Χριστός Ανέστη;

Mr Ferenz singing, Obisovce 1967

Picture by:Marketa Luskacova

      Ξέρω...Δεν ειναι στη μόδα να πιστεύεις στον Χριστιανικό  Θεό. Στους δικούς μου κύκλους των καλλιτεχνών δε, όποιος τολμήσει να εκφράσει τη χριστιανική πίστη, μετατίθεται αυτόματα στη σφαίρα του γραφικού. Στις μέρες μας η  ενασχόληση με τα θέματα της εκκλησίας..ή απλά η μελέτη των χριστιανικών βιβλίων, θεωρείται  σκοταδισμός. Αντίθετα "επιτρέπεται" , είναι δηλαδή πολιτισμικά ορθό να πιστεύεις- να έχεις εναποθέσει την εμπιστοσύνη σου  δηλαδή-  σε άλλες μεταφυσικές θέσεις και συνήθειες, πχ. τα ζώδια, τα Ταρό, τις ενεργειακές-ανατολίτικες θρησκείες, κ.α. Τα τελευταία δε, είναι main stream, είναι in..στη μόδα.. είναι trends...

Από την άλλη, φωνές διεκδικούν τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων για να χτίζουν ελεύθερα τους λατρευτικούς τους χώρους. Και η προσωπική μου γνώμη είναι πως καλώς το πράττουν καθώς, κάθε πολίτης που συμμετέχει στη κοινωνική και οικονομική ζωή αυτής της χώρας πρέπει να αισθάνεται την ελευθερία να εκφράσει την θρησκευτική κουλτούρα που επιθυμεί.
.
Ίσως εν μέρη να είναι  δικαιολογημένη αυτή η αντίδραση, καθώς κάποιοι εκπρόσωποι της χριστιανικής πίστης τόσο στην ορθόδοξη ομολογία όσο και στις άλλες δυο, την προτεσταντική και την καθολική, έχουν συμπεριφερθεί  μισαλλόδοξα και με  έλλειψη ανθρωπισμού.
Τέτοιες φωνές δεν πρέπει να είναι αποδεκτές στις μέρες μας.

Αλλά τι γίνεται με εκείνες τις άλλες  φωνές που προσπαθούν να κάνουν πράξη την χριστιανική πίστη;
Και υπάρχουν πολλές τέτοιες φωνές τριγύρω μας.
Αθόρυβα και προσεκτικά παρηγορούν, ενισχύουν και συμπαραστέκονται στους ανθρώπους που υποφέρουν σε αυτές τις σκοτεινές μέρες. Οικονομικά και ηθικά.  Και  ενθαρρύνουν τους απλούς πολίτες να βγουν από τα προσωπικά τους προβλήματα για να βοηθήσουν άλλους. Στο όνομα του Θεού αυτή τη στιγμή απλοί άνθρωποι αγκαλιάζουν, βρίσκουν στέγη, τροφή, εργασία σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, αγκαλιάζουν και φροντίζουν τοξικομανείς, άστεγους διαφυλικούς, ασθενείς με aids. Ανοίγουν τα σπίτια τους σε μετανάστες και μοιράζουν το ψωμί των παιδιών τους μαζί τους.
Ξέρω μερικούς από αυτούς του πιστούς, προσωπικά.

Σε αυτές τις δύσκολες μέρες υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι της πίστης. Πάντα υπήρχαν σε αυτήν τη χώρα.
Μέσα στη βουή της Αθήνας όμως χάνονται..
Και μπερδεύεται η εικόνα τους μέσα στον αδιέξοδο φανατισμό και τα στερεότυπα.

Δεν ξέρω...
Ας σκεφτούμε ξανά την Πίστη και ας αναθεωρήσουμε..

Χριστός Ανέστη για όλους μας.

Picture by Marketa Luskacova 
more pictures:ΗΕRE

Ο Παντελής.

       Τον είδα να σηκώνεται από τη θέση του με το γνωστό κατσούφικο στόμα. Ήταν η ώρα του.. Σα να είναι κουρδισμένος , αφήνει να περάσουν τα πρώτα 10 λεπτά και μετά σηκώνεται για να ζητήσει άδεια να πάει στη τουαλέτα. Σε κάθε μάθημα.
      Και το κάνει γκρινιάρικα κάθε φορά, για να τονίσει με αυτόν τον τρόπο το Επείγον της υπόθεσης..
Πάντα το ίδιο εκτός από κάποιες φορές που παίρνει ύφος προσποιητά του τρομαγμένου για να μου περιγράψει τις ιστορίες του Πάντερ-man και του Σούπελ man. Και αφού βεβαιωθεί πως έχω τρομάξει αρκετά, τότε ζητάει τουαλέτα..

      Ήρθε λοιπόν και στάθηκε μπροστά μου και περίμενα να ακούσω το καθιερωμένο αίτημά του..

Tον είδα να κομπιάζει..να κάνει παύση και το γκρινιάρικο πρόσωπο να μεταστρέφεται σε ένα γλυκό.

Και ετσι γλυκά και τρυφερά μου είπε:

-"Κυλία! Μα τον Θεό είσαι Όμολφη!"
(Παντελής Α2).

..Να μην τον φας από Αγάπη μετά;;;;

ΥΓ. Είχα τα μαύρα μου τα χάλια εκεινη την ημέρα..

Υφάσματα!!!

Μια τυπική μέρα στο σχολείο...
Όπου μερικές ξεχασμένες φόδρες είναι αρκετές για να πειραματιστείς στους αρχέγονους ρόλους..
Τα κορίτσια έγιναν πεταλούδες και φανταχτερά πουλιά ενω τα αγόρια πιο κει, με καρέκλες έχτιζαν φωλιές και οχυρά.

Τα παιδιά ξέρουν..

Τίποτα δεν είναι αδύνατον!

Δείτε το παρακάτω βίντεο.
Θα σας ενθουσιάσει και θα σας συγκινήσει!
Τίποτα δεν είναι αδύνατον. Ακόμα και για τα παιδιά.
Ναι ..ακόμα και τα ίδια τα παιδιά έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή τους.

Πως θα το θεραπεύσουμε;

(το παρακάτω συνέβη σήμερα σε τάξη της Α` Δημοτικού)

- Παιδιά θα σας δώσω σήμερα μια φωτοτυπία από αυτήν εδώ τη φωτογραφία, για να πάρετε ιδέες και να φτιάξετε μια ζωγραφιά με δυο παιδιά που παίζουν...
Αυτή εδώ είναι η φωτογραφία. 
Για πείτε μου... Τι βλέπετε;

(χέρια)

- Κυρία, βλέπω δυο παιδιά!
Εγω: -Τι άλλο βλέπετε;
- Βλέπω και 2 μύτες, κυρία.
-Εγω βλέπω και 4 αυτιά.
-Και δυο στόματα.
-Βλέπω Κυρία ότι έχουν τα πρόσωπα των ανθρώπων...
...........

Ρώτησα άλλες δυο φορές και κανένα από τα 24 παιδιά της τάξης δεν έκανε αναφορά στο χρώμα. Ίσως κάποιοι να μην πιστέψουν αυτήν την μικρή ιστορία αλλά συνέβη πραγματικά. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως τα συγκεκριμένα παιδιά δεν είναι εξοικειωμένα με έγχρωμους συμμαθητές.
Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου.
Και αναρωτιέμαι με πόνο ψυχής: Σε ποιο σημείο χαλάει; Ποια είναι η ηλικία στα ενήλικα χρόνια που αρχίζει να ενοχλεί το χρώμα..το διαφορετικό..
Ποια νεύρωση; Ποιος πόνος εσωτερικός..ποιά ματαίωση δημιουργεί απόσταση, διαχωρισμό, ..μίσος..απέχθεια;;
Πως ; Πότε; Γιατί;
Πώς θα το θεραπεύσουμε;

Εχω ενα φίλο από τη Ρουάντα!

      Αποφάσισα να "εμπλέξω" τα παιδιά μου στο ταξίδι για τη Ρουάντα.
Μοιράζομαι μαζί τους τα συναισθήματα μου, τις ανησυχίες μου, την ανυπομονησία μου.
Κάθε τι που μαθαίνω για την Ιστορία και τις ομορφιές της χώρας τις μοιράζομαι μαζί τους.
Βλέπουμε βίντεο, φωτογραφίες, διαβάζουμε κείμενα, ακούμε αφρικάνικη μουσική και  καμιά φορά βγάζουμε τα παπούτσια μας και χορεύουμε όλοι μαζί, στο βρώμικο πάτωμα στο ολοήμερο.
Έτσι..για να αισθανθούμε τη γη. Όπως την αισθάνονται οι Αφρικανοί στα γυμνά τους πόδια..

      Βάζουμε παραδοσιακούς χορούς της χώρας και προσπαθούμε να μιμηθούμε τις κινήσεις τους.
Κάπου ειχα διαβάσει πως οι Αφρικανοί χορευτές με αυτές τις κινήσεις προσπαθούν να μιμηθούν τα ζώα της φύσης. Έτσι μαζί τους, κι εμείς γινόμαστε πότε πουλιά, πότε πίθηκοι, πότε λιοντάρια..

Ειναι ωραία..Περνάμε ωραία όποτε μας πιάνει το αφρικανικό mood!

Άσε που τα περισσότερα παιδιά θέλουν να τρυπώσουν στη βαλίτσα μου για να έρθουν μαζί μου κρυφά στην Αφρική..

Aλλά ζωγραφίζουμε κιόλας...

Ορίστε μερικες ζωγραφιές από το Β2.

Eνα φυλαχτό!

-Κυρία..σου χαρίζω αυτό το φυλαχτό για να με θυμάσαι όταν θα πας στη Ρουάντα αλλά και για να σε φυλάει, να μη σε φάνε τα λιοντάρια..

Ιωάννα Β τάξη