Ένα ταξίδι στην Ειδομένη- Open Border Parade

OPEN BORDER PARADE

Είχα την τιμή να είμαι ένα κομμάτι από την εξαιρετική κίνηση του OPEN BORDER PARADE.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία της χορογράφου Βίλμας Ανδριώτη. Η παρέλαση πραγματοποιήθηκε στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, κοντά στο στρατόπεδο Ειδομένης, στις 19, 20 και 21 Φεβρουαρίου 2016.

Κάπου 30 καλλιτέχνες από όλους τους τομείς της καλλιτεχνικής έκφρασης, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αλλά και διάφοροι αλληλέγγυοι από την Ελλάδα, την Κροατία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τον Καναδά, τη Σουηδία, την Τουρκία ενώσαμε τις φωνές μας μαζί με τις φωνές των εγκλωβισμένων προσφύγων στα σύνορα της Ειδομένης σε ένα μοναδικό αίτημα που ακούστηκε σε όλες τις γλώσσες:

OPEN BORDERS, ΑΝΟΙΚΤΆ ΣΥΝΟΡΑ, , حدود مفتوحة , offene Grenzen, , کھلی سرحدیں, vekirî Sîno r, خلاص سرحدونو, κ.α

Εκτός από την πρακτική βοήθεια που προσφέραμε(ρούχα τρόφιμα) δημιουργήσαμε ένα καλλιτεχνικό γεγονός διαθέτοντας τα ίδια τα σώματά μας, τα πρόσωπά μας, τη φωνή μας,σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο αξιώνοντας ελεύθερη και ασφαλή διέλευση των προσφύγων που έχουν εγκλωβιστεί στα ελληνικά σύνορα.

Η εκδήλωση περιείχε τα εξής μέρη:

-Χορός και τραγούδι στον τομέα τη Επείγουσας φιλοξενίας της δομής.

-Παιδικό εργαστήριο εικαστικών. Οι ζωγραφιές όλων των παιδιών αναρτήθηκαν πάνω σε σκηνές παραμονής.

-Παρέλαση με του καλλιτέχνες και τους πρόσφυγες. Στην πορεία αυτή παιδιά και ενήλικες κράτησαν το “σεντόνι της Αγάπης” με ζωγραφιές-ευχές των παιδιών του 2 Δ.Σ. Αχαρνών που δημιουργήθηκαν με την εμψύχωση της εικαστικού Ελένης Καραγιάννη και ανάρτησαν πάνω στα κάγκελα της δομής γιρλάντες με μηνύματα παιδιών

-Kατά τη διάρκεια της παρέλασης διάφορα δρώμενα -perfomances έλαβαν μέρος από τους καλλιτέχνες της ομάδας, μεταξύ άλλων της Βίλμας Ανδριώτη, του Frank Panx, κ.α..

-Η παρέλαση κατευθύνθηκε προς στην διπλανή δομή φιλοξενίας διαρκείας, όπου ενώθηκε και με μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων. Στο κέντρο της δομής ακούστηκε το “Σύνορα Ανοικτά- Open Borders, σε όλες τις γλώσσες.

Δεν υπήρχε η δυνατότητα να πλησιάσουμε περισσότερο το σημείο των συνόρων εκείνη την ημέρα.

Η πορεία επέστρεψε στην αρχική δομή όπου έγινε δράση με κουβέρτες υποθερμίας μαζί με τους πρόσφυγες και τους καλλιτέχνες.

Όλη τη δράση έντυσε μουσικά ο Τούρκος συνθέτη Selim Dogru , με μουσική που είχε γράψει ειδικά για το event.

Tην επόμενη ημέρα ομάδα καλλιτεχνών κατευθύνθηκε προς τα σύνορα και με τη καθοδήγηση του Κροάτη εικαστικού καλλιτέχνη Petar Grimani δημιουργήθηκε η δράση -performance OPEN BORDER Idomeni GOLDEN PRESENCE  και OPEN BORDER Idomeni THROUGH THE BORDER

Ένα από τα πιο δυνατά σημεία της εμπειρίας ήταν το βιωματικό, καθώς από την Παρασκευή το βράδυ μέχρι την Κυριακή ζήσαμε όπως οι πρόσφυγες. Κοιμηθήκαμε σε βρεγμένες σκηνές, τραφήκαμε με μπισκότα και street food, μείναμε άπλυτοι, βρεγμένοι, κ.α.

Η Εμπειρία ήταν από εκείνες που σε αλλάζουν για πάντα.

Μέχρι να βγει το τελικό υλικό σε μορφή ντοκιμαντέρ που άλλωστε ήταν και ο αρχικός στόχος, μπορείτε να πάρετε μια μικρή εικόνα του Open Border Parade από τις παρακάτω φωτογραφίες.

Photo credits:Petar Grimani 

#OpenBorderParade 

Photo credits:Eleni Kouri

#OpenBorderParade 

Photo credits:Polytimi Charami

#OpenBorderParade 

Photo credits: Aggelos Barai

#OpenBorderParade 

Photo credits:Νίκος Καμπούρης

#OpenBorderParade 

Photo credits: Βασιλική Μιτσινιώτου

#OpenBorderParade 

Photo credits:Polytimi Charami

#OpenBorderParade 

Photo credits:Elien Ronse

#OpenBorderParade 

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΥΚΛΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ “ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ” ΠΑΙΔΙΑ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο CHILDIT

Η Μαρία είναι μαθήτρια της Γ` Δημοτικού. Της κάνω το μάθημα των εικαστικών από την πρώτη τάξη. Είναι από εκείνα τα παιδιά που αν και είναι καλή μαθήτρια και πρόθυμη, οι δάσκαλοί της το ίδιο και οι συμμαθητές της, δυσφορούν συχνά όταν είναι κοντά τους. Η Μαρία όλο σηκώνεται, κάνει θόρυβο και όλο ψαχουλεύει την τσάντα, την κασετίνα, ή το κουτί με την ανακύκλωση και συνέχεια χρησιμοποιεί με “λάθος” τρόπο τα πράγματα. Για παράδειγμα, αντί να χρησιμοποιήσει τους μαρκαδόρους για να χρωματίσει , τους ενώνει για να φτιάξει ένα μεγάλο φυσοκάλαμο. Είναι από εκείνα τα παιδιά που σχεδόν πάντα βγαίνει έξω από τα περιγράμματα στην φωτοτυπία ενώ άλλες φορές προτιμά αντί να ζωγραφίσει να αρχειοθετήσει τις μπογιές, τα χαρτιά και τα βιβλία στη βιβλιοθήκη. Της αρέσει πραγματικά αυτό. Θα έλεγα πως βυθίζεται στη ραφιέρα και αφιερώνει όλη την ενέργεια και τη προσήλωσή της για να βρει όλους τους πιθανούς τρόπους και συνδυασμούς που θα μπορούσαν να χωρέσουν τα αντικείμενα μεταξύ τους. Της αρέσει επίσης να πιάνει το πινέλο και να παρατηρεί τη γραμμή που αφήνει με το χρώμα πάνω στο χέρι της και στο πόδι της και στο θρανίο και στο χέρι της συμμαθήτριάς της. Η Μαρία έβαψε και την κόκκινη κούκλα που βλέπετε στην φωτογραφία. Γιατί; Γιατί της φάνηκε ωραία ιδέα. Λίγες μέρες πριν μου είχε ζητήσει να της επιτρέψω να κόψει όλο το χνούδι από ένα λουτρινο αρκουδάκι. Απλά για να δει τι σχήμα θα πάρει. Έτσι μου είπε.

Το κορίτσι αυτό είναι χειμαρρώδες. Είναι σαν τον άνεμο. Δεν στέκει ούτε στιγμή ακίνητο. Δεν στέκει ούτε μια στιγμή ακίνητη και η σκέψη της. Πάντα σε εγρήγορση και πάντα μαγεμένη από όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, τα υλικά, τους χώρους, τα χρώματα, το φως, τις σκιές που την περιτριγυρίζουν. Όλα έχουν κρυφές δυνατότητες και το μυαλό της συνέχεια σκανάρει τον κόσμο. Και είναι ενθουσιασμένη που ο κόσμος είναι ένα μικρό φλιπεράκι ή σαν εκείνα τα παιχνίδια των νηπίων με τα κουμπιά με τις υφές και τους ήχους που πρέπει οπωσδήποτε να αγγίξει . Σε κάθε της αναπνοή ρουφάει μέσα της τον κόσμο και αυτό που θα μπορούσε αυτός να μετασχηματιστεί στα χέρια της.

Το σύστημα της ψυχιατρικής που βρίσκεται πίσω από το σχολείο για να το “θεραπεύσει” έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Μαρία και παιδιά σαν και αυτήν έχουν κάποιο “έλλειμμα”. Την έχει κατατάξει στην κατηγορία των παιδιών ΔΕΠΥ (Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας).Όχι γιατί δεν είναι έξυπνη , απλά γιατί δε μένει ακίνητη για 7 ώρες πάνω σε μια παλιά ξύλινη σχολική καρέκλα.

Οι σχολικές διαταραχές είναι μια μόδα που αν και άργησε, ήρθε και στο δικό μας σχολείο και στην δική μας καθημερινότητα. Γονείς με πιάνουν με αγωνία: “-Ο Γιάννης μου αντιμιλάει. Μήπως έχει κάποια διαταραχή; -Η Κατερίνα τρώει όρθια και ποτέ δεν κάθεται σε καρέκλα, αντίθετα όλο χορεύει Μήπως χρειάζεται να την δει ειδικός; -Ο Κωστάκης είναι πολύ κακός στα μαθηματικά. Μια συνάδερφος μου είπε πως αυτό είναι διαταραχή και πως ξέρει έναν γιατρό που θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος”.

Σε ακραίες περιπτώσεις γονείς μας φέρνουν μπουκάλια με ΑΤΑΡΑΞ, όπως τους είχε συστήσει κάποιος “ειδικός” για να δίνουμε στο παιδί όταν είναι “ανήσυχο”.

Ξέρω πως τα παραπάνω ακούγονται εξωπραγματικά άλλα αυτά είναι τα “παρασκήνια” της σχολικής ζωής. Και σας μετέφερα μια μικρή μόνο εικόνα . Υπάρχουν και άλλες πιο κακοποιητικές διαστάσεις όπου δάσκαλοι, διευθυντές ακόμα και ολόκληροι σύλλογοι διδασκόντων και γονέων, θα κινητοποιηθούν για να “διώξουν” το “προβληματικό” παιδί.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγανάκτηση εκείνου του συναδέρφου που χτύπησε το χέρι στο γραφείο και απαίτησε από τον διευθυντή να καλέσει ψυχίατρους για τον 7χρονο υπερκινητικό Κωστάκη έτσι ώστε να προστατευτούμε εμείς (αλλά και η κοινωνία), από την πιθανή εξέλιξή του σε έναν από εκείνους τους έφηβους που δολοφονούν μαζικά τους συμμαθητές τους στην Αμερική.

‘Ίσως να είχε δίκιο ο συνάδερφος αυτός τώρα που το σκέφτομαι. Ίσως όλος αυτός ο περιορισμός και η καταστολή της παιδικής ηλικίας που βίωσε η Αμερική τις προηγούμενες δεκαετίες με την εμμονή στις σχολικές διαταραχές και το περιβόητο bullying, να γέννησε τελικά ,ως μόνο και φυσικό διέξοδο, τον θυμό και το μίσος σε περιπτώσεις παιδιών που δέχθηκαν τη μεγίστη απόρριψη από ένα σύστημα που τα κατέταξε χωρίς ενοχές, στην κατηγορία: ΤΑ ΑΧΡΗΣΤΑ ,ΑΡΡΩΣΤΑ και ΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Μία από τις αλήθειες που μας έχουν κρύψει είναι πως ΟΛΟΙ οι παιδαγωγοί μίλησαν για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επιτρέπει στο παιδί να εκφραστεί ελεύθερα, το οποίο χρησιμοποιεί την ΤΕΧΝΗ στον πυρήνα της διδασκαλίας. Όχι ως καλλιτεχνία ή χαλαρή απασχόληση. Μίλησαν για την Τέχνη ως το βασικό παιδαγωγικό εργαλείο που εκπαιδεύει το παιδί σε έναν αναλυτικό, κριτικό και δημιουργικό τρόπο σκέψης.

Η άλλη αλήθεια που μας έκρυψαν επίσης είναι πως τα παιδιά αυτά διαισθάνονται και καταγράφουν στον σκληρό δίσκο της αυτοεκτίμησης, την αξιολόγηση που τους γίνεται. Και μεγαλώνουν με ένα αφόρητο φορτίο αναξιότητας. Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους μη λειτουργικούς αλλά τυχερούς μαθητές γιατί στο δρόμο μου βρέθηκαν 1 -2 δάσκαλοι που “κατάλαβαν” το είδος μου. Μπορώ να επιβεβαιώσω ωστόσο πως χρειάστηκε πολύ πείσμα, πένθος, ματαίωση, διάβασμα, αντίδραση και πολλές συνεδρίες για να καταλάβω πως δεν είμαι εγώ το λάθος αλλά ο κόσμος που δεν αγαπάει τους διαφορετικούς.

Δεν τα γράφω όλα αυτά για να αγανακτήσετε με αυτούς τους γονείς και εκείνους τους εκπαιδευτικούς. Πριν πετάξουμε την πέτρα ας αναλογιστούμε πως τελικά όλοι είμαστε συνένοχοι σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, είτε γιατί το ανεχόμαστε είτε γιατί το συντηρούμε. Έχουμε ευθύνη και ίσως να μας εξυπηρετεί ως γονείς και δασκάλους γιατί δεν χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς, αλλά τα παιδιά.

Ναι αυτό το εγωκεντρικό, ναρκισσιστικό και κακοποιητικό σύστημα φτιάχνει γιορτούλες και φιέστες για την Αποδοχή του διαφορετικού και το αντιρατσιστικό μήνυμα αλλά μέσα στις τάξεις αναγνωρίζει ως ψυχικά υγιείς μόνο εκείνους τους μαθητές που καταφέρνουν να καθίσουν ακίνητοι στο θρανίο τους για 7 ώρες, ενώ καλλιεργεί πειθήνιους και σε όλα πρόθυμους ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς θέληση,έκφραση και γνώμη. Αυτός ο ευνουχισμός επισφραγίζεται μέσα στο άβατο της ελληνικής οικογένειας

Μέσα σε όλη αυτήν την τάξη και την ασφάλεια που μυρίζει φορμόλη, όσοι έχουν αυτιά θα ακούσουν τη βουβή κραυγή αυτής της γενιάς παιδιών που κραυγάζει:

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΛΑΣΜΑ!!!!!!!!!!!!!!!

Μια κόκκινη κούκλα

Πως συμπεριφέρεσαι στο παιδί που αποφασίζει να παραβιάσει τους κανόνες της τάξης και της ευπρέπειας; Στην πραγματικότητα παραβιάζει και λίγο από την αποδεκτή ηθική και την κανονικότητα καθώς οι κούκλες δεν είναι προορισμένες για να τις βουτάς στην κόκκινη μπογιά.
Δεν είναι μια συνειδητή απόφαση που κάνει το παιδί και μάλλον παρασύρεται από την δυναμική των υλικών (της κούκλας και της μπογιάς) και ενθουσιάζεται με την ελευθερία που αποφάσισε να του δώσει η δασκάλα της ζωγραφικής: να ορίσει εκείνο, τι είναι όμορφο και πως να μετασχηματίσει ένα μικρό συνηθισμένο αντικείμενο όπως μια κούκλα.

Παιδιά σαν και αυτό, κάποιες φορές απορρίπτονται απο την ομάδα των συμμαθητών, αλλά ακόμα και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Πολύ συχνά τα χαρίσματα αυτών των παιδιών καλύπτονται από εκείνο το σαδιστικό χαρακτηρισμό: "Παιδί με σχολικές διαταραχές".
Μερικές φορές όμως απορρίπτονται και από τους γονείς (Ω...Ναι!!!).

Έκλεισα συνθηματικά το μάτι στη μικρή παραβάτρια. Κατάλαβε τι ήθελα να της πω και μου χαμογέλασε ντροπαλά.
Οι καλλιτέχνες συνεννοούμαστε και χωρίς λόγια.

Οι φίλοι μας τα ζώα (2015-16)

Συνεχίζουμε και εφέτος την ενημέρωση των συμπολιτών μας με αφίσες που αφορούν το νέο νομοσχέδιο για την προστασία και την φροντίδα των ζώων. (Περισσότερα για την περσινή δράση θα βρείτε: ΕΔΩ)
Έχουμε προγραμματίσει επίσκεψη στο σχολείο μας από την SAPT όπου εθελοντές θα μας διδάξουν μαζί με τα πρώην αδέσποτα σκυλάκια που θα φέρουν στο σχολείο μας πως μπορούμε να τα φροντίσουμε και πως πρέπει να τους φερόμαστε. Αυτά τα σκυλάκια  είναι πρώην εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα ζώα που τώρα έχουν εκπαιδευτεί σε ζώα θεραπείας. Συμμετέχουν δηλαδή στην αποκατάσταση και θεραπεία ευπαθών ομάδων.

Φέτος επίσης δοκιμάζουμε το ενδεχόμενο να βρίσκουμε οικογένεια σε εγκαταλελειμμένα ζωάκια.
Η αποκατάσταση της Μπουμπούς, που βρέθηκε να περιφέρεται έξω από το σχολείο, από την κυρία των Εικαστικών, ήταν επιτυχής αφού τόσο μαθητές όσο και γονείς του σχολείου μας δραστηριοποιήθηκαν για να βρεί μια καλή οικογένεια.

Θα δοκιμάσουμε το ίδιο με κάποια από τα ζωάκια που φιλοξενούνται στο FAZOO

Συνεχίζουμε με την Κάρμεν. Η γλυκιά Κάρμεν με τα υπέροχα μάτια βρέθηκε στο δρόμο κοκαλιασμένη και εξαντλημένη… Έχει πάρει πλέον αρκετό βάρος και δυνάμεις, και είναι έτοιμη να αναζητήσει έναν άνθρωπο που θα της προσφέρει όσα στερήθηκε μέχρι τώρα. Είναι φιλική, μεσαίου μεγέθους (περίπου 15 κιλά) και περίπου 5 ετών. Θα δοθεί στειρωμένη, σε υπεύθυνη οικογένεια, με συμβόλαιο υιοθεσίας, βιβλιάριο υγείας και microchip.

Πληροφορίες: 6982977330, huppydogs@yahoo.gr

Δώρο σε όποιον την υιοθετήσει ένα μάθημα εκπαίδευσης (ισχύει εντός Αθηνών).

Για περισσότερα σκυλάκια επισκεφτείτε τη σελίδα του FAZOO