Πως θα το θεραπεύσουμε;

(το παρακάτω συνέβη σήμερα σε τάξη της Α` Δημοτικού)

- Παιδιά θα σας δώσω σήμερα μια φωτοτυπία από αυτήν εδώ τη φωτογραφία, για να πάρετε ιδέες και να φτιάξετε μια ζωγραφιά με δυο παιδιά που παίζουν...
Αυτή εδώ είναι η φωτογραφία. 
Για πείτε μου... Τι βλέπετε;

(χέρια)

- Κυρία, βλέπω δυο παιδιά!
Εγω: -Τι άλλο βλέπετε;
- Βλέπω και 2 μύτες, κυρία.
-Εγω βλέπω και 4 αυτιά.
-Και δυο στόματα.
-Βλέπω Κυρία ότι έχουν τα πρόσωπα των ανθρώπων...
...........

Ρώτησα άλλες δυο φορές και κανένα από τα 24 παιδιά της τάξης δεν έκανε αναφορά στο χρώμα. Ίσως κάποιοι να μην πιστέψουν αυτήν την μικρή ιστορία αλλά συνέβη πραγματικά. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως τα συγκεκριμένα παιδιά δεν είναι εξοικειωμένα με έγχρωμους συμμαθητές.
Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου.
Και αναρωτιέμαι με πόνο ψυχής: Σε ποιο σημείο χαλάει; Ποια είναι η ηλικία στα ενήλικα χρόνια που αρχίζει να ενοχλεί το χρώμα..το διαφορετικό..
Ποια νεύρωση; Ποιος πόνος εσωτερικός..ποιά ματαίωση δημιουργεί απόσταση, διαχωρισμό, ..μίσος..απέχθεια;;
Πως ; Πότε; Γιατί;
Πώς θα το θεραπεύσουμε;