλνει τους ....αγωνιστικούς χαιρετισμούς του και χάρηκε πάρα πολύ που σας άρεσε η ζωγραφιά του.
Μια παρατήρηση μόνο μου έκανε σε σχέση με εκέινα που σας μετέφερα.
Είπε πως η αλήθεια είναι πως κανένα από τα προσφυγόπουλα δεν είχε γενέθλια αλλά ο καπετάνιος σκέφτηκε να φτιάξει την τούρτα για να γιορτάσουν όλοι μαζι σα να είχαν γενέθλια.
emoticon smile
30-11-2015
Σήμερα έγινα μάρτυρας σε ένα παράξενο debate που διαδραματίστηκε ανάμεσα σε παιδιά της Δ` σχετικά με το εάν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης ή όχι.
Εκτός από 2 παιδιά που είχαν αρνητικά επιχειρήματα, όλη η υπόλοιπη ομάδα των 23 παιδιών πίστευαν πως υπάρχει και μάλιστα αντέδρασαν με έντονο τρόπο σε εκείνους τους δύο που διαφωνούσαν . Έρχονταν όλα κοντά μου αγανακτισμένα χτυπώντας το πόδι στο πάτωμα και με εκφράσεις θυμού μου μιλούσαν για εκείνους τους δύο που "Δεν καταλαβαίνουν!" πως τα δώρα ειναι του Άγιου Βασίλη ο οποίος δεν ειναι άνθρωπος αλλά πνεύμα..
Ο ένας από τους αντιδραστικούς, το αγόρι άρχισε να φωνάζει. Είχαν πεταχτεί οι φλέβες στο λαιμό του. "Οι γονείς τα φέρνουν! Είμαστε 9 χρονών! Ακόμα θα πιστεύουμε σε τέτοια; Τα είδα στην αποθήκη πέρυσι. Και μετά το μαρτύρησε η μαμά μου. Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης σας λέωωωωωω!". Χρειάστηκε να τον συγκρατήσω γιατι ο θυμός του τον έκανε να αρχίσει να μιλάει υβριστικά. Το άλλο, το κορίτσι, είχε πιο διακριτική στάση και δεν επέμεινε πολύ στην ομάδα. Κατά τη διάρκεια του σαματά ήρθε κοντά μου, έσκυψε στο αυτί μου και ψιθύρισε: "Δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Πέρυσι βρήκα μια απόδειξη στη σακούλα". "Και γιατί δε το λες στους φίλους σου;" της είπα.
Με θάρρος έτρεξε να φέρει το κρυφό της επιχείρημα στην ομάδα, για να μπει και εκείνη με τη σειρά της στο μάτι του κυκλώνα. Η κατάσταση σώθηκε από το κουδούνι και αφου βγήκαν για διάλειμμα εγώ έμεινα "παγωτό" μέσα στην τάξη με μια μόνο λέξη στο μυαλό μου: "Πω!!!!".
Εκεί μπροστά μου ήταν η μικρογραφία της κοινωνίας που ζούμε. Εκπαιδεύουμε μια γενιά ανθρώπων να πιστευουν σε ευχές, φαντασιώσεις, φαντάσματα, αγίους και Σωτήρες που θα τους φέρουν απαίδευτα και με μαγικό τρόπο ότι ευχηθούν και επιθυμήσουν! Σήμερα είναι μια κούκλα και ένα ποδήλατο. Στο αύριο βάλε ότι μπορείς να σκεφτείς. Από Διορισμό μέχρι και έναν γάμο με έναν βιομήχανο. Παράλληλα κατασκευάζουμε την εικόνα της κοινής λογικής να μοιάζει τόσο Ξένη και γραφική.
Ξέρω. Θα μου πείτε πως τα παιδιά θέλουν τη μαγεία των μυθων και των παραμυθιών. Και εγώ θα ρωτήσω γιατι το πνευμα της προσφοράς και της αυτοθυσίας (αυτο είναι τα Χριστούγεννα στην θεολογική του διάσταση) αντικαταστάθηκε από το πνευμα της ικανοποίησης των προσωπικών αναγκών; Αν δεν σας αρέσει η ιστορία με τον μικρό Χριστό , που δεν ήταν άλλο από ενα μικρό παιδι που γεννήθηκε στο κρύο, γιατι δεν επιλέγετε να διδάξετε για το πνευμα της προσφοράς με ένα από εκεινα τα παραμυθια με τα φτωχά παιδιά που τα περισσότερα πέθαναν έξω στο κρυο μόνα,περιμένοντας τον εγωιστή φιλάργυρο Σκρουτζ ή κάποιον να αγοράσει ένα πακετο σπιρτα;
Είμαι υπερβολική; Υπερβολική είναι η απαθής ατάραχη και εγωκεντρική κοινωνία που μας περιβάλει.
Σε έναν παράλληλο από τον ατάραχο δικο μας κόσμο, υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν εξω στο κρυο.
Σήμερα.


3-4-2015
-Κυλία, μα μη λέτε παλαμύθια στα παιδιά!.
Είναι λογικό να μην υπάρχει Άγιος Βασίλης.
Φίλιππος Β Δημοτικού.


4-12-2015
Aς σας πω άλλη μια ιστορία από την τάξη, από αυτές που έχουν "νόημα", αφου σας αρέσουν τόσο πολύ.
Πάλι στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
Το θέμα ήταν "Οι άγγελοι-Τα πλάσματα του ουρανού" και σε αυτήν την εργασία τα παιδιά της Β` Δημοτικού ήταν ελεύθερα να εκφράσουν το σχήμα και το νόημα των αγγέλων όπως εκείνα επιθυμούν.
Είδα λοιπον πολλά ξανθομαλλικα αγγελάκια, πολλούς πήγασους, εξωγήινους, ρομποτο-αγγέλους, κ.α. Μέχρι και διαβολικά αγγελάκια.
Με πλησίασε ένα αγόρι. Ήθελε μια συμβουλή για το πως θα φτιάξει τα φτερά. Και εκεί λοιπόν κάτω από το σχήμα του αγγελικού χιτώνα, είδα να κρέμονται τα ...μέζεα του αγγέλου. Και τα τρία.
Γκλουπ. Κόντεψα να πνιγώ, αλλά έμεινα ατάραχη για να μην δημιουργήσω "ντροπή" στο αγόρι. Με φυσιολογικό τρόπο τον ρώτησα: "Πολύ μου αρέσει το σχέδιό σου. Εξήγησέ μου τι ακριβώς θέλεις να πεις όμως".
" Κυρία, εγώ έφτιαξα έναν απλό άγγελο. Όμως επειδή λένε πως οι άγγελοι δεν είναι ουτε αγόρια ούτε κορίτσια, εγώ τον έκανα αγόρι για να τον έχω φίλο μου".
Με συγκίνησε η αθωότητα αυτου του παιδιού. Τιποτα βρώμικο ή σεξουαλικό δεν υπήρχε εδώ, Ένα πλασματακι 7 χρονών απόλυτα συμφιλιωμένο και ήρεμο με το φύλο του.
Επέστρεψε στο θρανίο του για να τελειώσει τον άγγελό του. Και εκεί ήταν που οι άλλοι συμμαθητές είδαν το σχέδιο. Και άρχισαν τα καλαμπουρια,ο χαβαλές και τα γέλια για το αγόρι και τον άγγελό του. Τότε ήταν που ακουστηκαν και οι βρώμικες λέξεις και εμφανίστηκαν άλλα σχέδια με αγγέλους με στηθη και παραμορφωμένα γεννητικά όργανα.
Το αγόρι είχε μια έκφραση: "Μα τι έκανα λάθος;".
Χρειάστηκε να διακόψω την ροή της τάξης για να εξηγήσω τι σημαινε η εργασία του αγοριού και γιατί μου άρεσε πάρα πολύ.


15-12-2015
(Κατηγορία: γλυκούλικος παύλα ανθρωπιστικός φασισμός)
Κάποια στιγμή είχε συμβεί αυτό:
Περνάω από ένα στενό της Κυψέλης και ένα αυτοκίνητο είχε παρκάρει με έναν τέτοιο τρόπο που εκδήλωνε θεωρητικά τη πρόθεση του οδηγού να αφήσει χώρο και στα άλλα αυτοκινητα να περάσουν . Θεωρητικά, γιατι πρακτικά δε γινόταν.
Δεν φαντάζεστε τον θυμό μου. Και όλων των υπόλοιπων στην ουρά που κορναραν και φώναζαν πιο πίσω.Κάποιοι ειχαν βγει και εξω απο το αυτοκινητο και έβριζαν !
. "Οι Ελληναράδες! Μα ποτέ δεν θα γίνουμε Ευρώπη! Ζώα! @#%& κτλπ.
Θα πρέπει να ήμασταν εκει κοντά στο 10λεπτο, όταν αυτό που είδαμε, εμένα τουλάχιστον ....με ντρόπιασε:
Ένας νεαρός, γύρω στα 25 βγήκε από την πολυκατοικία μαζί με τον υποβασταζόμενο υπερήλικα παππού του. Αφου ζητησε πολλές συγνώμες τον έβαλε μέσα στο αυτοκινητο και ελευθέρωσε το δρόμο.
Κάποιος από τους... "Ευρωπαίους" της..ουράς, συνέχισε να κορνάρει με μανία ενώ έβλεπε τι γινοταν μπροστά του.
Και γιατί το λέω αυτό;
Ωραία τα happenings για την ελευθερη κυκλοφορία των πολιτών στα πεζοδρόμια και για πιο ανθρώπινες πόλεις. Κατανοώ τις δράσεις ενημέρωσης στις διαβάσεις. Κατανοώ να κάνεις πλάκα και να τυλίξεις με μεμβράνη και φιογκάκια το αυτοκίνητο. Αλλά μεχρι εκεί.
Το να ζωγραφίσεις ομως με ανεξίτηλο μαρκαδόρο ή σπρέι ή να γεμίσεις με αυτοκόλλητα το "περιουσιακό στοιχείο" κάποιου άλλου, είναι καθαρά μια πράξη Βανδαλισμού. Ή γλυκουλικου Φασισμού. Είναι πράξη χωρίς σκέψη...Πράξη υποκριτική γιατι δείχνεις πως δεν σε ενδιαφερει ο Ανθρωπος. Απλά το κάνεις για το event.
Αν σε ενδιαφέρει να νουθετήσεις, θα καλέσεις την αστυνομία που είναι το αρμόδιο όργανο για να νουθετεί. (Ξέρω είσαι "Δημοκράτης πάυλα αναρχικός" και δεν σου πάει).
Αν όχι, θα κάνεις απλά ένα event που στη συνέχεια θα γίνει μια "κοινοποίηση", ή ένα αρθρο στα free press.Και μετά από αυτό θα έχεις οπλίσει και το χέρι άλλων ανόητων να κάνουν περισσότερες και μεγαλύτερες φασιστικές πράξεις εις βάρος άλλων ανθρώπων και της περιουσίας τους.
Σε μια εχθρική για τους πολίτες πόλη όπως είναι π.χ. η Αθήνα, δικαίωμα μετακίνησης εχει και ο οδηγός αυτοκινητου. Όχι μονο ο ποδηλάτης ή ο πεζός. Γιατί το αυτοκινητο για κάποιους είναι ενα μεσο μετακίνησης για οικογένειeς, με παιδια, με ασθενείς, με ηλικιωμένους, κ.α . Eίναι επίσης ένα επαγγελματικό εργαλείο. Κάποιοι βγάζουν χρηματα, άρα ζουν από το αυτοκινητο.
Ξέρεις δεν το χρησιμοποιεί ο κόσμος μονο για να πάει για καφέ...

23-12-2015
Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε αλλά η εκπαιδευτική κοινότητα "σωπαίνει" για άλλη μια φορά . Πάντα παρατηρητές βουβοί και άβουλοι κρατικοί υπάλληλοι. Βράζει ο κόσμος για την τόσο κατάφορη παραβίαση και προσβολή μιας μεγάλης κοινωνικής ομάδας όπως η Λοατκι και καμιά ανοικτή τοποθέτηση από Υπουργό, υφυπουργό, σύμβουλο, προϊστάμενο, αιρετό, συνδικαλιστή εκπαίδευσης κτλπ. Και αν δεν πάρουν αυτοί θέση, γιατι να πάρει ο δασκαλάκος με τα χρυσά μαλλιά; Αυτός θα κάνει γιορτούλες για ταανθρώπινα δικαιώματα, θα κολλήσει κανσόν στις ταξεις και με τα 30 τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα μαλώσει το παιδάκι που χρησιμοποίησε τη λέξη "Που*$ης" και θα γυρίσει πλευρό.Και πολλά έκανε. Μη χάσει και τι δουλιτσα από κανέναν θρησκόληπτο ή χρυσαυγίτη.
Παρατηρητές βολεμένοι, ανίκανοι να δημιουργήσουν πολιτισμό και ανθρωπιστικές αξίες. Σωπαίνουν για τους Λοατκι όπως σιώπησαν και τις προηγούμενες δεκαετίες για την ιθαγένεια, για τη μητρική γλώσσα, για τους Ρομά, για τους πρόσφυγες.
Σε τέτοιες στιγμές αισθάνομαι ντροπή για τον κλάδο μου.



23-12-2015
Και τώρα αγαπημένοι, αφού πήρατε και το νόμο με το μέρος σας να μην μείνετε μόνο στο Pride, ναι; Να συμπληρώσετε τα κενά της έκφρασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα από δράσεις που μπορούν να μετασχηματίσουν ουσιαστικά την πραγματικότητα και σε μια γλώσσα που να μπορούν να καταλάβουν όσοι δεν καταλαβαίνουν. Ξέρω πως πολλοί φίλοι θα μου θυμώσουν με αυτα που λέω αλλα πλέον δεν έχετε δικαιολογια ΚΑΙ εσεις για να μείνετε στο "απέναντι", σνομπ, απροσπέλαστοι και θυμωμένοι . Να τα λέμε όλα.
Η κοινωνία απέδειξε πως είναι περισσότερο έτοιμη από όσο νομίζαμε.Όχι απαραίτητα γιατι κατανοεί τις ανάγκες της Λοατκι κοινότητας, αλλα κυρίως για δύο λόγους. Ο πρωτος είναι πως για πρώτη φορά ισως επιτράπηκε στον κόσμο να δει πέρα απο το στερεότυπο του μισόγυμνου άντρα στο άρμα με τα φτερά, μια πληγωμένη και τρυφερή εικόνα ανθρώπων που αναζητούν λίγο χώρο για να αναπνεύσουν. Ο δευτερος λόγος είναι πως η ρητορική "Κρεμάστε τους κτηνοβάτες" ήταν τόσο βίαιη και φθηνή που σόκαρε, τρόμαξε, απογοήτευσε τον κόσμο και απομυθοποίησε εκείνους που κρατάνε τα "κλειδιά του Άδη και του Θανάτου" αλλά όχι της πραγματικής Αγάπης και της Αποδοχής. Τελικά οι Έλληνες είναι πιο χριστιανοί απο τους πνευματικούς τους ηγέτες.
Η κοινωνία θέλει να δει την αξία σας, την αγάπη και την αφοσίωση στα παιδιά σας, τη δημιουργικότητά σας, τη συνέπειά σας, την ευγένειά σας. Οι δάσκαλοι περιμένουμε να φτιάξετε εκπαιδευτικά εργαλεία για το ελληνικό σχολείο για να μας βοηθήσετε αλλά και να μας προστατευσετε στη δουλειά μας. Οι γονείς περιμένουν να τους εξηγήσετε, να τους καθησυχάσετε και να τους εκπαιδεύσετε πως να υποστηρίξουν τα παιδιά τους στον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Οι γυναίκες περιμένουμε να κατανοήσετε πως η μάχη των φύλων δεν τελείωσε εδώ.
Σίγουρα κάτι νέο σηματοδοτούν οι τελευταίες εξελίξεις.Μια νέα περίοδος ωριμότητας για όλους μας.
Με αγάπη.

2-11-2015
Σε ένα πλαίσιο όπου ο Έλληνας εκπαιδευτικός βάλλεται από παντού και αμφισβητείται, πρέπει επιπλέον να φερθεί στα παιδιά σαν να είναι το Άγιο δισκοπότηρο ..ή οι ιερές αγελάδες.
Μέσα στην τάξη οι εκπαιδευτικοί "νεωτερισμοί" του απαγορεύουν να βάλει όρια ενώ στο προαύλιο ότι και αν συμβεί στο παιδί θα φταίει: αν γρατζουνίστηκε, αν τσακώθηκε με το διπλανό του, αν του έπεσε το κουλουρι, αν έπαθε αλλεργία απο τις κάμπιες, αν το κουτσούλισε πουλί, ο Έλληνας Δάσκαλος ειναι αυτος ο βρομιάρης αξύριστος (είπε ο Πάγκαλος) που όσο και αν προσπαθεί θα φταίει πάντα.Τα τελευταία χρόνια οι ρητορική εναντίον του δεν σταματα. Πολιτικά πρόσωπα τον χρησιμοποιουν ως αρνητικό παράδειγμα και με μια απλή ανώνυμη καταγγελία από τον οποιοδήποτε μπορεί να υποστεί ένα αυτόφωρο.
Τις πταίει;
Το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο αναλύει κάποιους λόγους και συμφωνω σε όλους. Θα προσθέσω μόνο πως σε αυτη τη κακοποίηση φταίνε και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που υποκύπτουν στην "δουλικότητα". Το αποτέλεσμα αυτής της δουλικότητας ειναι να "τρέφουν" αυτόν τον φασισμο, να τον συντηρούν και να αδειάζουν τις δυνάμεις τους σε εκείνες τις σχολικές πρακτικές που θα τους κρατάνε σε μια ψευδαίσθηση "ασφάλειας".
Μεγαλύτερο όπλο για τον εκπαιδευτικό είναι να κατανοεί την επιστήμη του, να ενημερώνεται πάνω στα εργασιακά του, να μπορεί να υποστηρίξει αυτό που κάνει και να αντιδρά σε ότι του προσάπτουν.Και αυτό είναι ενας καθημερινός αγώνας και μια συνειδητή στάση.
Εύγε στην συνάδερφο που αντέδρασε με αγωγές στον εκφοβισμό που δεχθηκε απο δικομανείς γονείς.

Πατήστε: Εδώ

29-10-2015
Το κρυμμένο μήνυμα της ημέρας:
Πίσω από τον δάσκαλο στους Αρκιούς, που έκανε παρέλαση με δύο μονο μαθητές βρίσκεται η απάντηση σε όλους εκείνους που "απορούν" γιατί η Ελλάδα έχει περισσότερους εκπαιδευτικούς και σχολικές μονάδες από άλλες χώρες.
Ένα καλό που έχει αυτό το "κακό" ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ειναι οτι θεωρεί πως κάθε παιδι που μεγαλώνει στα όρια αυτης της χώρας πως έχει δικαίωμα στην δωρεάν εκπαίδευση. Κάθε ψαροχώρι και κάθε συνοριακή ή μη πινέζα σε αυτόν τον τόπο έχει έστω έναν δάσκαλο.
Η δωρεάν εκπαίδευση είναι ένα "όριο" που όλοι οι ανθρωπιστικοί φορείς (ΟΗΕ, κ.α) μάχονται και διεκδικούν για τις αναπτυσσόμενες και αναπτυγμένες χώρες.
Μερικοί έχουν βαλθεί να καταργήσουν αυτό το παραδειγματικό προνόμιο αυτού του μικρού "Γαλατικού χωριού".

28-10-2015
Πάντα το ΟΧΙ ήταν διφορούμενο σε αυτόν τον τόπο. Ακόμα και αυτό που γιορτάζουμε σήμερα. Ποιος το είπε; Ο Μεταξάς ή υποχρεώθηκε από τον Λαό μετά το γεγονός της βύθισης της Έλλης που σηματοδότησε το τέλος των φιλικών σχέσεων με τις δυνάμεις του Άξονα του Χιτλερ;
Και γιατί γιορτάζουμε το ΟΧΙ ως την έναρξη του πολέμου στην Ελλάδα που συνδέεται με το μόνο "καλό" που έκανε ενας δικτάτορας και όχι με την τελική έκβαση του πολέμου που αφορά όλες τις νικες του ελληνικού λαου και των λαών της Ευρώπης;; Άραγε δεν υπάρχουν άλλες εξίσου σημαντικές στιγμές σε αυτόν το πόλεμο; Λένε κάποιοι ιστορικοί πως η ήττα του Αξονα ξεκίνησε από τη μάχη της Κρήτης και ήταν το γεγονός που καθυστέρησε τον Χιτλερ ως προς την κατάκτηση της Ρωσίας.Γιατί δεν γιορτάζουμε αυτό το γεγονός και γιορτάζουμε το ΟΧΙ του Μεταξα;
Μιλάμε για τον Μεταξά. Τον δικτάτορα, ομοϊδεάτη του Χιτλερ και του Μουσουλινι. Ίσως με τον εορτασμό του ΟΧΙ "οι ισχυροί που γράφουν την ιστορία" να προσπάθησαν να κρύψουν "άλλα". Όπως τα φρικτά βασανιστήρια σε διαφωνούντες (ευνουχισμοί, πεταλωμα σε κομουνιστές και δημοκράτες). Ο Μεταξάς είναι επίσης γνωστός και γιατι λίγο πριν το ΟΧΙ έκαψε όλα τα προοδευτικά βιβλία της εποχής (π.χ. των Γκόρκυ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Γκαίτε, Δαρβίνου, Φρόυντ, Παπαδιαμάντη, Καζαντζάκη, Καρκαβίτσα, Κορδάτου). Ό ίδιος παρέδωσε Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους στους κατακτητές Γερμανούς και Ιταλούς , με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να εκτελεστούν. Στα χρόνια της πολιτικής του πορείας έγινε επίσης γνωστός και για τις διώξεις σε συνδικαλιστές, εκπαιδευτικούς, δημόσιους υπαλλήλους που απολύθηκαν και διώχθηκαν επειδή εξέφρασαν δημοκρατικές θέσεις. Καλλιέργησε το πνεύμα των καταδόσεων υπόπτων και καθιέρωσε για την πρόσληψη σε δημόσιες υπηρεσίες και για την είσοδο σε στρατιωτικές σχολές, το "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων". Απαγόρευσε τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης εξορίστηκαν ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό, τα συνδικάτα διαλύθηκαν ενώ οι βασανισμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο στα αστυνομικά τμήματα.
Συμπέρασμα. Δεν γιορτάζουμε την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων κατά του ναζισμού και του φασισμού και την νικητήρια έκβαση ενός Παγκόσμιου Πολέμου κατά των σκοτεινών δυνάμεων αλλά το κομμάτι που πρωταγωνίστησε ένα Έλληνας φασίστας.


27-3-2015
Όχι δεν φταίνε τα παιδιά για τη σχολική βία-επιθετικότητα.
Την παρακάτω λίστα τη βρήκα στο Fresh education.
(Επιτρέψτε μου να προσθέσω 2 ακόμα στοιχεία που έχουν προκύψει από έρευνες:
- Τα ακατάλληλα και καθόλου λειτουργικά σχολικά κτίρια, με την "αφημένη" αισθητική, έχει αποδειχθεί πως εντείνουν τη νευρικότητα των παιδιών.
- Η έλλειψη ερεθισμάτων (δημιουργική απασχόληση, παιχνίδια κ.α) κατά το σχολικό διάλειμμα έχει αποδειχθεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που ευνοεί την επιθετικότητα ανάμεσα στα παιδιά).
-Βία στην κοινωνία
-Κακή επίδραση από τα ΜΜΕ (Σεραφετινίδου Μ., “Κοινωνιολογία των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας”, 1987)
-Η γενιά του «Εγώ» (“Me” Generation) Έλλειψη συναισθηματικής ανατροφής ώστε να είναι συναισθηματικά ώριμοι
-Έλλειψη ασφαλούς και καθοδηγητικού οικογενειακού περιβάλλοντος
-Δύσκολο προσωπικό ταμπεραμέντο. Και εντός του σχολείου εμφανίζονται προβλήματα απειθαρχίας ή κακής συμπεριφοράς, κ.ά.
-Αδιάφορα μαθήματα και αναλυτικά προγράμματα ( Michael Apple “Εκπαίδευση και εξουσία”), χαμηλές προσδοκίες μαθητών, βαρεμάρα.
-Ανυπαρξία διόδων για την επικοινωνία ή την αποδεκτή εκδήλωση των συναισθημάτων ή των αντιδράσεων.
-Μεγάλος αριθμός μαθητών στην τάξη (Barker, R. G., & Gump, P. (1994). Big school, small school. Stanford, CA: University Press.
-Οι γρήγοροι ρυθμοί και οι υψηλές απαιτήσεις αφήνουν πίσω τους «αργούς». Η αξιολόγηση ως παράγων περιθωριοποίησης
-Η ταξινόμηση και η περιχάραξη της γνώσης(Bernstein B, (1992),
-«Παιδαγωγικοί κώδικες και κοινωνικός έλεγχος») και χρήσης της, αποκλείει μαθητές και φτιάχνει ένα «περιθώριο» που υφίσταται καταπίεση και αντιδρά ή στρέφεται εναντίων αυτών που πραγματοποιούν τον αποκλεισμό
-Το περιθώριο της σχολικής /τάξης ζωής διεκδικεί το δικαίωμα στην έκφραση και ζητάει την προσοχή μας (Willis, Learning to Labour)

27-3-2014
Με αφορμή όλη αυτη τη συζήτηση περι bullying, εχω ξεκινήσει ένα ξεσκόνισμα στα βιβλία των μεταπτυχιακών μου σπουδών που τα περισσότερα αφορούν σε μελέτες των τελευταίων 20 χρόνων γύρω από θέματα σχολικής κουλτούρας σε σχολεία του εξωτερικού αλλά και της χώρας. Σε όλες αυτές τις μελέτες επαναλαμβάνεται συχνά το ίδιο μήνυμα: την τάση του κόσμου αλλά και κάποιων ειδικών δυστυχώς, να παρασύρονται από "γνώμες" που ωστόσο δεν έχουν επαληθευτεί από τα ακαδημαϊκά ερευνητικά εργαλεία, εκείνα που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και την αξιοπιστία μιας "υπόθεσης".
Αυτές οι μελέτες τονίζουν τη διαφωνία τους με διάφορες θέσεις που προάγουν συνήθως οι εργαζόμενοι στον τομέα της Ψυχολογίας οι οποίες προκύπτουν από παρατηρήσεις της παιδικής συμπεριφοράς σε κλινικό περιβάλλον.Αυτές οι μελέτες δίνουν πολυ σημαντικές πληροφορίες, αλλά δεν αρκούν καθώς η παιδική συμπεριφορά πρέπει να μελετάται στο φυσικό περιβάλλον του παιδιού. Ότιδήποτε στη συνεδρία μπορεί να απομονώνεται και να χαρακτηρίζεται ως "βίαιη" συμπεριφορά, στη ζωή του παιδιού στην ομάδα αποκτά αλλο νόημα: γίνεται μια ουσιαστική αλληλεπίδραση μεταξύ των παιδιών που τα βοηθάει να μπουν σταδιακά στην ενήλικη ζωή.
Δυστυχώς σε όλη αυτήν τη ρητορική περι bullying ξεχνούν να αναφέρουν πως η Θετική επίδραση των συνομήλικων, είναι πιο συχνό φαινόμενο από το πείραγμα ή την πίεση της ομάδας ή του συμμαθητή και η επαναλαμβανόμενη κακοποιητική στοχοποίηση (όρος του bullying) είναι ακόμα πιο σπάνια .
Επίσης ένα ακόμα που δεν έχει περιληφθεί στη συζήτηση περι bullying είναι το σημείο που συμφωνούν όλες οι Κοινωνικές επιστήμες: βασική αιτία που κάποια παιδιά δεν καταφέρνουν να βάζουν όρια στην πίεση της ομάδας ή του συμμαθητή είναι η ελλειμματική συμπεριφορά και η φτωχή σε ενθάρρυνση στάση των γονέων απέναντι στα παιδιά τους.
Αυτά και άλλα πολλά .
Γι αυτό ψυχραιμία .Και προσοχή. Και σεβασμό και Αγάπη στην παιδική ηλικία.
Και να έχουμε στο νου πως καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών δεν γίνεται μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες. Γίνεται και στον δικό μας λαμπερό και καλοχτενισμένο κόσμο και μάλιστα με πολλές "επιστημονικές" προκαλύψεις!

26-3-2015
Όταν τα παιδιά τρολάρουν τη Μόνα Λίζα.













24-3-2015
Δεν υπάρχει Εαυτός, παρά μόνο μέσα στις σχέσεις με τους Άλλους.
J. Piaget.

24-3-2015
Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι, ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται για να εξουδετερώσουν τη φθορά. 
Οδυσσέας Ελύτης.

23-3-2015
Martin Woodhead, Dorothy Faulkner, Karen Littleton, Η Εξέλιξη του παιδιού στο κοινωνικό περιβάλλον, τόμος Γ`,1991, εκδ.EAΠ, Πάτρα.
Τι είναι και τι όχι το bullying; Γιατι δεν είναι απαραίτητα "κακή" η επιθετικότητα στην παιδική ομάδα; Γιατί δεν είναι ασφαλές να ερμηνεύουμε την παιδική συμπεριφορά σύμφωνα με τις θέσεις των ενηλίκων; γιατί την παιδική ηλικία δεν μπορείς να την ερμηνευσεις μόνο μεσα από τα πλαίσια ερμηνείας της ψυχολογίας, αλλά πάντα σε συνεργασία με άλλες κοινωνικές επιστήμες; Γιατί το παιδί Δεν είναι θυμα των περιστάσεων αλλά συμμετέχει ενεργά στην.. εξέλιξή του; γιατί η πίεση της ομάδας δεν είναι ο κύριος λόγος που οδηγεί τους εφήβους σε ακραίες συμπεριφορές; και άλλα πολλά....

23-3-2015
Φοβάμαι πως όλη αυτή η απερίσκεπτη και ακατάσχετη φιλολογία περι bullying (από ειδικούς και μη), πως το μονο που θα καταφέρει θα είναι να "ποινικοποιήσει" την παιδική ηλικία. Και αυτό είναι κάτι που ήδη συμβαίνει και με άλλους τρόπους.
Ας μην παρασυρόμαστε αγαπητοί συνάδερφοι (όχι εμείς) από όλη αυτήν την εμμονική μόδα του bullying. Εμείς ξέρουμε πως Δεν είναι οι πλειοψηφία των μαθητών μας έτσι, αλλά η πολύ μικρή και όχι συχνή μειοψηφία.
Εμείς ξέρουμε πως η σύγκρουση μέσα στην ομάδα, δεν είναι πάντα κάτι καταστροφικό. Ακόμα και αν οι γονείς έχουν διαφορετική γνώμη.
Ας μην παρασυρόμαστε από τις άλλες φωνές που βλέπουν δράκους παντού.
Αυτές οι φωνές κάνουν τη δουλειά τους.
Η δική μας η δουλειά είναι να βλέπουμε ομορφιά στην παιδική ηλικία.
Ακόμα και στις πιο σκοτεινές της στιγμές

20-3-2015
Κυρία! Πότε θα γίνει η Έκπληξη*;;;
(* έκλειψη ηλίου).

19-3-2015
Χθες είχα ένα πολύ καλό συναπάντημα. Βρέθηκα με έναν από τους πρώτους μαθητές μου και ήπιαμε ρακόμελο. Ο Ε. είναι ένα υπέροχο πλάσμα, μεταναστευτικής καταγωγής, γεμάτο ταλέντα που η τέχνη ξεχειλίζει από μέσα του. Κοντεύει να τριανταρίσει και ήταν στις πρώτες γυμνασιακές τάξεις μου πριν καμια 15ρια χρόνια. Τον θυμάμαι και με θυμάται γιατι μας ενωνε αυτή η μυστική γλώσσα των χρωμάτων.
Στραβάδι έγω , ωρομίσθια, φοβισμένη και ανώριμη, αλλά απο τότε αποφασισμένη, να αλλάξω τον κόσμο με το πινέλο μου.
Εκείνη τη χρονιά είχα συνεχώς συγκρούσεις με τον Διευθυντή. Πότε γιατί γεμίζαμε με χαρτάκια τις αίθουσες και η καθαρίστρια κουραζόταν να τα μαζεύει, πότε γιατί λερώναμε τις λεκάνες στις τουαλέτες με το νερό που ρίχναμε από τις τέμπερες,κ.α.
Η συγκρουσιακή αυτή σχέση κατέληξε σε προφορική αναφορά στη τότε σύμβουλό μου επειδή έβαζα σε όλους τους μαθητές καλούς βαθμούς.
Ούτε μια στιγμή δεν έκανα πίσω, αν και μέσα μου φοβόμουν μήπως χάσω τη δουλειά μου. Και κάποιες φορές όταν ο συντηρητικός αυτός άνθρωπος υποβίβαζε τη δουλειά μου...του έβγαζα και "δόντια".
Στο τέλος της χρονιάς διοργάνωσα μόνη το πρώτο μου μαθητικό φεστιβάλ: tableau vivant σε έργα τέχνης, γκράφιτι, εκθεση, μουσικό συγκρότημα και τραγούδι στη νοηματική.
Στο τέλος ο Διευθυντής μου έσφιξε το χέρι και μου ζήτησε συγνώμη που δεν είχε καταλάβει "Πως η Τέχνη μπορεί να πάει σε πιο υψηλά επίπεδα το Σχολείο" (είχε πεί).
Η ηθική ικανοποίηση και η επιβεβαίωση εκείνης της περιόδου έρχεται όταν τυχαία με βρίσκουν οι μαθητές μου και μου μεταφέρουν με εκτίμηση την εμπειρία της Τέχνης που είχαν μαζί μου. Έτσι και εχθές ο Ε. μου εκμυστηρεύτηκε πως : "Το μάθημα των εικαστικών ήταν κάτι σαν ηλιαχτίδα μέσα σε όλη την πίεση που δεχόταν σαν παιδάκι εκείνη την εποχή. Η δική μου η φιγούρα ήταν μια παρηγορητική Μητέρα και μια δασκάλα που εδειχνε και άλλους όμορφους δρόμους" (είπε).
( Μπορώ να κλάψω σας παρακαλώ;).

18-3-2013
Έχω έναν πιτσιρίκο στην Β τάξη. Σπάνια τελειώνει τις εργασίες. Περισσότερο αισθάνομαι πως τον παρασύρουν τα υλικά. Και αν τύχει να τις τελειώσει, τις έχει σχεδόν "κακοποιήσει", αφού όλα τα θέματα που τους δίνω, ο Γιάννης τα "μεταστρέφει" σε κάτι που αποφασίζει εκείνος: το Δάσος γίνεται ο Βάλτος, το πορτρέτο γίνεται η Πεταλούδα, κ.α.
Χθες έπρεπε να φτιάξουν σε χαρτί Α4 ένα μακό μπλουζάκι με μια στάμπα που θα έπρεπε να επινοήσουν. Ο μόνος κανόνας ήταν να βαφτεί όλη η εργασία και να μην αφήσουν κενά.
Ο Γ. ήρθε να μου δείξει την εργασία του.
Ήταν ένα μπλουζακι με αφηρημένα σχέδια. Ωστόσο υπήρχαν μεγάλα κενά που δεν είχε χρωματίσει.
-Όπα! Εδω Γιάννη ξέχασες να το χρωματίσεις.
-Κυρία... Δεν ξέχασα. Έτσι το θέλω. Αυτή είναι η Λάμψη του Φωτός. Πως μπορείς κυρία να λερώσεις το Φως με χρώμα;"
Περιπτώσεις σαν του Γ. μου δίνουν χαρά. Ίσως η αθέτηση των κανόνων σε κάποιους πιο νοησιαρχικούς δασκάλους να φανεί ως τεμπελιά, ή παραβατικότητα. Ο Καλλιτέχνης δάσκαλος μπορεί (ή πρέπει να είναι σε θέση ) να διακρίνει την Δημιουργική Αποκλίνουσα σκέψη. Την Ιδιαίτερη Ευφυία. Την ηγετική προσωπικότητα , τον αυτόνομο άνθρωπο που οριοθετεί , αναπλάθει, μεταστρέφει.
Και αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο κύριος σκοπός της Τεχνης στο σχολείο.
Να δώσει την δυνατότητα στα παιδιά να ζωγραφίσουν και να σκεφτούν πέρα από το πλαίσιο.!

17-3-2015
Σήμερα νομίζω πως έζησα μια από τις πιο όμορφες εικόνες της ζωής μου σαν εκπαιδευτικός.
Ήρθε ένα καινούριο παιδί στο σχολείο. Έφηβος από την Ινδία. Ψηλός, ξερακιανός, ντροπαλός. Ένα ευγενικό πλάσμα από αλλού, σε ένα νέο σχολείο, σε μια νέα χώρα, σε μια νέα γλώσσα.
Δάκρυα ευγνωμοσύνης με γέμισαν καθώς έβλεπα τα αγόρια της ΣΤ` να τον έχουν περικυκλώσει σαν μέλισσες. Όπου πήγαινε το αγόρι, από πίσω το χαρούμενο μελίσσι: να τον φροντίσουν, να τον βοηθήσουν, να του βρουν βιβλία, να τον συστήσουν, να του εξηγήσουν, κ.α.
Φαίνεται  πως κάτι καλό γίνεται τελικά σε αυτό το σχολείο!!!!!!!

15-3-2015
Τα σχολεία Μιλάνε. Οι δάσκαλοι μιλάνε. Και εκπαιδεύουν. Με όποιον τρόπο διαθέτουν, αυτήν τη γενιά των παιδιών που κατακλύζεται από μηνύματα βίας και ρατσισμού..
Το γιατί αυτό το μήνυμα ΔΕΝ διαχέεται σαν κουλτούρα στη κοινωνία, θα πρέπει να το απαντήσουν οι φίλοι μου εδώ στο facebook (και αλλού φυσικά) που εργάζονται στα Μεγάλα ΜΜΕ και διακινούν ιδέες και αισθητική.
Σαν δασκάλα εικαστικών πάρα πολλές φορές έχω προσπαθήσει να έρθω σε επαφή με μμε (με δελτία τύπου, e-mail αλλά και τηλεφωνικά) με σκοπό να τους ενημερώσω για όλα αυτά τα υπέροχα που γίνονται στα σχολεία που έχω δουλέψει και αφορούν στο Μήνυμα κατά της βίας.
Ποτέ δεν δίνουν σημασία.*
Ωστόσο από ότι ξέρουμε πρόθυμα και σχεδόν εμμονικά ανακυκλώνουν ειδήσεις από το σχολείο που αφορούν τη θεματική: "Αίμα και Σπέρμα", δηλαδή επίορκους εκπαιδευτικούς, τραυματισμούς και αυτοχειρίες παιδιών κ.α.
Ας αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Το παρακάτω εξαιρετικό βίντεο των εικαστικών συναδέρφων της Καρπάθου από ένα πρότζεκτ κατά της σχολικής βιας, που αν θυμάμαι καλά περισσότερα από 400 σχολεία έστειλαν καλλιτεχνική εργασία για να μιλήσουν κατά της βίας στα σχολεία. Γιατί χρειάστηκε ένα ακόμα θάνατος για να δείξουν αυτό το μήνυμα και να δώσουν προσοχή στην φωνή των παιδιών;
* Εκτός από πολύ λίγες εξαιρέσεις ευαίσθητων ανθρώπων που στηρίζουν πολύ συχνά επικοινωνιακά τις προσπάθειές μας στο 2ο ΔΣ Αχαρνών.

15-3-2015
Δεν θα πω κάτι για το bullying του Βαγγέλη.
Θα πω όμως για το bullying που θα δεχθεί η οικογένειά του στις επόμενες ημέρες μέχρι οι γνωστοί "ανθρωπισταράδες" των social θα ξεθυμάνουν ή κάτι ΄''άλλο" να τραβήξει την προσοχή τους.
Πέρα από το πένθος το οποίο θα είναι αθροιστικό και ανείπωτο για αυτούς τους ανθρώπους, θα παρακολουθήσουν το μακάβριο debate στα social για το εάν το παιδί τους είχε άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό ή όχι. Διάφοροι "ειδικοί" θα διασύρουν το όνομα του παιδιού αυτού και της οικογένειάς του για να "αποδείξουν" τα θέματά τους.
Βιάστε ελεύθερα!

12-3-2015
Xθες ήταν μια πολύ έντονη και ενδιαφέρουσα ημέρα. Ήταν για την ακρίβεια η συνέχεια μιας πολύ έντονης εβδομάδας που ήταν γεμάτη εισηγήσεις και συναντήσεις με όμορφους ανθρώπους της Τέχνης, του Σχολείου κ.α.
(Δεν θα σας ξαναπώ πόσο υπερήφανη είμαι για τους ανθρώπους “μου” που δημιουργούν και διδάσκουν).
Χθες λοιπόν το πρωί μοιράστηκα με συναδέρφους κάποιες σκέψεις μου για το Δημιουργικό σχολείο και κλείνοντας είδαμε το “Αλλάζοντας τα Πρότυπα” του Σ.Κ. Ρόμπινσον.
Στο διάλειμμα με ρώτησε μια νεαρή συνάδερφος: “Ωραία τα λέει ο κύριος Ρ. Αλλά δεν μας λέει το ΠΩΣ θα φτιάξουμε ένα πιο Δημιουργικό σχολείο”.
Και είναι αλήθεια. Δεν μας λέει το ΠΩΣ. Αλήθεια ΠΩΣ ή ποιος θα αλλάξει τα πρότυπα στο αναχρονιστικό ελληνικό σχολείο;
Αν υποθέσουμε πως αύριο, ο κ. Μπαλτάς φτιάξει ενα νομοσχέδιο που θα μας δίνει το νομικό και υλικο-τεχνικό πλαίσιο για ένα πιο Δημιουργικό Σχολείο...άραγε θα καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα τέτοιο;
Η γνώμη μου είναι πως όχι. Τα πρότυπα αλλάζουν από τους τολμηρούς ανθρωπους. Από τους Πρωτοπόρους.Από τις τάσεις, τις ανάγκες, τις νέες προσεγγίσεις που οι ίδιοι θα δημιουργήσουν.
Δεν γίνονται οι επαναστάσεις με εγκυκλίους και νομοθετικά πλαίσια.
Την ίδια ημέρα το απόγευμα, μαζευτήκαμε στο σχολείου μου , καμιά 40ρια γονείς με τα παιδιά τους και κάποιοι συνάδερφοι. Αφού κάναμε όλοι μαζί σχέδια για το σχολείο μας, στη συνέχεια τους έδειξα το υλικό που έφερα απο την Αφρική. Μιλήσαμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την εκμετάλλευση των αναπτυσσόμενων χωρών κ.α.
Και ξανα-κάναμε σχέδια για το ΠΩΣ θα κάνουμε δράσεις ΟΛΟΙ μαζί για να ακούσουν και άλλοι γι αυτές τις αλήθειες.
Υπερηφάνεια. Μόνο Υπερηφάνεια αισθάνομαι και συγκίνηση για τους μικρους πυρήνες των απλών ανθρώπων που θέλουν ν αλλάξουν τον κόσμο!





14-1-2015
Je suis un Nigérian




















14-1-2015
Ήσουν κι εχθές Charlie?
Αύριο θα είσαι;
(by the way... Η Ελλάδα στην 70η θέση).

9-1-2015
Είναι η Σάτιρα δείκτης της Δημοκρατίας;
Ναι αλλά, έχει σημασία από ποιον εκφράζεται και σε ποιον απευθύνεται. Δημοκρατία είναι ο Παστίτσιος να μπορεί να κάνει αστεία για τον Άνθιμο και να κατασκευάζει την καρικατούρα ενός Aγίου με σκοπό να σατιρίσει τα κακώς κείμενα μίας εδραιωμένης αποδεκτής "νόμιμης" θρησκευτικής μισαλλόδοξης εξουσίας, μιας εξουσίας που έχει επιβάλει για τον εαυτό της το αυταπόδεικτο θεϊκό αλάθητο και συχνά εκμεταλλεύεται και χειραγωγεί μια μεγάλη μερίδα πολιτών.
Είναι παραβίαση αυτής της Δημοκρατίας η σύλληψη και η τιμωρία του δημιουργού του.
Όμως σε ένα αντίστοιχο σκηνικό, θα ήταν δημοκρατική έκφραση εάν μια γελοιογραφία χλεύαζε με σεξουαλική αναφορά, τον τρόπο που λατρεύουν πχ οι μουσουλμάνοι της Θράκης το Θεό τους; Ή οι Σύριοι του Συντάγματος; Θα ήταν αποδεκτό ας πούμε το εξώφυλλο σε ένα ελληνικό έντυπο να απεικονίσει την κακοποιητική πρωκτική πράξη ενός οικονομικού μετανάστη με τον θρησκευτικό του ηγέτη;
Και αναρωτιέμαι αν θα ήταν εν τέλη δημοκρατική έκφραση ο χλευασμός και η κακοποίηση και άλλων ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων; Θα ανεχόσαστε στο όνομα της Σατιρας (ως δημοκρατική έκφραση-δικαίωμα) τον εξευτελισμό της ομοφυλοφιλίας; των ανθρωπων με ειδικές ανάγκες; των αναξιοπαθούντων; Θα ανεχόσασταν ένα τέτοιο εξώφυλλο; Νομίζω πως όχι.
Είναι η Σάτιρα δείκτης της Δημοκρατίας; Είναι δημοκράτης τελικά αυτός που κάνει την Σάτιρα ή αυτός που αν και θίγεται την ανέχεται.
Οι Τσιχαντιστές προφανώς δεν είναι Δημοκράτες.
Εμείς άραγε είμαστε;;
Ελπίζω να μην χρειαστεί (ξανά) να εξηγήσω πόσο κατακρίνω την δολοφονία των 12 συναθρώπων μας στην Charlie Ηebdo.















8-1-2015
Κι όμως υπάρχει κόλπο για να μένουν ήσυχα τα παιδιά στην τάξη:
Κάνεις μάθημα σε αίθουσες όπου η θερμοκρασία είναι περίπου στους 5 βαθμούς Κελσίου.

22-11-2014
Τα Αλβανικά στο ελληνικό σχολείο;
Είναι αυτονόητο πως με τα αγγλικά, τα γερμανικά και τα γαλλικά δεν υπήρξαν ποτέ αντιδράσεις. Η εισαγωγή της Αλβανικής όμως ως ξένη γλώσσα στο ελληνικό σχολείο ( για τους μαθητές που το επιθυμούν), είναι υπόθεση καμμένη από χέρι.
Υπενθυμίζω την υπόθεση της διευθύντριας Στέλλας Πρωτονοτάριου όπου (μεταξύ άλλων) διασύρθηκε στα δικαστήρια επειδή πρόσφερε (εθελοντικά) εξωσχολικά μαθήματα της μητρικής γλώσσας στους μεταναστευτικής καταγωγής μαθητές (και της ελληνικής, στους γονείς τους).
Γιατί γνώριζε η σπουδάια αυτή συνάδερφος πως από παιδαγωγική άποψη απαγορεύεται η παύση της μητρικής γλώσσας αφού μια τέτοια πρακτική καθυστερεί την γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική εξέλιξη του παιδιού.
Εάν μας ενδιαφέρει 'όμως πραγματικά αυτό το μεγάλο κομμάτι του μαθητικού πληθυσμού, εκείνων που οι γονείς τους έχουν επενδύσει στη νέα τους πατρίδα, τότε πρέπει να φροντίσουμε την εκπαίδευσή τους όπως φροντίζουμε (;!) και για τους γηγενείς μαθητές.
Γιατί εάν αυτήν τη στιγμή οι "κακοί" Γερμανοί πληρώνουν για τους δασκάλους και τα τμήματα ένταξης που γίνονται στην ελληνική για τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών (που συρρέουν κατά χιλιάδες για ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα αυτή), γιατί να μην το κάνουμε εμείς που είμαστε "καλοί";
Βέβαια μεταναστευτικό ζήτημα ειναι αυτό. Δεν πρέπει να το σκαλίζουμε πολύ για να μην χαλαστούν οι πιο ναζιστές ψηφοΒόροι.

4-11-2014
Αγαπάμε τον WD street art! όχι μόνο για το Υπερ ταλέντο του αλλά κυρίως γιατί το έχει διαθέσει στους ανθρώπους, ομορφαίνει τη ζωή τους και προσφέρει Παιδεία Τέχνης και Αποδοχής.Είμαι τυχερή που τα τελευταία χρόνια βάφει και τα σχολεία που δουλεύω .
Το συγκεκριμένο Υπέρ γκράφιτι που απεικονίζει παιδιά τους Αμαζονίου, έγινε στο 1ο Δημοτικό σχολείο Νίκαιας και πρόσφατα βεβηλώθηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής.














14-10-2014
Για τεχνικούς λόγους, στο σχολείο μου, κάναμε σήμερα την Ημέρα αθλητισμού και πολιτισμού που τα περισσότερα σχολεία έκαναν την προηγούμενη Δευτέρα.
Ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να δοκιμάσω μέσα στην τάξη, λίγο από την εμπειρία της Ρουάντα . Έδειξα λοιπόν σε όλες τις τάξεις φωτογραφίες και βίντεο με τα παιχνίδια που φτιάχνουν/παίζουν τα παιδιά εκεί. Τους έφερα να αγγίξουν και τη χειροποίητη μπάλα που μας είχε κάνει δώρο ένας μπόμπιρας εκεί κάτω και τους έδειξα πως να φτιάχνουν μία , με την ίδια τεχνική.
Εκστασιάστηκαν. Η αίθουσα γέμισε με υψωμένα χεράκια και με πολλά "Γιατί;".
Στις μικρές τάξεις ακόμα, άκουγες να ξεφεύγουν επιφωνήματα "τρόμου", στην ενημέρωση ότι στην Αφρική δεν υπάρχουν Τζάμπο και πλαστικά παιχνίδια.
Μια παλίρροια ενθουσιασμού αλλά και αγωνίας μας παρέσυρε όλους σε εκείνες τις "μαγικές" στιγμές που μπορούν και συμβαίνουν κατά καιρούς στην τάξη.
Και ίσως να είναι η πρώτη φορά που αισθάνθηκα κατα κάποιο τρόπο "δικαιωμένη" για την απόφασή μου να ακολουθήσω σε αυτό το δύσκολο ταξίδι. Και σίγουρα αισθάνθηκα την ανάγκη των παιδιών για να "Μάθουν" την αλήθεια που υπάρχει εκεί έξω.
Θα είναι ένας γεμάτος Αγάπη σχολικός χειμώνας.....














8-10-2014
-Ακόμα να σου περάσει το κρύωμα;
-Εντάξει είμαι Μαμά. Θα μου περάσει.
-Να τρως πορτοκάλια και να πεις στο Νίκο να σου φτιάξει καμιά σούπα.
-Ναι Μαμά, θα τρωω. Μου φτιάχνει. Μια χαρά είμαι.
-Να προσέχεις παιδί μου. Κυκλοφορεί Έμπολα.
(Η Ελληνίδα Ρέϊβερ, Μάνα (μου).



1-10-2014
Πρόσφατα, σε μία παρουσίασή μου, γνώρισα έναν δάσκαλο Ρομά. Ναι, Ρομά. 
Με περίμενε στην έξοδο για να μου πει πόσο ενθουσιασμένος ήταν για τις προσεγγίσεις Αποδοχής του Άλλου που είχα παρουσιάσει. Ήταν καταρτισμένος όσο λίγοι, είχε κάνει μεταπτυχιακό πάνω στην Αγωγή του καταπιεζόμενου (Freire ) και ήταν ενημερωμένος για κάθε καινούρια εκπαιδευτική προσέγγιση. Μου έκανε εντύπωση απο τις λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε το ότι επιδιώκει να δουλεύει σε δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας, σε συνοικίες Ρομά και μεταναστών και ότι φέρνει τουμπερλέκι μέσα στην τάξη του.
Δεν ειχα τη δυνατότητα να μιλήσω πολύ μαζί του και να μάθω την ιστορία του, αλλά συγκράτησα από αυτόν τον άνθρωπο τα μάτια του που γυάλιζαν την ώρα που μιλούσε για τους μαθητές του.



20-6-2014
Τελείωσε και η φετινή.
Ήταν ωραία χρονιά.
Έντονη και γλυκά κοπιαστική.
Δέχθηκα πολλή Αγάπη και εμπιστοσύνη από όλα τα παιδιά!
Και είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω νέα πράγματα που δεν είχα ξαναδοκιμάσει στον τρόπο που δουλεύω  μέσα στην τάξη.
Γενικά νομίζω πως ήταν από τις πιο όμορφες χρονιές μου. Δεν θέλω να αδικήσω τα αγαπημένα μου παιδιά από προηγούμενες χρονιές, που πιθανόν με διαβάζουν αυτήν τη στιγμή.
Πάντα τα παιδιά είναι καλά και σου δίνουν όμορφες διδακτικές εμπειρίες.
Το φετινό σχολείο όμως μπορώ να πω πως τα έχει όλα όσα αναζητώ εγώ από την επικοινωνία και τη δυναμική των παιδιών, την εμπιστοσύνη και τη διάθεση για σύμπραξη από τη Διεύθυνση  και τους συναδέρφους και την ομαλή συνεργασία και ζεστή επικοινωνία με τους γονείς.
Όλα τα είχε η φετινή χρονιά.
Και όλη αυτή η όμορφη χρονιά θα κάνει δύσκολη την αναμονή μου, για τη νέα τοποθέτησή μου, το Σεπτέμβριο που μας έρχεται.
Δυστυχώς αυτή η αστάθεια,.. είναι σταθερή στο ελληνικό σχολείο και δυσκολεύει τη ζωή και το έργο των  εκπαιδευτικών ειδικοτήτων.
Με αγωνία λοιπόν περιμένω το Σεπτέμβριο με την ελπίδα και την ευχή ότι θα σας ξανασυναντήσω .

Έχουμε και μια Ρουάντα φυσικά.
Θα ήταν εμψυχωτικό για εμένα εάν ξέρω πως παρακολουθειτε το ταξίδι μου από το blog που έχω φτιάξει για αυτό ακριβώς τον λόγο: να επικοινωνήσω με όλους τις εμπειρίες μου από τη Ρουάντα.
Θα φύγω στις 6 Ιουλίου και θα επιστρέψω 14.
Όλες αυτές τις μέρες που θα βρίσκομαι εκεί, θα αναρτώ οτιδήποτε μου κάνει εντύπωση.
Μπορείτε να μπείτε στο μπλογκ πατώντας : ΕΔΩ -An Art teacher in Rwanda-Mια δασκάλα ζωγραφικής στη Ρουάντα.

20-6-2014
Το Σχολείο είναι μια Μήτρα όπου πέρα από τη Γνώση καλλιεργούνται και οι Σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Παιδιά, Δάσκαλοι, Γονείς, ακόμα και τοπικοί φορείς εμπλέκονται κάθε χρόνο σε αυτό το κοινό θεσμό. Κάποιες χρονιές οι σχέσεις αυτές δεν ευδοκιμούν και το μόνο που επιθυμείς είναι το..δια ζευκτήριο. Άλλες φορές μένεις για χάρη των..παιδιών. Κάποιες σπάνιες φορές η σχέση πετυχαίνει σε κάθε επίπεδο. Βρίσκεις τη (σχολική) "Σχέση" της ζωής σου που σε καταλαβαίνει, τα βρίσκεται σε κάθε επίπεδο και αποφασίζεις να μείνεις. Και θέλουν να μείνεις γιατί τους δίνεις πράγματα που δεν θα τα βρουν αλλού, όχι μόνο σαν επαγγελματίας, αλλά και σαν άνθρωπος. Χημεία το λένε. Βλέπεις όλες οι Σχέσεις στη ζωή μας μοιάζουν με έναν μικρό ή μεγάλο Έρωτα. Και όπως όλοι οι Έρωτες όταν σε υποχρεώνουν να αποχωριστείς τον Αγαπημένο σου, αισθάνεσαι πόνο, πένθος, ματαίωση, αναβολή των επιθυμιών σου, κ.α.
Έτσι αισθανόμαστε κάθε χρόνο οι δάσκαλοι των ειδικοτήτων που λόγω της αστάθειας του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος αναγκαζόμαστε να μετακινηθούμε, πολλές φορές βίαια και πολλές φορές χωρίς λόγο. Έτσι αισθάνονται και οι μαθητές μας. Σα να χάνουν κάθε φορά έναν υποστηρικτή, έναν βοηθό και φίλο εμψυχωτή τους προς το σκοτεινό δρόμο της ωρίμανσης. Θα βρουν έναν τέτοιο την επόμενη χρονιά; Θα υπάρχει χημεία;

Ξανα -μανα αναμονή για που θα είμαι του χρόνου.
(σε ποιο νομό, σε ποια περιφέρεια, σε ποιο σχολείο).



26-3-2014
Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω πρώτα..ή να ουρλιάξω...

Ευχαριστώ την ActionAid Hellas για την τιμή και την ευκαιρία που μου προσφέρει να επισκεφτώ μαζί με άλλους 4 εκπαιδευτικούς από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, τη Ρουάντα, στις αρχές Ιουλίου.

Κάποιες από τις ημέρες του προγράμματος θα μείνουμε σε χωριό στην ενδοχώρα, θα τραφούμε με οτι τρέφονται οι κάτοικοι, θα κάνουμε τις εργασίες που κάνουν και εκείνοι στη γη και στα ζώα, θα κοιμηθούμε στις καλύβες τους..θα δούμε τα σχολεία τους και τις συνθήκες εκπαίδευσης των παιδιών τους, θα ακουσουμε τις δυσκολίες τους, τα όνειρά τους...κ.α. 
Όλα αυτά για να συλλέξουμε υλικό (φωτογραφίες, συνεντεύξεις κ.α.)που θα χρησιμοποιηθεί για την ενημέρωση συναδέρφων γύρω από την ιδέα, πως όλα τα παιδιά, σε κάθε γωνιά της γης έχουν δικαίωμα στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Είμαι ενθουσιασμένη!!!!!!


26-3-2014
Με αφορμή ημερίδα σε θέματα διαχείρισης κρίσεων στην τάξη, η "τάση" που επικράτησε στις εισηγήσεις, είναι πως ο Αποδεκτός δάσκαλος, είναι ο "Χαμογελαστός" δάσκαλος. Αυτός που ζητάει συγνώμη όταν κάνει λάθος, που αγαπάει τα παιδιά και διαθέτει τον εαυτό του απεριόριστα και που διδάσκει πάντα σε ένα πλαίσιο Αποδοχής. Και αυτό είναι φυσικά μια από τις διαστάσεις της Συναισθηματικής Αγωγής, μιας καινούριας αντίληψης για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που προσπαθεί ακόμα να αποβάλει το δάσκαλο αυθεντία και την "από καθέδρας" διδασκαλία. Ευτυχώς!
Ωστόσο, υπάρχει και μια διάσταση της συναισθηματικής αγωγής που μάλλον δεν έχουν συνειδητοποιήσει ή φοβούνται να μιλήσουν οι ειδικοί της εκπαίδευσης που έχουν αναλάβει το ρόλο των επιμορφώσεών μας. Στη σύγχρονη λοιπόν παιδαγωγική όπως αυτή έχει εμπνευστεί απο τις προσεγγίσεις των Dewey, Vygotsky, Gardner, Coleman, κ.α., δεν μπορείς να μιλήσεις για Συναισθηματική αγωγή εάν αρνηθείς τη θέση του Δασκάλου μέσα στην ομάδα ως ένα ενεργό μέλος, που αλληλεπιδρά συναισθηματικά με τα υπόλοιπα μ'έλη. Εαν θέλεις να μιλήσεις για σύγχρονη συναισθηματική αγωγή ΔΕΝ μπορείς να στοχεύεις σε εναν δάσκαλο με "λοβοτομή", πειθήνιο και φοβισμένο, με αγχος μήπως τα συναισθήματα του παρεξηγηθούν, από τους γονείς, τους συμβούλους και το ΥΠΕΠΘ. Φυσικά θεωρούμε δεδομένο πως εξαιρούμε τη λεκτική ή σωματική βία και τους λεκτικούς χαρακτηρισμούς προς τους μαθητές.
Εαν επιθυμούμε όμως ενα εκπαιδευτικό σύστημα που αναγνωρίζει τις ψυχοδυναμικές διαστάσεις της ομάδας ως εργαλείο ανάπτυξης, πρέπει να επιτρέπεται στον Δάσκαλο να εκφράζει το συναίσθημά του. Να αγαπάει, να συγκινείται, να θυμώνει. Ναι! Να θυμώνει.
Θυμάμαι την καθηγήτριά μου στο Μεταπτυχιακό την κ. Νόβα να μας μιλάει για το ποσο σημαντικές για την Ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού είναι... οι συγκρούσεις και οι διαφωνίες με τα άτομα του περιβάλλοντός του, ανήλικα ή ενήλικα. Μέσα από τις συναισθηματικές αλληλεπιδράσεις ακόμα και της διαφωνίας το παιδι ωριμάζει συναισθηματικά και αναπτύσσει καινουριο λεκτικό ρεπερτόριο. Ναι. Παράξενο. Αλλά συμβαίνει. Όπως συμβαίνει μέσα από όλες τις ανθρώπινες - υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις. Ωριμάζουμε και εξελισσόμαστε.


Να λοιπον γιατι το θέμα των αξιολογήσεων είναι αμφιλεγόμενο και επισφαλές για την εκπαιδευτική διαδικασία αφού τελικά, όλα ειναι θέμα ερμηνείας.


Ένα λεπτό την ημέρα.. ας έχετε στο μυαλό σας έναν δάσκαλο που γνωρίζετε..
Η δουλειά του ειναι Γκιλοτίνα....


22-3-2014
Δεν ξέρω εαν αισθανθήκατε σήμερα τον αέρα της Ανάπτυξης, σαν απαλό χαστουκάκι να σας χτυπάει στο πρόσωπο.
Αν ναι, οφείλεται στο ότι οι μεγάλοι μεταρυθμιστές μας, απέλυσαν 200 εκπαιδευτικούς τεχνικής εκπαίδευσης.

Και έτσι εκσυγχρονίστηκε για αλλη μια φορά η ελληνική εκπαίδευση. Οι απολύσεις εκπαιδευτικών απο τη μια και το τηλεοπτικό σποτάκιο που διαφημίζει τις νεες δομές(;) στην ελληνική τεχνική εκπαίδευση, θα εξασφαλίσουν ενα καλό επαγγελματικό μέλλον για τα παιδιά μας!
Σιγουράκι.
http://www.esos.gr/arthra/defterovathmia-ekpaidefsi/eidisis-defterovathmia-ekpaidefsi/to-deytero-thleoptiko-spotaki-toy-ypoyrgeioy-paideias



21-3-2014
Ωραία.. πολύ ωραία! 
Μια μεγάλη αγκαλιά με συνοδεία τις φωνές της Ασλανίδου, του Σμαραγδή και του Ρεμου.
Έστω αυτό.. Καλό είναι, δε λέω.. 
Όμως, αυτό (και άλλα projects, και ίσως και τα περισσότερα που έγιναν αυτές τις μέρες) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ.
Είναι απλά δράσεις, γιορτές, events, parades, happenings, performances, και άλλα Ωραία.
Αυτά τα ωραία, διασκεδαστικά και συναισθηματικά λοιπον, ΔΕΝ είναι διαπολιτισμική αγωγή, καθώς Δεν αρκούν για να επιφέρουν αλλαγή στις Αντιλήψεις και στα στερεότυπα, γιατί λείπει η επεξήγηση και η βιωματική εμπλοκή των μαθητών.
Η διαπολιτισμική Αγωγή πρέπει να έχει διάρκεια, να οργανώνεται ως γενικό εκπαιδευτικό μοντέλο, να "συμβαίνει" καθημερινά, να προκύπτει από σχεδιασμό και από τη μελέτη των κοινωνικών παραμέτρων και να έχει αναφορά στις πολιτισμικές ανάγκες κάθε ομάδας.
Από αυτά όλα δηλαδή που ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει σε αυτην τη χώρα.
Στο θέμα του Ρατσισμού και σε άλλα.
http://www.iefimerida.gr/news/148015/«αγκαλιάζουμε-την-ακρόπολη»-2500-παιδιά-για-την-παγκόσμια-ημέρα-κατά-του-ρατσισμού-εικόν


20-3-2014
Αυτό..το να γίνονται τόσες αντιρατσιστικές δράσεις αλλά να μην προσκαλούνται ως κύριοι ομιλητές, εκπρόσωποι μεταναστών, εμένα με ξεπερνά....


19-2-2014 



Πατήστε εδώ: Η Ελενίτσα







22-1-2014
Στα τόσα χρόνια που είμαι στην εκπαίδευση μπορώ να αναφέρω πως κατά μέσο όρο, κάθε χρόνο έχουμε 6-7 απειλές από γονείς που αφορούν σε "τηλεοπτικά κανάλια". Συνήθως οι λόγοι είναι πως αισθάνονται πως αδικούνται τα παιδιά τους, στη βαθμολογία, στις τιμωρίες, κ.α.. Στις περισσότερες περιπτώσεις το παιδί αυτό αναπτύσσει μια συμπεριφορά που ο γονέας δεν βλέπει στο σπίτι ή δεν θέλει να δει. Προτιμώ την απειλή των καναλιών βέβαια από τη χειροδικία γονέων σε εκπαιδευτικούς, το οποίο συμβαίνει επίσης συχνά. Μου έλεγε συνάδερφος από άλλο σχολείο πως κάλεσαν γονέα για να ενημερωθεί για την κακοποιητική συμπεριφορά του γιου του και αυτός αφηνίασε και με μια καρέκλα άρχισε να σπάει τις βιτρίνες στη βιβλιοθήκη του γραφείου του διευθυντή. Και στην δική μου εκπαιδευτική καριέρα, όταν απειλήθηκα από έφηβο μαθητή μου μπροστά σε 30 συναδέρφους του συλλόγου πως "Θα με θάψει ζωντανή", ο Μπαμπάς όταν ενημερώθηκε, μας έβγαλε τρελούς και κουφούς,όλους.
Γιατί τα λέω αυτά; Για να σας μεταφέρω τις συνθήκες εργασίας μας. Σίγουρα και οι δάσκαλοι κάνουν λάθη και εφαρμόζουν λάθος πρακτικές αλλά το στερεότυπο του εκπαιδευτικού "αυθεντία-εξουσία" έχει προ πολλού εξαλειφθεί. ΟΙ εκπαιδευτικοί βάλλονται απο παντού, φοβούνται πια και η πλειοψηφία, αγαπάει τη δουλειά αυτή.

Γι αυτό, η υπόθεση στην Αρτα ειναι παράξενη . Ένας δάσκαλος δημοτικού με 26 χρόνια υπηρεσίας ποτέ δεν θα έβαζε μαθητές να χτυπήσουν συμμαθητή τους, επειδή μετά από τοσα χρόνια, έχει μάθει να προστατεύει τον εαυτό του. Προφανώς ήταν μια άκυρη στιγμή, κατά την αλλαγή της ώρας, που ξέφυγε από τον έλεγχο, αφού όχι ένας αλλά όλη η τάξη σε μορφή παιχνιδιού (φάπες, "Μπιζ",Φατούρο), χτύπησαν το συμμαθητή τους. Επίσης πολύ παράξενο είναι που ο γονέας χωρίς να ερευνήσει την ιστορία, και χωρίς να καταγγείλει τον εκπαιδευτικό στους ανώτερους του, κάλεσε αμέσως τα κανάλια. Και τα κανάλια ως γνωστόν έβγαλαν συμπεράσματα και καταδίκασαν τον άνθρωπο.

Ελπίζω να εχει καλή έκβαση η ιστορια για αυτόν τον ανθρωπο.



19-1-2014
Σεμινάριο ΕuroStArts τέλος για σήμερα. Ακούστηκαν πολλά σημαντικά από ενδιαφέροντες ομιλητές. Πολλά κακά στερεότυπα σχετικά με το ρόλο και το προφίλ του Έλληνα εκπαιδευτικού αναιρέθηκαν και ενισχύθηκε η επιστημονική του ταυτότητα. Θα μείνω σε ένα που ειπώθηκε περισσότερες από μια φορές από εκπροσώπους "μεγάλων" φορέων, όπως Unesco, E-twinning, Β.Ε.S.T. teachers, κ.α. . Πως στα Reports μεγάλων ερευνών και στατιστικών δειγμάτων, ο Έλληνας εκπαιδευτικός αριστεύει, βραβεύεται, καινοτομεί και διαπρέπει με μεγάλη διαφορά. Γιατί χάνεται η δουλειά του; Τι συμβαίνει και η κοινή γνώμη δεν μπορεί να δει αυτές τις διακρίσεις; Εκτός από την αισθητή έλλειψη κάποιου επικοινωνιακού φορέα που θα αναλάβει τον ρόλο της προβολής των καλών πρακτικών του δημόσιου σχολείου, το "θόλωμα" αυτό συμβαίνει για τους εξής δυο λόγους: Ο πρώτος είναι πως ο ίδιος ο εκπαιδευτικός ΔΕΝ έχει μάθει να δείχνει τη δουλειά του και υποκύπτει στη "δαιμονοποίηση" των εργασιακών διακρίσεων. Ο δεύτερος λόγος είναι πως, όπως στους περισσότερους τομείς σε αυτήν την χώρα, έτσι και στην εκπαίδευση, "ηγούνται" άσχετοι ως προς το αντικείμενο οι οποίοι είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν για προφανείς λόγους να εκτιμήσουν τις εκπαιδευτικές καινοτομίες.Τα ΜΜΕ υπηρετούν αυτά τα πρόσωπα και κοινοποιούν ότι τους υποδεικνύουν εκείνα.

Παραθέτω ενδεικτικά κάποια links από τις σημερινές εισηγήσεις ( αυτά τα λινκς δεν είναι τα μοναδικά) όπου θα βρείτε στοιχεία αναφορικά με τις διακρίσεις και τις βραβεύσεις Ελλήνων εκπαιδευτικών, μαθητών και σχολικών μονάδων .

Έτσι λοιπόν, αγαπητοί συνάδερφοι, την επόμενη φορά που κάποιος εκπρόσωπος κόμματος ή "αθρατζής" εφημερίδας κτλπ, απαξιώσει το λειτούργημά μας, χρησιμοποιήστε τις σελίδες αυτές για να τους τις "τρίψετε" στη μούρη (για να το πω ευγενικά).


http://www.sch.gr/197-2010-04-14-13-26-49/1305-566old

http://excellence.sch.gr/index.php



18-1-2014
Είναι τιμή μου που έχω επιλεχθεί στην επιμόρφωση του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Jean Monnet - “Europe at Schools through Art and Simulation” (EuropeStARTS)-Learning EU at Schools

Γιατί υπάρχει η δυνατότητα το ελληνικό δημόσιο σχολείο να γίνει "Ευρώπη".


16-1-2014
Μέσα στη στεναχώρια..πάντα αναδύεται μια τέτοια εικόνα που σου υπενθυμίζει πως η ζωή συνεχίζεται και οφείλεις να την αφουγκραστείς και να τη θαυμάσεις, τουλάχιστον. Έμαθα για την μικρή μου ανιψιά  που φέτος πηγαίνει Α` δημοτικού, πως πριν κοιμηθεί και χωρίς να της το υποδείξει κάποιος άλλος,παίρνει το λεξικό του σχολείου και το μικρό της σημειωματάριο και μέχρι να κουραστούν τα ματάκια της, ψάχνει και σημειώνει , το πως γράφονται ένα προς ένα τα αγαπημένα της ζωάκια. Το συζήτησα μαζί της και μου εξήγησε πως θέλει να γίνει κτηνίατρος και γι αυτόν το λόγο, "πρέπει" να μάθει τουλάχιστον την ορθογραφία τους για να είναι έτοιμη μόλις μεγαλώσει (είπε).
Χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, η καρδιά μου έκλαψε από ευγνωμοσύνη.



9-11-2013
κάντε κλικ εδώ: Η Αγάπη











κάντε κλικ εδώ:  Μια δασκάλα ζωγραφικής στο Βερολίνο












30/9/2013
Η σχολική τάξη είναι η προσομοίωση της κοινωνίας. Σήμερα με αφορμή ένα έργο του Γαΐτη μιλήσαμε για τους ανθρώπους κλώνους. Μέσα από κουβέντες φτάσαμε και στο θέμα της ΧΑ. Και εκεί ακούστηκαν ΟΛΕΣ οι απόψεις. ΌΛΕΣ. Και άναψαν τα αίματα ανάμεσα σε 3-4 πιτσιρίκια της ΣΤ που υποστήριζαν, εκείνα που τελευταία ονομάζονται "Τα Άκρα". Στη μέση όμως και ανάμεσα στις έντονες φωνές και στους διαπληκτισμούς υπήρχαν άλλα 20 παιδιά που ήθελαν να ακουστούν αλλά δεν υπήρχε χρόνος και χώρος...
Αυτά με πλησίασαν κατ ιδίαν για να εκφράσουν τις ιδέες/προτάσεις που είχαν στο νου τους για να γίνει καλύτερος ο κόσμος.

29/9/2013
Η μεταγωγή των ΧΑ βουλευτών συνέβη . 
Ο Φασισμός όμως παραμένει ανάμεσά μας..

Μην το ξεχάσουμε αυτό.

Ωστόσο...
Δεν μπορώ να ζητωκραυγάσω. Αισθάνομαι μόνο ένα σφίξιμο. Και μια μεγάλη ντροπή. Για όλο αυτό τον παραλογισμό που συμβαίνει εδώ μέσα (για άλλη μια φορά). Θυμός. Θυμός. Θυμός. Των δικαιωμένων αντιφά και τον αδικημένων πιο ακραίων... 'Αλλο ένα κουφάρι. Βρώμικο κουφάρι η ΧΑ που θα ανακουφίσει για λίγο καιρό τη σύγχυση αυτού του λαού και θα τον απομακρύνει από την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης. Όχι δεν ξημερώνει μια νεα ημέρα. Η σύλληψη ήταν το αυτονόητο που δε συνέβαινε. Όπως υπάρχουν και τοσα αλλα, όχι αυτονόητα που συνεχίζουν να υπάρχουν. Και θα συνεχίσουν να κουκουλώνονται με το συναισθηματισμό. 
Αυτός ο τόπος είναι πολύ Άρρωστος.

27/ 9/2013
Η ατάκα της ημέρας:
"-Kυλία, το μάθημα της Ζωγραφικής μου αλέσει πολύ, γιατί έχει Θετική ενέλγεια!"

(Μαρία Α` δημοτικού).
 

25/ 9/ 2013
(μία σκέψη)

To τέλος του Β` Παγκόσμιου Πολέμου βρήκε την Ιταλία κατεστραμμένη και πληγωμένη απο το Φασισμό και τον πόλεμο. Οι κάτοικοί της, δεν είχαν κάποιον για να "Απεργήσουν" και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αφού το κράτος ήταν ανύπαρκτο, ο πολιτισμός νεκρός και όλοι ζούσαν σε συνθήκες Απόλυτης φτώχειας και πείνας. Ήθελαν να Αλλάξουν τη κατάσταση όμως. Ήθελαν να δώσουν συνέχεια στη χώρα. Όχι γιατί νοιάζονταν για την Αόριστη ιδέα της χώρας. Νοιάζονταν Μόνο για τα παιδιά τους. Έτσι μερικοί αμόρφωτοι χωριάτες γονείς αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Η ιστορία λέει πως έπλεναν τα τούβλα από τα βομβαρδισμένα κτίρια με νερό και έχτιζαν με αυτά τα πρώτα όμορφα και χαρούμενα σχολεία. Προσκάλεσαν στη συνέχεια δασκάλους από άλλες περιοχές και όλοι μαζί έκαναν πράξη εκείνες τις Μεγάλες ιδέες των Μεγάλων της Παιδαγωγικής (Dewey,Vygotsky κ.α). Τα σχολεία The Reggio Emilia Aproach (http://en.wikipedia.org/wiki/Reggio_Emilia_approach)
είναι για εμένα το πιο επιτυχημένο μοντέλο εκπαίδευσης όχι μόνο επειδή κάνουν πράξη την Ιδέα του Δημοκρατικού Σχολείου, του Σχολείου Eργασίας και της Συναισθηματικής Αγωγής, ούτε γιατί έχουν στον πυρήνα της εκπαίδευσης τον Δάσκαλο των Εικαστικών και την Τέχνη. Ο κύριος λόγος που πρέπει να μελετηθούν είναι γιατί συνέβαλαν στη δημιουργία του, όχι απρόσωποι υπάλληλοι του Υπουργείου παιδείας, όχι τεχνοκράτες, ή ψυχροί ακαδημαϊκοί. Φτιάχτηκε από μάχιμους εκπαιδευτικούς, τους γονείς των παιδιών και την κοινότητα που εμπλέκεται γύρω από το σχολείο. Αν και τα πρώτα σχολεία που εφάρμοσαν αυτήν την προσέγγιση δημιουργήθηκαν κάπου το 1946, αναγνωρίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του `60 από την Ιταλική κυβέρνηση. Και αυτό γιατί τα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια είχαν αρχίσει να δείχνουν ενδιαφέρον για έρευνα.
Η προσέγγιση αυτή αγκαλιάστηκε από την Αριστερή κουλτούρα, θεωρείται το μακροβιότερο και πιο επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα όλων των εποχών και συνεχώς εξελίσσεται.
Έτσι λοιπόν ας αφήσουμε τις Εμμονές περί Τρανών Επαναστάσεων. Ας κοιτάξουμε πως να βρούμε τρόπους για να στηθεί η μικρή Συλλογικότητα και να επιτρέψουμε να αναλάβουν πρωτοβουλίες ΟΧΙ οι Ηγέτες και τα σωματεία τους, αλλά οι απλοί δημιουργικοί άνθρωποι που νοιάζονται.
Σε αυτούς αξίζει να κυβερνήσουν.


19 Σεπτ. 2013

Φέτος το σχολείο που έχω τοποθετηθεί, είναι ένας Πολυ-πολιτισμικός μικρός πλανήτης. Παιδιά από την Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ρομά, Πολωνία και Ινδία/Σιχ, παίζουν όλα μαζί όπως πάντα έπαιζαν τα παιδιά του κόσμου. Κανένα παιδί δεν ενοχλείται που βλέπει συμμαθητές με τουρμπάνι στο κεφάλι ή άλλους με ασυνήθιστα άσπρα-ξανθά μαλλιά ή σκουρόχρωμα δέρμα. Τα παιδιά δεν βλέπουν εξωτερικά χαρακτηριστικά. Τα νοιάζει μόνο να έχουν φίλους για να παίζουν. Δεν ξέρω πότε ακριβώς εκδηλώνεται η "μόλυνση" και πως προκύπτουν τα φασιστικά σύνδρομα, αλλά εμείς οι δάσκαλοι γινόμαστε καθημερινά μαθητές σε αυτούς τους μικρούς ανθρώπους που μας δείχνουν τον δρόμο της Αποδοχής και της Αγάπης του Άλλου.

18 Σεπτ 2013
Χθες και σήμερα δε δίδαξα Τέχνη. 
Στο 7ωρο που έμεινα στο σχολείο χρειάστηκε να σκουπίσω τις αίθουσες, να ζεστάνω το φαγητό, να ταΐσω κάποια παιδιά, να καθαρίσω τα τραπέζια, να αρχειοθετήσω τα αναλώσιμα, να ψάξω σε αποθήκες να βρω θρανία (που τελικά δεν υπήρχαν και τα παιδιά αναγκάστηκαν να ακουμπούν πάνω σε καρέκλες), να περιφρουρήσω το προαύλιο και την πύλη, να τα βοηθήσω στις εργασίες και να κάνω γραφική δουλειά.
Και αυτό γιατί δεν θα γίνουν φέτος διορισμοί σε δασκάλους Ολοήμερου, σε τραπεζοκόμους, σε επιστάτες, σε σχολικούς φύλακες και σε καθαρίστριες. Όχι μόνο εγώ. Όλοι οι συνάδερφοι έχουν αναγκαστεί να αντικαταστήσουν τα διδακτικά τους καθήκοντα με "άλλα". Οι τελευταίες Απεργίες (του συγκεκριμένου είδους) τελικά δεν κατάφεραν να πυροδοτήσουν κάποια Κοινωνική Εξέγερση, ούτε να φέρουν την αποκατάσταση των ελλείψεων. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Όλες αυτές οι Επαναστατικές κορώνες κατάφεραν για άλλη μια φορά να ΜΗΝ αναγνωριστεί ο κόπος, οι τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας και η απαξίωση του μάχιμου εκπαιδευτικού και να στρέψουν εναντίον μας την κοινωνία (65% των πολιτών κατέκριναν την τελευταία Απεργία).
Εναλλακτικές μορφές Αντίδρασης που δημιουργούν συμμαχίες με το δάσκαλο, υπάρχουν.
Ναι.
Υπάρχουν.
Αλλά δεν τις θέλετε.
Γιατί όμως;


11 Σεπτ. 2013
Νέα ενέργεια
Σήμερα, πρώτη μέρα στο νέο σχολείο.  Όχι πολύ μακριά από το σπίτι μου αλλά δεν θα το κρύψω πως μου κακοφάνηκε που χρειάστηκε να οδηγήσω .Ναι. Είχα καλομάθει στο σχολείο δίπλα στο σπίτι. Ωστόσο δεν μπορώ να διαμαρτυρηθώ. Θα μπορούσε να ήμουν στους Παξούς.
Δεν ήρθα σε επαφή με τα παιδιά σήμερα,  παρά μόνο με τους συναδέρφους.
Αισθάνθηκα μια "ενέργεια" όταν έμπαινα στον χώρο. Ναι..ίσως να συγκινήθηκα και λίγο.
Μια καινούρια αρχή. Μια ανυπομονησία. Σε ένα σχολείο, στην Αθήνα  "δικό μου". Όχι πια προσωρινώς αποσπασμένη. Ένα σχολείο κατά δικό μου στην Αθήνα.
Το κτίριο ήταν σε ανακαίνιση και ανακατασκευή. Σκόνη, μπάζα παντού.
Αλλά δεν με ένοιαζε.  Θα έχω και δικό μου εργαστήριο. Ήδη έχω σκεφτεί τα χρώματα που θα το βάψω, τις κουρτίνες που θα βάλω.
Ο σύλλογος διδασκόντων με υποδέχτηκε  Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι με καλή διάθεση συζητήσιμοι και παρεΐστικοι.
Και η διευθύντρια νέα,μεθοδική και επικοινωνιακή. 

Για να δούμε...
Έχω καλό προαίσθημα.



10-Σεπτ.2013
Ευγνωμοσύνη
Μόλις ενημερώθηκα για το νέο μου σχολείο. Κάπου 8 χιλιόμετρα από το σπίτι μου.
Έγινε μια μεγάλη σφαγή φέτος  Αισθάνομαι σα να πέρασα δια πυρός σε αυτήν την πολυπόθητη θέση στην Αθήνα.  Ύστερα από 15 χρόνια περιπλάνησης σε πόλεις και σε φορείς  έφτασα επιτέλους Αθήνα. Αλλά δεν χαίρομαι. Ακούω τις φωνές άλλων ανθρώπων που θα πρέπει να σέρνουν δύο και τρία παιδιά στην άλλη άκρη της χώρας, ανθρώπους-δασκάλους, φτωχούς που θα πρέπει να κόψουν από το ψωμί των παιδιών τους για να νοικιάσουν δεύτερο σπίτι εκεί που θα πάνε, και... και πονάει η ψυχή μου.
Ξεκινάμε με σκιές και απώλειες αύριο.

23-Αυγ.2013
Σε αναμονή (συνέχεια)
Έκανα αίτηση μετάταξης. Τελευταία στιγμή , αλλά έκανα. Ύστερα από 15 χρόνια στην εκπαίδευση  έχοντας εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου στο "αγροτικό" του εκπαιδευτικού στην Εύβοια και στην Κρήτη,  να που βιώνω  ξανά αυτό το άγχος της μετακίνησης. Μετακίνηση, μετάταξη, μετάθεση, τοποθέτηση,  απόσπαση, διαθεσιμότητα, κινητικότητα...τι σημασία έχει πως το ονομάζουν;  Σημασία έχει ότι είμαι (είσαι) ένα εξάρτημα.  Όλοι είμαστε ένα εξάρτημα μιας σκουριασμένης μηχανής που ψυχορραγεί εδώ και 4 χρόνια. Και δευτερεύον εξάρτημα, μάλλον, και  αναλώσιμο, γιατί διδάσκω Τέχνη. Να μου πεις και η Πληροφορική και η τεχνολογία την ίδια τύχη δεν έχουν. Ναι.Την ίδια τύχη.
Ξανά λοιπόν στη μετακίνηση. Και στην ανασφάλεια. Αυτήν την επαγγελματική ανασφάλεια  έχω να την  αισθανθώ έτσι από τα φοιτητικά χρόνια. Η διαφορά είναι, πως τώρα έχω ένα στεγαστικό και μια ζωή στρωμένη εδώ στην Αθήνα. Μια οικογένεια, ένα σπίτι, έναν άνθρωπο που με αγαπάει. Έχω και τις ομάδες των καλλιτεχνικών, των μουσικών, την εκπομπή στο ραδιόφωνο... Θα πρέπει να τα αφήσω όλα, όπως δείχνει. 
Και πως θα επιβιώσω οικονομικά; Δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω.
Εγώ και άλλοι 6.000 άνθρωποι λοιπόν, θα πρέπει να αφήσουμε τη ζωή μας και ότι αγαπούμε .

Για να σωθεί η Χώρα. 

22-Αυγ. 2013
Σε αναμονή
Αγωνία... Μια νέα χρονιά  ξεκινάει με αβεβαιότητα. Αγωνία για το μέλλον και θυμό.
Που θα είναι η τοποθέτησή μου φέτος; Θα είναι τελικά κάπου; Πολλά σενάρια ακούγονται. Κινητικότητα  διαθεσιμότητα, μετατάξεις απολύσεις. Πρέπει να έρθει η εξυγίανση της Οικονομίας, γι αυτό "κρίνουν" πως πρέπει να φύγει ότι είναι περιττό. Τεχνολογία, πληροφορική μουσική, εικαστικά. Ποιος τα χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς ήταν ήδη απαξιωμένα και δευτερεύοντα. Πρέπει να φύγουν για να σωθεί το κράτος.
Και μέσα μου πονάω.
Δεν είναι μόνο ο φόβος του να απολυθώ. Αν μου στερήσουν το δικαίωμα να διδάσκω νομίζω πως..θα έχω τελειώσει σαν άνθρωπος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου