Συμμετείχα μαζί με άλλους εικαστικούς σε πρόγραμμα της Θετικής Φωνής στις φυλακές του Κορυδαλλού, όπου ζωγραφίσαμε κάποιους τοίχους μαζί με τους κρατούμενους.
(Για την εμπειρία μου διαβάστε: ΕΔΩ)
Όπως κάνω συνηθως, έτσι και αυτήν την εμπειρία μου τη μετέφερα στους μαθητές μου. Συζήτησα πολλά μαζί τους με έναν τρόπο που μπορούν τα παιδιά να καταλάβουν χωρίς να τρομάξουν. Το μηνυμα ήταν η Αγάπη και Συγχώρεση. (Ανάμεσα σε πολλά άλλα μηνύματα για τις εξαρτήσεις κ.α.).
Στη συνέχεια ρώτησα τα παιδιά: "Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για αυτούς τους ανθρώπους που πληρώνουν το τίμημα για τα λάθη τους;" " Να ζωγραφίσουμε και να γράψουμε ευχές!".
Και αυτό έγινε. Οι ζωγραφιές είναι εδώ: ΕΔΩ
Δεν άρεσε σε όλους η ιδέα όμως.
Ήρθε ένα μικρό αγόρι για να μου μεταφέρει ένα μήνυμα από τον μπαμπά του:
"Κυρία ο μπαμπάς μου μου είπε να σας ρωτήσω, που ακούστηκε, σε σχολείο να μιλάνε για τις φυλακές!"*
Έχει δίκιο ο μπαμπάς. Δεν ακούστηκε. Όπως και δεν ακούγεται συχνά τουλάχιστον να μιλάνε τα σχολεία για τους τοξικοεξαρτημένους, για τους οροθετικούς, για τους πρόσφυγες, για τους Ρομά, για εκείνους με την διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα,για τα δικαιώματα του ανθρώπου, για τα δικαιώματα του παιδιού, για τα δικαιώματα της γυναίκας, για τα δικαιώματα του πατέρα, για τα δικαιώματα της φύσης για τα δικαιώματα των ζώων, κ.α..
Γιατί πλέον χρειάζεται να εξηγήσουμε τα αυτονόητα, πως το σχολείο δηλαδή δεν είναι ο θεσμός που έχει ως βασικό στόχο να σου μάθει ορθογραφία, ανάγνωση μαθηματικά και αποστήθιση.
Τα αυτονόητα είναι πως το σχολείο πρέπει να καλλιεργεί την κριτική σκέψη. Να συνδέεται με την πραγματική ζωή, τις πραγματικές ανάγκες, τους πραγματικούς ανθρώπους και τα πραγματικά προβλήματα. Η ζωή δεν είναι καρτουνίστικες εικονογραφήσεις από το αδιάφορο βιβλίο της γλώσσας και της γεωγραφίας. Η ζωή δεν είναι η ψυχρή φωτοτυπία φασόν με τις προκατασκευασμένες εργασίες
Η πραγματική ζωή είναι Ζωντανή. Εχει φωνή, έχει πόνο. Eίναι μάχιμη.
Είναι εκεί έξω και τα παιδιά χρειάζονται να την δουν για να την κατανοήσουν.
Και αυτήν τη ζωή θα ζήσουν τα μικρά αγόρια και κορίτσια του Ελληνικού σχολείου.
Με εκτίμηση
Ελένη Καραγιάννη
*Για οποιαδήποτε ερώτηση ή απορία σχετικά με το μάθημα των εικαστικών, εάν δεν εχετε ήδη το e-mail και τηλέφωνό μου (από την επιστολή γνωριμίας που στέλνω κάθε χρόνο στους γονείς), είναι στη διάθεσή σας στη διεύθυνση του σχολείου. Ευχαριστώ.
(Για την εμπειρία μου διαβάστε: ΕΔΩ)
Όπως κάνω συνηθως, έτσι και αυτήν την εμπειρία μου τη μετέφερα στους μαθητές μου. Συζήτησα πολλά μαζί τους με έναν τρόπο που μπορούν τα παιδιά να καταλάβουν χωρίς να τρομάξουν. Το μηνυμα ήταν η Αγάπη και Συγχώρεση. (Ανάμεσα σε πολλά άλλα μηνύματα για τις εξαρτήσεις κ.α.).
Στη συνέχεια ρώτησα τα παιδιά: "Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για αυτούς τους ανθρώπους που πληρώνουν το τίμημα για τα λάθη τους;" " Να ζωγραφίσουμε και να γράψουμε ευχές!".
Και αυτό έγινε. Οι ζωγραφιές είναι εδώ: ΕΔΩ
Δεν άρεσε σε όλους η ιδέα όμως.
Ήρθε ένα μικρό αγόρι για να μου μεταφέρει ένα μήνυμα από τον μπαμπά του:
"Κυρία ο μπαμπάς μου μου είπε να σας ρωτήσω, που ακούστηκε, σε σχολείο να μιλάνε για τις φυλακές!"*
Έχει δίκιο ο μπαμπάς. Δεν ακούστηκε. Όπως και δεν ακούγεται συχνά τουλάχιστον να μιλάνε τα σχολεία για τους τοξικοεξαρτημένους, για τους οροθετικούς, για τους πρόσφυγες, για τους Ρομά, για εκείνους με την διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα,για τα δικαιώματα του ανθρώπου, για τα δικαιώματα του παιδιού, για τα δικαιώματα της γυναίκας, για τα δικαιώματα του πατέρα, για τα δικαιώματα της φύσης για τα δικαιώματα των ζώων, κ.α..
Γιατί πλέον χρειάζεται να εξηγήσουμε τα αυτονόητα, πως το σχολείο δηλαδή δεν είναι ο θεσμός που έχει ως βασικό στόχο να σου μάθει ορθογραφία, ανάγνωση μαθηματικά και αποστήθιση.
Τα αυτονόητα είναι πως το σχολείο πρέπει να καλλιεργεί την κριτική σκέψη. Να συνδέεται με την πραγματική ζωή, τις πραγματικές ανάγκες, τους πραγματικούς ανθρώπους και τα πραγματικά προβλήματα. Η ζωή δεν είναι καρτουνίστικες εικονογραφήσεις από το αδιάφορο βιβλίο της γλώσσας και της γεωγραφίας. Η ζωή δεν είναι η ψυχρή φωτοτυπία φασόν με τις προκατασκευασμένες εργασίες
Η πραγματική ζωή είναι Ζωντανή. Εχει φωνή, έχει πόνο. Eίναι μάχιμη.
Είναι εκεί έξω και τα παιδιά χρειάζονται να την δουν για να την κατανοήσουν.
Και αυτήν τη ζωή θα ζήσουν τα μικρά αγόρια και κορίτσια του Ελληνικού σχολείου.
Με εκτίμηση
Ελένη Καραγιάννη
*Για οποιαδήποτε ερώτηση ή απορία σχετικά με το μάθημα των εικαστικών, εάν δεν εχετε ήδη το e-mail και τηλέφωνό μου (από την επιστολή γνωριμίας που στέλνω κάθε χρόνο στους γονείς), είναι στη διάθεσή σας στη διεύθυνση του σχολείου. Ευχαριστώ.
Rosalind Solomon, 1992, Millitary shirt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου