Συνέβη στο Muguli school στη Rwanda, σε ενα διάλειμμα. Όταν ο μπόμπιρας αντιλήφθηκε πόσο πολύ ανησυχούσα που τον έβλεπα πάνω στο δέντρο, τόσο συνέχιζε να ανεβαίνει.
Όσο του φώναζα να κατέβει, τόσο εκείνος σκαρφάλωνε πιο ψηλά. Κάθε δικό μου επιφώνημα φόβου, αντιστοιχούσε σε ένα βήμα πιο ψηλά για εκείνον.
Από κάτω οι συμμαθητές του γελούσαν μαζί μου. Τους φαινόταν "ξεκαρδιστικό" που έβρισκα αφύσικη την εικόνα, ένα παιδί να σκαρφαλώνει πάνω σ ενα δέντρο.
Στο δικό μας Κόσμο, θα βάζαμε εφημερεύοντες για να προστατεύσουμε το παιδί από το... δέντρο και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις θα βγάζαμε διάγνωση διαταραχής και θα χαπακώναμε το παιδί για να μείνει ακίνητο.
Και έτσι αυτό θα υποχρεωνόταν να γίνει "φυσιολογικό", πρόθυμο να εξυπηρετήσει τους ρόλους των ενηλίκων: του εκπαιδευτικού που θέλει συνεργάσιμα παιδιά, καθηλωμένα στα θρανία και του γονέα που τα θέλει βιδωμένα στο τάμπλετ και στην τηλεόραση.΄ Ετσι για το καλό τους.
Όσο του φώναζα να κατέβει, τόσο εκείνος σκαρφάλωνε πιο ψηλά. Κάθε δικό μου επιφώνημα φόβου, αντιστοιχούσε σε ένα βήμα πιο ψηλά για εκείνον.
Από κάτω οι συμμαθητές του γελούσαν μαζί μου. Τους φαινόταν "ξεκαρδιστικό" που έβρισκα αφύσικη την εικόνα, ένα παιδί να σκαρφαλώνει πάνω σ ενα δέντρο.
Στο δικό μας Κόσμο, θα βάζαμε εφημερεύοντες για να προστατεύσουμε το παιδί από το... δέντρο και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις θα βγάζαμε διάγνωση διαταραχής και θα χαπακώναμε το παιδί για να μείνει ακίνητο.
Και έτσι αυτό θα υποχρεωνόταν να γίνει "φυσιολογικό", πρόθυμο να εξυπηρετήσει τους ρόλους των ενηλίκων: του εκπαιδευτικού που θέλει συνεργάσιμα παιδιά, καθηλωμένα στα θρανία και του γονέα που τα θέλει βιδωμένα στο τάμπλετ και στην τηλεόραση.΄ Ετσι για το καλό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου