Η Λίνα (και ο έρωτας)

Σήμερα, στη Β τάξη, η Λίνα* με πλησίασε στην έδρα, με το γνωστό ελατήριο βηματισμό της. Είναι από τις “όμορφες” και με ιδιοσυγκρασία χορεύτριας, αφού είναι γεμάτη κίνηση και ενέργεια σε ότι και αν κάνει. Ήθελε να κάνουμε μια κοριτσίστικη κουβέντα. Έσκυψε προς το αυτί μου και με μια θλιμμένη γκριμάτσα με ρώτησε:  “Γιατί ο Γεράσιμος* δεν  με αγαπά πια ;”.  Η “σχέση”  αυτή κρατάει από πέρυσι αφού τότε, εκείνος της χάριζε ζωγραφιές με λουλούδια και καρδούλες αλλά  εκείνη τις έσκιζε. Τότε της είχα εξηγήσει πως είναι όμορφο να σε αγαπούν και πως αντί να θυμώνει, καλύτερα να φυλάει όλες τις ζωγραφιές του. Τώρα η Λίνα δεν καταλαβαίνει γιατί ενώ πάει στο διάλειμμα να κάτσει μαζί του εκείνος φεύγει και γκρινιάζει  πάντα μαζί της όταν εκείνη  τον ακολουθεί από πίσω. Της εξήγησα πως κάποιες φορές, έτσι συμβαίνει στις σχέσεις μας. Τα συναισθήματα των ανθρώπων αλλάζουν. Άλλαξαν του Γεράσιμου όπως άλλαξαν και τα δικά της. Συνέχιζε να μην το κατανοεί. Το επίμονο  “γιατί  να είναι έτσι;” ομολογώ πως με έφερε σε πολύ μεγάλη αμηχανία. Στο τέλος αναγκάστηκα να της ζητήσω συγνώμη που δεν έχω τις απαντήσεις σε όλα.


*(δεν πρόκειται για τα πραγματικά ονόματα των παιδιών)