O Κλεάνθης και ο Έρωτας

O Κλεάνθης*  και ο Έρωτας

21-1-2013

- Γιατί είσαι στεναχωρημένος;

- ( Σιωπή).

- Τι συμβαίνει , πες μου…

- Τίποτα.

- Πως τίποτα; Πες μου; Φταίω εγώ; Έκανα κάτι που σε στεναχώρησε;

-Όχι. Όχι  εσύ κυρία. Ο εαυτός μου φταίει. Έγινε κάτι με ένα κορίτσι. Και πάντα το ίδιο λάθος κάνω. Και μισώ τον εαυτό μου.

Αυτά είπε και έφυγε από κοντά μου βουρκωμένος.  Κατά την διάρκεια του μαθήματος αρνήθηκε να μπει σε ομαδική εργασία και προτίμησε να εργαστεί μόνος. Και όλη την ώρα περιφερόταν μουρμουρίζοντας με θυμό και με κοφτές θεατρικές κινήσεις. Στο τέλος τον είδα να μπαίνει κάτω από μια παλιά έδρα που χρησιμοποιούμε σαν πάγκο εργασίας . Έμεινε για ώρα εκεί κατσουφιασμένος. Πήγα κοντά του, γονάτισα και στριμώχτηκα και εγώ δίπλα του  και δίπλα από την έδρα.

Τον παρότρυνα και μου μιλήσει. Και τελικά ο Κλεάνθης μου ανοίχτηκε:

«-Να… έδωσα ένα χαρτάκι σε ένα κορίτσι της ΣΤ' που το όνομα της αρχίζει από Ε. Της έγραψα : Σ` αγαπώ. Και εκείνη γέλασε και έπαψε να μου μιλάει. Και μισώ τον εαυτό μου γιατί το έχω ξανακάνει αυτό το λάθος με ένα άλλο κορίτσι. Και ποτέ δεν βάζω μυαλό. Για αυτό με μισώ! Με μισώ!».

Και εκεί ο Κλεάνθης, κάτω από την έδρα, άφησε τον εαυτό του να κλάψει. Ειλικρινά και γοερά. Σαν ένας μεγάλος άνθρωπος που τον έχει «κάψει η Αγάπη».

Ίσως φαίνεται ψεύτικη η ιστορία, αλλά όσοι δουλεύουν με παιδιά μπορούν να αναγνωρίσουν την αυθεντικότητά της,  αφού τέτοιες συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά στο περιβάλλον του σχολείου.

Οι μικρογραφίες των ενηλίκων βιώνουν σε όλο το μέγεθος τα συναισθήματα  της φιλίας, του έρωτα, της προδοσίας, της εγκατάλειψης κ.α.… Σε αυτήν την ηλικιακή φάση όπου ανακαλύπτουν πως υπάρχει και ο Άλλος πέρα από το δικό τους δέρμα, τα παιδιά μαγεύονται. Συγκλονίζονται. Ξαφνιάζονται από όλα αυτά τα όμορφα και πρωτόγνωρα που μπορεί να προσφέρει αυτός ο Άλλος για να μας βοηθήσει να ωριμάσουμε και να έρθουμε πιο κοντά στην Αίσθηση του Εαυτού μας. Ιδίως παιδιά όπως ο Κλεάνθης που η οικογενειακή σχέση και η αίσθηση της  ασφάλειας δίπλα σε άλλους  κλονίστηκε μέσα από ένα βίαιο διαζύγιο.

Εκεί  λοιπόν, μέσα στο μικρό του κλάμα,  τον έφερα αντιμέτωπο με τη γνώση ότι έτσι είναι και έτσι θα είναι πάντα  οι σχέσεις. Δοκιμάζουμε, απορρίπτουμε ή μας  απορρίπτουν και πάμε παρακάτω. Και συνεχίζουμε και ζούμε. Πιο πληγωμένοι αλλά πιο ζωντανοί και πιο σοφοί. Έτσι Κλεάνθη μου συμβαίνει και με τους μεγάλους. Έτσι όπως αισθάνεσαι εσύ αισθανόμαστε και εμείς. Καταρρέουμε από την Αγάπη και συνεχίζουμε χωρίς ησυχία να ψάχνουμε  το Άλλο μας μισό.

Η συζήτηση τελείωσε, ο Κλεάνθης σκούπισε τα μάτια του και τον ρώτησα με ένα γελάκι για να τον πειράξω:

- Καλέ μου, μήπως θα ήταν προτιμότερο να έλεγες  σε ένα κορίτσι της ηλικίας σου πως το αγαπάς;

-Όχι κυρία. Τις βαριέμαι τις μικρές….. 

* Aυτός ο Κλεάνθης: http://childhood-art-project.blogspot.gr/2012/12/blog-post_16.html