Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Οι πρώην, οι νυν και οι υποψήφιοι


       Οι επερχόμενες εκλογές ήδη κατέδειξαν με πάταγο αυτό που σαν πολίτες έχουμε συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό: πως η πλειοψηφία των ανθρώπων της πολιτικής σκηνής, πρώην νυν και υποψήφιοι, ελάχιστα έχουν συνδεθεί με την αληθινή ζωή. Ο Λόγος που εκφράζουν αυτοί οι άνθρωποι αν και πομπώδης και παθιασμένος, ακούγεται στα αυτιά μας ξένος και κενός πρακτικής εφαρμογής. Οι περισσότεροι εξ αυτών εκπροσωπούν έναν κόσμο παλαιό και παρασιτικό, όπου απομυζεί την ενέργεια των πολιτών που έχουν αποδείξει πως πραγματικά επιθυμούν και επενδύουν με θυσίες στην πολυπόθητη αλλαγή. Ωστόσο, βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με ένα κενό πολιτικό σύστημα χωρίς συνοχή, χωρίς κεντρική ιδέα, χωρίς κάποια κυρίαρχη δημιουργική πρόθεση, χωρίς θεωρία και υπόσταση. Βραχύβια μορφώματα, ποτάμια, ελιές, δενδρύλλια, υβρίδια, ενώσεις, συνδυασμοί, παρέες, πρωταγωνιστές και «περσόνες» πάνε και έρχονται στις τηλεοπτικές και ψηφιακές μας οθόνες . Μια στεγανή σέκτα που επιτρέπει μόνο σε ομοίους και οικείους να ενταχθούν.
       Τα πρόσωπα που ηγούνται αυτών των κινήσεων είναι τα ίδια εδώ και δεκαετίες και στην πραγματικότητα ανακυκλώνουν τους εαυτούς τους. Εκτός από την εναλλαγή ονομάτων όλη η κατάσταση δείχνει για άλλη μια φορά πως σε αυτήν τη χώρα, ότι και εάν δηλώσεις είσαι: αφεντικά προσποιούνται τους αριστερούς, χουντικοί τους φιλελεύθερους, τραπεζίτες τους σοσιαλιστές, φασιστοειδή τους συνδικαλιστές. Ωστόσο όλοι αυτοί οι αριστεροί, δεξιοί, κεντρικοί, επιθετικοί, αμυντικοί, ακραίοι και λοιποί «Παίχτες», έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά είναι πως προϋπήρχαν της κρίσης και δεν κατάφεραν να την αποτρέψουν. Ένα άλλο είναι, ότι είναι τρελά ερωτευμένοι με τον ναρκισσισμό τους και ανταγωνίζονται κάθε φορά στο ποιος θα καταφέρει να μας υποτιμήσει λίγο περισσότερο. Πως να το κάνουμε. Εκείνο το τελευταίο: “μου είπαν οι φίλοι μου να κάνω κόμμα”, εμένα προσωπικά με προσβάλει.
           Ένα ακόμα από τα πολλά κοινά όλων αυτών είναι η ανυπαρξία του πολιτικού λόγου. Γιατί καλό το στερεότυπο του παιδιού του λαού που θα μας σώσει, αλλά γιατί το παιδί αυτό να μην έχει μελετήσει Πολιτική; Η έλλειψη της ακαδημαϊκότητας στον λόγο και στη σκέψη αυτών των ανθρώπων είναι περισσότερο από προφανής αφού δε διαφαίνεται κάποια υπόνοια ουσιαστικής και αξιόπιστης διερεύνησης των θεμάτων που τους αφορούν στο ρόλο που έχουν κληθεί. Είναι εκείνοι του είδους: “δεν είμαι οικονομολόγος και δεν ήξερα τι ψήφιζα” ή “δεν πρόλαβα να διαβάσω το μνημόνιο”.
          Τα Λόγια στις εμφανίσεις τους, συνήθως είναι συναισθηματικά και συνθηματικά. Συνήθως σε προσκαλούν να τους εμπιστευτείς γιατί όπως υποστηρίζουν είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους, ενώ κάποιες άλλες φορές σου ζητάνε και να τους λυπηθείς επειδή έχουν κι εκείνοι τα δικά τους σοβαρά θέματα (υγείας, εθισμών) κτλ . Όποτε αυτός ο κενός Λόγος προσπαθεί να αρθρώσει κάποια πολιτική σκέψη ή προγραμματισμό, αναλώνεται σε λαϊκίστικες προτάσεις που αφορούν πότε σε απολύσεις και πότε σε προσλήψεις, στοχεύοντας πάντα στο θυμό κάποιων συναισθηματικών ψηφοφόρων που είτε έχουν απολυθεί, είτε δεν έχουν προσληφθεί.


          Ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό που έχουν όλες αυτές οι «περσόνες», είναι πως στην πραγματικότητα δεν έχουν να παρουσιάσουν κάποια ανθρωπιστική - ακτιβιστική δράση στο βιογραφικό τους . Εκτός και εάν μου διαφεύγει και τελικά δε χρειάζεται να διαθέτουν τέτοια εμπειρία οι πολιτικοί- κοινωνικοί Μεταρρυθμιστές . Ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου , ένας blogger, ένας ηθοποιός επιθεώρησης, ένας ανειδίκευτος συγγραφέας, ένα πρώην μοντέλο, ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ένας λαλίστατος νομικός, προωθούνται ως οι ανθρωπιστές του παρόντος, με μόνες ακτιβιστικές δράσεις τη δημιουργία ενός πολιτικού γραφείου (που συνήθως φτιάχνεται με δανεικό δημόσιο χρήμα), το πάνελ που ξεκατινιάζονται ή τα κάγκελα που σκαρφαλώνουν. Ναι. Αυτά έκαναν για το καλό μας. Επειδή μας αγαπούν.

            Ας μη κοροϊδευόμαστε . Ό μόνος λόγος που υπάρχουν στην πολιτική σκηνή είναι επειδή έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ. Και αυτή η πρόσβαση φυσικά μεταφράζεται σε χρήμα. Και αυτό είναι μια γενική παθογένεια που δεν αφορά μόνο τα πολιτικά πρόσωπα η όσα εμπλέκονται στην πολιτική ζωή με άμεσο η έμμεσο τρόπο. Το αναχρονιστικό πνεύμα που αρνείται την αλλαγή και υπάρχει εκεί λόγω των δημοσίων σχέσεων, το έχω δει και στον καλλιτεχνικό χώρο όπου κινούμαι, το έχω δει και στην εκπαίδευση όπου λειτουργώ. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, όλη μας η κοινωνία είναι δομημένη στο να προβάλει, να συντηρεί, να επιβραβεύει άτομα που μοιάζουν σε αυτό το είδος : τα “Λέω” (στο γυαλί και αλλού), άρα Υπάρχω . Όχι εάν αυτά που λέω έχουν κάποια πρακτική εφαρμογή. Όχι εάν ο λόγος μου εμπεριέχει έρευνα, μελέτη και εμπειρία. Άτομα των δημοσίων σχέσεων, των ΜΜΕ, συγγραφείς, αρθρογράφοι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του μπλα μπλα, καλοαναθρεμμένοι άεργοι εισοδηματίες, πρώην «Μυκονίστας» και τσιράκια μεγαλοεπιχειρηματιών, έχουν στήσει μια καινούρια μπίζνα Μεσσιανικού προσηλυτισμού απομυζώντας τον ευάλωτο συναισθηματισμό των καταπονημένων Ελλήνων. Ότι δηλώσεις είσαι μόνο που σε αυτήν τη γενιά το τερμάτισαν.


Δεν ξέρω πως και πότε κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο πως η σωτηρία του έθνους θα έρθει από ...την τηλεόραση .


Ωστόσο...


             Σε έναν παράλληλο κόσμο, οι Άνθρωποι της Πράξης, όσοι έχουν αποφασίσει να μείνουν σε αυτήν την πληγωμένη χώρα, εργάζονται, τολμούν, ξεπερνούν όρια, κοπιάζουν για να επιβιώσουν, πεισμώνουν, παθιάζονται, οργίζονται, καινοτομούν ,εξελίσσονται, επιμορφώνονται, μεριμνούν για άλλους και κάποιες φορές επινοούν μέσα, ιδέες και θεσμούς. Ναι. Συμβαίνει .
Ζούμε ένα θαύμα σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, όπου άνθρωποι καθαροί από πολιτικές καριέρες, συμβάλουν στο να θεμελιωθούν (ξανά) οι πιο βαθιές ανθρωπιστικές ιδέες, όπως η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα. Και βρίσκουν λύσεις. Μικρές. Και μια- μια για κάθε φορά. Αλλά ναι. Βρίσκουν. Κάτω από μύτη όλων αυτών που ανέφερα.
             Το βλέπω στα σχολεία που εργάζομαι. Στις καλλιτεχνικές κολεκτίβες με τις οποίες επικοινωνώ. Στο εναλλακτικό εμπόριο και μέσα από νέες μορφές συνεταιρισμών στα καφενεία, στα εστιατόρια, παντού, οι άνθρωποι συνασπίζονται και πειραματίζονται σε μια νέα αντίληψη της συλλογικότητας. Νέοι άνθρωποι ψάχνουν τους νόμους, στέλνουν έγγραφα, μαζεύουν υπογραφές, τρόφιμα, έπιπλα για τις ανάγκες άλλων. Νέας αντίληψης γιατί αυτή τη φορά η συλλογικότητα έχει Πράξη. Ο Έλληνας έχει σηκωθεί από τον καναπέ και οργανώνει μια νέα Ηθική και χτίζει έναν κόσμο, που δεν αφορά τα ΜΜΕ και τους γαλαζοαίματους κηφήνες τους. Ό Έλληνας έχει σηκωθεί από τον καναπέ του, όχι σαν επαίτης αλλά με πλήρη γνώση των δυνατοτήτων του. Και είναι αποφασισμένος. Και θυμωμένος με έναν δημιουργικό θυμό. Αυτός είναι ο σπόρος που δεν χρειάζεται κανάλια και bloggers για να υπάρξει. Ούτε σωτήρες. Από αυτούς θα αναδυθεί και η νέα γενιά των ηγετών που θα αλλάξουν τα πράγματα στα επόμενα χρόνια. Όχι γιατί θα τους παραχωρήσουν τις θέσεις τους όλοι αυτοί που τις κατέχουν , αλλά γιατί θα υποχρεωθούν να το κάνουν.

Ο ήρωας της Πράξης θα παραγκωνίσει το Νάρκισσο του κενού Λόγου.
Και η ιστορία έχει αποδείξει πως αυτό μπορεί να συμβεί.


Ναι .
Μπορεί.
Και αυτός ο όμορφος λαός, θα το κάνει να συμβεί.



Ελένη Καραγιάννη
Εικαστικός-εκπαιδευτικός.



Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο AlfaVitaΕΔΩ

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Πάρε με μαζί σου Κυρία....

Άρχισα από εχθές να τους δείχνω για τη Ρουάντα.. 
Τα πως, τα που και τα γιατί θα πάω..
Είδαμε πολλά βιντεο...
Ακούσαμε πολλές μουσικές και χορέψαμε ξυπόλυτοι όπως και εκείνοι. Μάθαμε και για την ιστορία τους.
Το πιάσαμε απο τα χρόνια εκείνα που και εκεί οι ανθρωποι πήραν λάθος δρόμο και άρχισαν να θεωρούν κατώτερους ο ένας τον άλλον... 
Πολλοί σκοτώθηκαν και μια χώρα καταστράφηκε..
Ναι..από την ιδέα του κατώτερος-ανώτερος...
Και...
Αισθανθήκαμε αγάπη για αυτους..
Και για τους ανθρώπους γενικά...
Κλάψαμε λίγο και αγκαλιαστήκαμε...

"Πάρε με μαζί σου Κυρία..σε παρακαλώωωω"
..ζήτησε ο Άλεξ....

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Μια δασκάλα ζωγραφικής στη Ρουάντα..

Ευχαριστώ την ActionAid Hellas για την τιμή και την ευκαιρία που μου πρόσφερε να επισκεφτώ μαζί με άλλους 4 εκπαιδευτικούς από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, τη Ρουάντα, στις αρχές Ιουλίου.

Κάποιες από τις ημέρες του προγράμματος  μείναμε σε χωριό στην ενδοχώρα, τραφήκαμε με οτι τρέφονται οι κάτοικοι,  κάναμε τις εργασίες που κάνουν και εκείνοι στη γη και στα ζώα, κοιμηθήκαμε στις καλύβες τους, είδαμε  τα σχολεία τους και τις συνθήκες εκπαίδευσης των παιδιών τους, ακούσαμε τις δυσκολίες τους, τα όνειρά τους...κ.α. 
Όλα αυτά για να συλλέξουμε υλικό (φωτογραφίες, συνεντεύξεις κ.α.)που θα χρησιμοποιηθεί για την ενημέρωση συναδέρφων γύρω από την ιδέα, πως όλα τα παιδιά, σε κάθε γωνιά της γης έχουν δικαίωμα στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

          Γι`αυτό το ταξίδι εχω φτιάξει το blog ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΉΣ ΣΤΗ ΡΟΥΑΝΤΑ, με σκοπό να σας έχω μαζί μου σε κάθε στιγμή του ταξιδιού, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά. 
Για να μεταφερθείτε στο blog πατήστε: ΕΔΩ

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Καινούρια σελίδα: on line παιχνιδια

Καινούρια σελίδα στο μπλογκ των εικαστικών.
Θα βρείτε συνδέσμους όπου θα μπορείτε να παίζετε on line παιχνίδια που έχουν σχέση με τα Εικαστικά.

Καλή διασκέδαση!!!!

πατήστε :ΕΔΩ

Η παρακάτω...φωτογραφία έγινε με το SuperLame.
Θα το βρείτε στη σελίδα.



Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Η Ελενίτσα

Χθες μετά από μια συναυλία, πήγα για φαγητό σε ένα από εκείνα τα ξενυχτάδικα στο Μοναστηράκι. Την ώρα που σηκωνόμασταν από το τραπέζι με πλησίασε μια όμορφη κοπελίτσα γύρω στα 20.: 

“Γεια! Με θυμάσαι;”

Όχι δεν τη θυμόμουν. Πως θα μπορούσα. Με ένα γρήγορο υπολογισμό πρέπει να έχω γνωρίσει κάπου 4.500 παιδιά στα τελευταία 15 χρόνια που διδάσκω.

-“Είμαι η Ελένη Κ.. Με έλεγες Ελενίτσα. Και σε σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες. Και να που σε συναντώ απόψε. Πριν καμιά 15ρια χρόνια όταν ήμουν κάπου στα 6, μου είχες δείξει μερικές εύκολες συγχορδίες και είχαμε φτιάξει και ένα τραγουδάκι... Να..πήγαινε κάπως έτσι...Θυμάσαι; Μου είχες χαρίσει και ένα κιθαρόνι και έπαιζες μαζί μου με τη δική σου κιθάρα το τραγουδάκι μας αυτό. Από τότε ήθελα λοιπόν να γίνω μουσικός. Και να που τώρα σπουδάζω μουσική και παίζω και σε σχήματα. Και όλα ξεκίνησαν από εσένα. Και σε σκεφτόμουν και ήθελα να σε βρω για να σε ευχαριστήσω. Και να που σε βρήκα...”.

Η Ελενίτσα δεν ήταν ακριβώς μαθήτριά μου αλλά την είχα γνωρίσει μαζί με την μητέρα της στα πρώτα χρόνια της διδασκαλικής μου ζωής, σε έναν κύκλο ανθρώπων που εχω χάσει εδώ και χρονια. Είχαμε συνδεθεί με εκείνη και τη μαμά της και ήταν το “παιδί μου” για ένα διάστημα.
Ναι τα παιδιά σου. Οι μαθητές σου.
Δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς η δουλειά αυτή εάν δεν συνδεθείς συναισθηματικά με τους μαθητές σου.
Και πόσα παιδιά μπορεί να έχει ένας δάσκαλος;
Πολλά.
Και κάποιες φορές μπορεί να έχεις τη δυνατότητα να μάθεις για την ευεργεσία σου αυτή.
Τις περισσότερες όμως, όχι.
Και αυτό είναι το Μεγαλείο του να είσαι Δάσκαλος...
Γίνεσαι το άγγιγμα στις ζωές των ανθρώπων , εκείνο που θα ενεργοποιήσει τις κρυφές τους δυνατότητες.
Είσαι το στίγμα.
Είσαι το χρίσμα.
Αφήνεις το πνευματικό σου DNA στη ζωή τους.
Και αυτό ίσως και να είναι πιο σπουδαίο από το να κάνεις δικά σου παιδιά.

Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το συγκρίνω με οτιδήποτε άλλο.

Και εκεί λοιπόν μέσα στο εστιατόριο με τους ξενύχτηδες και τα βαριεστημένα γκαρσόνια να κοιτούν, αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε μαζί.

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Πασχαλινές κατασκευές

Βίντεο και σελίδες με πασχαλιάτικες κατασκευές.


ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΚΑΛΑΘΑΚΙ




Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Τι τραβάμε!;

Και εμείς οι δάσκαλοι;
Που να πούμε τον πόνο μας;

(Για ποιο λόγο είπαμε οι δάσκαλοι δεν παίρνουν βαρέα ανθυγιεινά; ).





Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Πως νιώθει ένα παιδί με Ασπεργκερ;

Το παρακάτω βίντεο έχει δημιουργηθεί από εναν νέο αντρα με σύνδρομο Ασπεργκερ.

Νομίζω πως είναι ότι πιο συγκλονιστικό εχω δει σε σχετικό θέμα...


Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Υλικό για εκπαιδευτικούς και γονείς

Ρίξτε μια ματιά στη νέα σελίδα/ενότητα του μπλόγκ μας Όλοι μαζί :
Υλικό για εκπαιδευτικούς και γονείς Πατήστε εδώ 

Ιδέες, projects, βίντεο, pdf αρχεία, άρθρα κ.α. με θεματικές και πρακτικές γύρω από την ιδέα της Αποδοχής. Η σελίδα συνεχώς θα εμπλουτίζεται.



Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Παχνίδια με το φως..


Παιχνίδια με τον προτζεκτορα στη Γ τάξη.
 Να τα βλέπατε ποση χαρα ειχαν με λιγο φως κ λιγη μουσική.
Ποτε ακριβως συνέβη και οι ενήλικες χάσαμε τη χαρα των μικρων πραγμάτων;

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

ΣΥΝΕΡΓΑΖΌΜΑΣΤΕ!

Μεγάλα έργα. Ομαδική συνεργασία
Μπορεί να μην έχουμε εργαστήριο αλλά χρησιμοποιούμε κάθε γωνιά της αίθουσας για να δημιουργήσουμε. Αυτή η δυσκολία μας κάνει να σκεφτόμαστε δημιουργικές λύσεις, που κάνουν τον χώρο μας τελικά πιο όμορφο.
άσε που μέσα σε αυτές τις δυσκολίες μαθαίνουμε πως να συνεργαζόμαστε αποτελεσματικά και ειρηνικά και να βρίσκουμε από κοινού λύσεις στα πρακτικά μας προβλήματα!














Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014