Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου

Πρίν χρόνια υπήρξα Δασκάλα Εικαστικών σε Γυμνάσιο με τέτοια παιδιά. Θυμάμαι με συγκίνηση το ζήλο και την αφοσίωσή τους να μάθουν τη φωτοσκίαση του μήλου. Και όλο τραγουδούσαν. Τραγουδούσαν ή χόρευαν. Κάποια στιγμή αυτο-προσκαλέστηκα για καφέ στο σπίτι τους. Για να με ευχαριστήσουν τα κορίτσια της οικογένειας τραγούδησαν και χόρεψαν ένα τσιφτετέλι που το ρυθμό κρατούσε στο ντέφι ένα από τα αγόρια και η μητέρα μου χάρισε ένα ζευγάρι πλαστικές παντόφλες με απομίμηση Σβαρόφσκι. Μετά κάθισε με σεβασμό απέναντί μου στο στρογγυλό τραπέζι με το λουλουδάτο πλαστικό τραπεζομάντιλο και μιλήσαμε για διάφορα. Τα σαββατοκύριακα όλα τα παιδιά πήγαιναν στα πανηγύρια για να βοηθήσουν τον Πατέρα. Τα κορίτσια μου είπαν πως είχαν όνειρο να σπουδάσουν. Να γίνουν κομμώτριες. Αλλά όταν μπήκε ο πατέρας στο σπίτι, έσκυψαν με υποταγή το κεφάλι τους και δεν ξαναμίλησαν. Δεν έπρεπε να το κοιτάζουν. Εκείνος μάλλον με αγριοκοίταξε όταν του υπέδειξα το πόσο χαρισματικές ήταν η Μαρία και η Σοφία.
Τα χρόνια που ακολούθησαν συνάντησα τυχαία 2- 3 φορές τα αγόρια στο περίπτερο, στην Αγίου Νικολάου. Έτρεχαν κάθε φορά κατά πάνω μου, με αντρική φωνή πια, να με χαιρετίσουν και να μάθουν τα νέα μου. Τα κορίτσια είχαν κιόλας παντρευτεί.
Μετά έμαθα από άλλους συμμαθητές τους πως εγκατάστάθηκαν κάπου στην επαρχία
Ήταν όμορφα παιδιά.
Όσο όμορφα είναι όλα τα παιδιά του κόσμου.