Οι πρώην, οι νυν και οι υποψήφιοι

       Οι επερχόμενες εκλογές ήδη κατέδειξαν με πάταγο αυτό που σαν πολίτες έχουμε συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό: πως η πλειοψηφία των ανθρώπων της πολιτικής σκηνής, πρώην νυν και υποψήφιοι, ελάχιστα έχουν συνδεθεί με την αληθινή ζωή. Ο Λόγος που εκφράζουν αυτοί οι άνθρωποι αν και πομπώδης και παθιασμένος, ακούγεται στα αυτιά μας ξένος και κενός πρακτικής εφαρμογής. Οι περισσότεροι εξ αυτών εκπροσωπούν έναν κόσμο παλαιό και παρασιτικό, όπου απομυζεί την ενέργεια των πολιτών που έχουν αποδείξει πως πραγματικά επιθυμούν και επενδύουν με θυσίες στην πολυπόθητη αλλαγή. Ωστόσο, βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με ένα κενό πολιτικό σύστημα χωρίς συνοχή, χωρίς κεντρική ιδέα, χωρίς κάποια κυρίαρχη δημιουργική πρόθεση, χωρίς θεωρία και υπόσταση. Βραχύβια μορφώματα, ποτάμια, ελιές, δενδρύλλια, υβρίδια, ενώσεις, συνδυασμοί, παρέες, πρωταγωνιστές και «περσόνες» πάνε και έρχονται στις τηλεοπτικές και ψηφιακές μας οθόνες . Μια στεγανή σέκτα που επιτρέπει μόνο σε ομοίους και οικείους να ενταχθούν.

       Τα πρόσωπα που ηγούνται αυτών των κινήσεων είναι τα ίδια εδώ και δεκαετίες και στην πραγματικότητα ανακυκλώνουν τους εαυτούς τους. Εκτός από την εναλλαγή ονομάτων όλη η κατάσταση δείχνει για άλλη μια φορά πως σε αυτήν τη χώρα, ότι και εάν δηλώσεις είσαι: αφεντικά προσποιούνται τους αριστερούς, χουντικοί τους φιλελεύθερους, τραπεζίτες τους σοσιαλιστές, φασιστοειδή τους συνδικαλιστές. Ωστόσο όλοι αυτοί οι αριστεροί, δεξιοί, κεντρικοί, επιθετικοί, αμυντικοί, ακραίοι και λοιποί «Παίχτες», έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά είναι πως προϋπήρχαν της κρίσης και δεν κατάφεραν να την αποτρέψουν. Ένα άλλο είναι, ότι είναι τρελά ερωτευμένοι με τον ναρκισσισμό τους και ανταγωνίζονται κάθε φορά στο ποιος θα καταφέρει να μας υποτιμήσει λίγο περισσότερο. Πως να το κάνουμε. Εκείνο το τελευταίο: “μου είπαν οι φίλοι μου να κάνω κόμμα”, εμένα προσωπικά με προσβάλει.
           Ένα ακόμα από τα πολλά κοινά όλων αυτών είναι η ανυπαρξία του πολιτικού λόγου. Γιατί καλό το στερεότυπο του παιδιού του λαού που θα μας σώσει, αλλά γιατί το παιδί αυτό να μην έχει μελετήσει Πολιτική; Η έλλειψη της ακαδημαϊκότητας στον λόγο και στη σκέψη αυτών των ανθρώπων είναι περισσότερο από προφανής αφού δε διαφαίνεται κάποια υπόνοια ουσιαστικής και αξιόπιστης διερεύνησης των θεμάτων που τους αφορούν στο ρόλο που έχουν κληθεί. Είναι εκείνοι του είδους: “δεν είμαι οικονομολόγος και δεν ήξερα τι ψήφιζα” ή “δεν πρόλαβα να διαβάσω το μνημόνιο”.
          Τα Λόγια στις εμφανίσεις τους, συνήθως είναι συναισθηματικά και συνθηματικά. Συνήθως σε προσκαλούν να τους εμπιστευτείς γιατί όπως υποστηρίζουν είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους, ενώ κάποιες άλλες φορές σου ζητάνε και να τους λυπηθείς επειδή έχουν κι εκείνοι τα δικά τους σοβαρά θέματα (υγείας, εθισμών) κτλ . Όποτε αυτός ο κενός Λόγος προσπαθεί να αρθρώσει κάποια πολιτική σκέψη ή προγραμματισμό, αναλώνεται σε λαϊκίστικες προτάσεις που αφορούν πότε σε απολύσεις και πότε σε προσλήψεις, στοχεύοντας πάντα στο θυμό κάποιων συναισθηματικών ψηφοφόρων που είτε έχουν απολυθεί, είτε δεν έχουν προσληφθεί.


          Ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό που έχουν όλες αυτές οι «περσόνες», είναι πως στην πραγματικότητα δεν έχουν να παρουσιάσουν κάποια ανθρωπιστική - ακτιβιστική δράση στο βιογραφικό τους . Εκτός και εάν μου διαφεύγει και τελικά δε χρειάζεται να διαθέτουν τέτοια εμπειρία οι πολιτικοί- κοινωνικοί Μεταρρυθμιστές . Ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου , ένας blogger, ένας ηθοποιός επιθεώρησης, ένας ανειδίκευτος συγγραφέας, ένα πρώην μοντέλο, ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ένας λαλίστατος νομικός, προωθούνται ως οι ανθρωπιστές του παρόντος, με μόνες ακτιβιστικές δράσεις τη δημιουργία ενός πολιτικού γραφείου (που συνήθως φτιάχνεται με δανεικό δημόσιο χρήμα), το πάνελ που ξεκατινιάζονται ή τα κάγκελα που σκαρφαλώνουν. Ναι. Αυτά έκαναν για το καλό μας. Επειδή μας αγαπούν.

            Ας μη κοροϊδευόμαστε . Ό μόνος λόγος που υπάρχουν στην πολιτική σκηνή είναι επειδή έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ. Και αυτή η πρόσβαση φυσικά μεταφράζεται σε χρήμα. Και αυτό είναι μια γενική παθογένεια που δεν αφορά μόνο τα πολιτικά πρόσωπα η όσα εμπλέκονται στην πολιτική ζωή με άμεσο η έμμεσο τρόπο. Το αναχρονιστικό πνεύμα που αρνείται την αλλαγή και υπάρχει εκεί λόγω των δημοσίων σχέσεων, το έχω δει και στον καλλιτεχνικό χώρο όπου κινούμαι, το έχω δει και στην εκπαίδευση όπου λειτουργώ. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, όλη μας η κοινωνία είναι δομημένη στο να προβάλει, να συντηρεί, να επιβραβεύει άτομα που μοιάζουν σε αυτό το είδος : τα “Λέω” (στο γυαλί και αλλού), άρα Υπάρχω . Όχι εάν αυτά που λέω έχουν κάποια πρακτική εφαρμογή. Όχι εάν ο λόγος μου εμπεριέχει έρευνα, μελέτη και εμπειρία. Άτομα των δημοσίων σχέσεων, των ΜΜΕ, συγγραφείς, αρθρογράφοι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του μπλα μπλα, καλοαναθρεμμένοι άεργοι εισοδηματίες, πρώην «Μυκονίστας» και τσιράκια μεγαλοεπιχειρηματιών, έχουν στήσει μια καινούρια μπίζνα Μεσσιανικού προσηλυτισμού απομυζώντας τον ευάλωτο συναισθηματισμό των καταπονημένων Ελλήνων. Ότι δηλώσεις είσαι μόνο που σε αυτήν τη γενιά το τερμάτισαν.


Δεν ξέρω πως και πότε κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο πως η σωτηρία του έθνους θα έρθει από ...την τηλεόραση .


Ωστόσο...


             Σε έναν παράλληλο κόσμο, οι Άνθρωποι της Πράξης, όσοι έχουν αποφασίσει να μείνουν σε αυτήν την πληγωμένη χώρα, εργάζονται, τολμούν, ξεπερνούν όρια, κοπιάζουν για να επιβιώσουν, πεισμώνουν, παθιάζονται, οργίζονται, καινοτομούν ,εξελίσσονται, επιμορφώνονται, μεριμνούν για άλλους και κάποιες φορές επινοούν μέσα, ιδέες και θεσμούς. Ναι. Συμβαίνει .
Ζούμε ένα θαύμα σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, όπου άνθρωποι καθαροί από πολιτικές καριέρες, συμβάλουν στο να θεμελιωθούν (ξανά) οι πιο βαθιές ανθρωπιστικές ιδέες, όπως η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα. Και βρίσκουν λύσεις. Μικρές. Και μια- μια για κάθε φορά. Αλλά ναι. Βρίσκουν. Κάτω από μύτη όλων αυτών που ανέφερα.
             Το βλέπω στα σχολεία που εργάζομαι. Στις καλλιτεχνικές κολεκτίβες με τις οποίες επικοινωνώ. Στο εναλλακτικό εμπόριο και μέσα από νέες μορφές συνεταιρισμών στα καφενεία, στα εστιατόρια, παντού, οι άνθρωποι συνασπίζονται και πειραματίζονται σε μια νέα αντίληψη της συλλογικότητας. Νέοι άνθρωποι ψάχνουν τους νόμους, στέλνουν έγγραφα, μαζεύουν υπογραφές, τρόφιμα, έπιπλα για τις ανάγκες άλλων. Νέας αντίληψης γιατί αυτή τη φορά η συλλογικότητα έχει Πράξη. Ο Έλληνας έχει σηκωθεί από τον καναπέ και οργανώνει μια νέα Ηθική και χτίζει έναν κόσμο, που δεν αφορά τα ΜΜΕ και τους γαλαζοαίματους κηφήνες τους. Ό Έλληνας έχει σηκωθεί από τον καναπέ του, όχι σαν επαίτης αλλά με πλήρη γνώση των δυνατοτήτων του. Και είναι αποφασισμένος. Και θυμωμένος με έναν δημιουργικό θυμό. Αυτός είναι ο σπόρος που δεν χρειάζεται κανάλια και bloggers για να υπάρξει. Ούτε σωτήρες. Από αυτούς θα αναδυθεί και η νέα γενιά των ηγετών που θα αλλάξουν τα πράγματα στα επόμενα χρόνια. Όχι γιατί θα τους παραχωρήσουν τις θέσεις τους όλοι αυτοί που τις κατέχουν , αλλά γιατί θα υποχρεωθούν να το κάνουν.

Ο ήρωας της Πράξης θα παραγκωνίσει το Νάρκισσο του κενού Λόγου.
Και η ιστορία έχει αποδείξει πως αυτό μπορεί να συμβεί.


Ναι .
Μπορεί.
Και αυτός ο όμορφος λαός, θα το κάνει να συμβεί.

Ελένη Καραγιάννη
Εικαστικός-εκπαιδευτικός.



Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο AlfaVita : ΕΔΩ