Αν είναι να με αξιολογήσει κάποιος εγώ θέλω να είναι οι μαθητές μου.
Φέτος τους ζήτησα λοιπόν να φτιάξουν μια ζωγραφιά που θα με αντιπροσωπεύει. Να φτιάξουν μια εικόνα που σαν καθρέφτης θα μου δείξει πως με βλέπουν με τα μάτια τους.
Τους ζήτησα να δείξουν κι άσχημες πλευρές μου. Δεν βρήκαν. Όχι γιατί δεν έχω. Αλλά έτσι είναι τα παιδιά. Βλέπουν μόνο τη θετική πλευρά των ανθρώπων και της ζωής.
Τα όμορφα παιδιά μου, έφτιαξαν τις παρακάτω ζωγραφιές και μου τις εξήγησαν κιόλας προφορικά.
Κάνω μερικά σχόλια σε κάποιες από αυτές που ίσως σας βοηθήσει να καταλάβετε το κλίμα και την κουλτούρα της τάξης.
Είμαι πολύ υπερήφανη για τους μαθητές μου και αισθάνομαι συγκίνηση καθώς διακρίνονται στις ζωγραφιές τους τα 2 πεδία που επικράτησαν στις εργασίες και στις δράσεις μας για τη φετινή χρονιά: η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τα φιλοζωικά πρότζεκτ που κάναμε.
Είμαι σίγουρη πως κάτι πήραν από εμένα που θα μείνει μέσα τους....
Σε διάφορες φάσεις μου: Εγώ κι ο Έλβις, ενώ ζωγραφίζω, εγώ ντύνω την κούκλα μοδιστρικής που έχω στην τάξη μου, εγώ σαν γοργόνα, εγώ με ρούχο εποχής και τέλος εγώ και ένα προσφυγόπουλο.
Η πρώτη φιγούρα είμαι εγώ, μπροστά από μια ομάδα προσφύγων και κατευθυνόμαστε προς τα συρματοπλέγματα των συνόρων. Μαύρα σύννεφα είναι από πάνω μας. Εγώ είμαι η μόνη χαμογελαστή φιγούρα στην ομάδα.
Περπατάω με τον 'Ελβις σε ένα ερημικό τοπίο και πάνω σε έναν άδειο δρόμο. Το άγρυπνο μάτι ενός τεράστιου ήλιου, μας κοιτά. Υπάρχει και ένα δέντρο στην ερημιά αυτή.
Η κυρία των εικαστικών ενώ έχει ανέβει στο πιο ψηλό σημείο και ετοιμάζεται να κάνει μια βουτιά.
Εγώ σαν καλή νεράιδα, μπροστά σε έναν άνθρωπο που έχει πέσει.
Η κυρία Εικαστικού, ο Έλβις και ο Σωτήρης που έσωσε ο Έλβις (Ένα χτυπημένο τρίποδο γατάκι που ξετρύπωσε σε μια βραδινή βόλτα ο Έλβις και το έχουμε υιοθετήσει και αυτό)
Φέτος τους ζήτησα λοιπόν να φτιάξουν μια ζωγραφιά που θα με αντιπροσωπεύει. Να φτιάξουν μια εικόνα που σαν καθρέφτης θα μου δείξει πως με βλέπουν με τα μάτια τους.
Τους ζήτησα να δείξουν κι άσχημες πλευρές μου. Δεν βρήκαν. Όχι γιατί δεν έχω. Αλλά έτσι είναι τα παιδιά. Βλέπουν μόνο τη θετική πλευρά των ανθρώπων και της ζωής.
Τα όμορφα παιδιά μου, έφτιαξαν τις παρακάτω ζωγραφιές και μου τις εξήγησαν κιόλας προφορικά.
Κάνω μερικά σχόλια σε κάποιες από αυτές που ίσως σας βοηθήσει να καταλάβετε το κλίμα και την κουλτούρα της τάξης.
Είμαι πολύ υπερήφανη για τους μαθητές μου και αισθάνομαι συγκίνηση καθώς διακρίνονται στις ζωγραφιές τους τα 2 πεδία που επικράτησαν στις εργασίες και στις δράσεις μας για τη φετινή χρονιά: η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τα φιλοζωικά πρότζεκτ που κάναμε.
Είμαι σίγουρη πως κάτι πήραν από εμένα που θα μείνει μέσα τους....
Εγώ είμαι η κεντρική φιγούρα και πάω να βοηθήσω μια πρόσφυγα που έχει λιποθυμήσει μπροστά στα σύνορα. Μπροστά μας είναι οι φύλακες. Πίσω και άλλοι πρόσφυγες με σακίδια.
Κι όμως, είμαι εγώ.
Εγώ εν ώρα δημιουργίας.
Σε διάφορες φάσεις μου: Εγώ κι ο Έλβις, ενώ ζωγραφίζω, εγώ ντύνω την κούκλα μοδιστρικής που έχω στην τάξη μου, εγώ σαν γοργόνα, εγώ με ρούχο εποχής και τέλος εγώ και ένα προσφυγόπουλο.
Η πρώτη φιγούρα είμαι εγώ, μπροστά από μια ομάδα προσφύγων και κατευθυνόμαστε προς τα συρματοπλέγματα των συνόρων. Μαύρα σύννεφα είναι από πάνω μας. Εγώ είμαι η μόνη χαμογελαστή φιγούρα στην ομάδα.
Περπατάω με τον 'Ελβις σε ένα ερημικό τοπίο και πάνω σε έναν άδειο δρόμο. Το άγρυπνο μάτι ενός τεράστιου ήλιου, μας κοιτά. Υπάρχει και ένα δέντρο στην ερημιά αυτή.
Εγώ και ο Έλβις χαμογελαστοί . Κάνουμε κάμπινγκ.
Η ημέρα που πήγα να πάρω τον Έλβις από τη φιλοζωική.
Η κυρία των εικαστικών ενώ έχει ανέβει στο πιο ψηλό σημείο και ετοιμάζεται να κάνει μια βουτιά.
Εγώ και ο Έλβις σε κρουαζιέρα.
Ο Έλβις κι εγώ. Ο Έλβις κλαίει.
Εγώ σαν καλή νεράιδα, μπροστά σε έναν άνθρωπο που έχει πέσει.
Πάλι τα σύνορα... "Πως θα περάσουμε;" ρωτάνε;
"Έλβις; Πάμε να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες;"
"Γαβ" λέει ο Έλβις.
Η κυρία Εικαστικού, ο Έλβις και ο Σωτήρης που έσωσε ο Έλβις (Ένα χτυπημένο τρίποδο γατάκι που ξετρύπωσε σε μια βραδινή βόλτα ο Έλβις και το έχουμε υιοθετήσει και αυτό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου