Φέτος έχω μικρά παιδιά του δημοτικού για μαθητές....Δύσκολο έμψυχο υλικό, αλλά πάντα όταν έχεις διάθεση να “πάρεις”, παίρνεις εμπειρίες...
Όπως είπε μια φίλη, μπορεί να μην είναι και τόσο μεγάλη πρόκληση το να δουλεύεις με παιδιά μικρής ηλικίας (που τελικά είναι), αλλά , Θεέ μου, παίρνεις αγάπη....τόσο πολλή αγάπη.
Έρχονται σαν μικρές πεταλούδες...πότε δειλά διστακτικά, πότε ορμητικά και πέφτουν στην αγκαλιά σου...στα πόδια σου...Έρχονται και σε μυρίζουν..σαν τα κουτάβια που μυρίζουν την οσμή της μητέρας....Σα να αναζητούν τις φτερούγες σου -ιδιαίτερα τα αποθαρρυμένα- για να τα προστατεύσεις, να τα καθοδηγήσεις..Είσαι ένας άγνωστος άνθρωπος...όμως είσαι η Δασκάλα....είσαι αυτή που μπορούν να σέβονται...που διαισθάνονται ότι μπορούν να εμπιστευτούν. Είσαι αυτή που “ξέρει”.
Άλλες φορές έρχονται για να δουν αν θα επιβεβαιώσεις εσύ την ανημποριά τους.... Αν θα τους διαψεύσεις ή θα επιβεβαιώσεις την μικρή φωνή της καρδιά τους, που ψιθυρίζει ότι έχουν αξία:
-“Κυρία, δεν μπορώ να ζωγραφίσω το ψάρι.
- Είμαι σίγουρη ότι μπορείς Μαρία...είμαι πολύ σίγουρη ότι μπορείς.....”.
Και πάντα μπορεί η Μαρία. Αρκεί να της το πει η δασκάλα που ξέρει...
'Άλλοτε αυτά τα μικρά αγοράκια και κοριτσάκια, έρχονται για να πάρεις το μέρος τους... Είναι τόσο θυμωμένα μερικές φορές...Ο κόσμος πληγώνει....Η μαμά και ο μπαμπάς πληγώνουν....οι δάσκαλοι πληγώνουν...τα άλλα τα παιδάκια πληγώνουν...
Τόσο ανήμπορα...αβοήθητα....ποιος θα τα ακούσει...ποιος θα τα στηρίξει;
Έρχονται με θυμό και κλάματα...και ψάχνουν επίμονα μέσα στα μάτια σου για να δουν εάν θα είσαι εσύ αυτή που έτσι για εξαίρεση θα πάρεις το μέρος τους...θα παλέψεις τις μάχες τους...
(Ο Άλλος με χτύπησε...ο Άλλος με πλήγωσε, ο Άλλος μου πήρε τα χρωματιστά μου μολύβια...)
Πάντα για τους άλλους μιλάμε..(το λέει και το τραγούδι)
Και αυτό συνεχίζεται έτσι για χρόνια...Πολλά χρόνια..
Οι φωνές των παιδιών, η οργή τους και ο θυμός για τους άλλους μου φέρνει στο μυαλό κάποια άλλα παιδάκια. Μεγάλα παιδάκια
Αλήθεια αλλάζουμε; Ή πάντα ψάχνουμε αυτόν που θα μας δικαιώσει...Αυτόν που θα κλείσει τις πληγές και θα μας δώσει πίσω τα χρωματιστά μολύβια...
Υπάρχουν Σωτήρες; Άτομα που θα μας τα φέρουν όλα όμορφα...βολικά....δικαιωμένα...Μήπως ψάχνουμε αυτά τα πρότυπα του δασκάλου...του δυνατού... που θα μας κάνει να αισθανθούμε ασφάλεια..σιγουριά..εμψύχωση.
Υπάρχουν αυτοί;
Ή μήπως οι σχέσεις είναι κάτι άλλο...
Μήπως δεν μπορούν οι άλλοι να μας τα δώσουν όλα αυτά;
Και θυμώνουμε.... και οργιζόμαστε.. και το βάζουμε στα πόδια όταν δεν τον κάνουν.
Οι φίλοι,
οι εραστές,
οι συνεργάτες.
Συντετριμμένοι τρέχουμε στους επόμενους
Πάντα θυμωμένοι..οργισμένοι που κανείς δεν βρέθηκε να μας δώσει πίσω τα χρωματιστά μας μολύβια...
Λέω εγώ τώρα...
Πληγωμένα αγοράκια και κοριτσάκια (η συνέχεια).
Η φίλη μου είπε πως έχω πνιχτεί μέσα στις πολλές πληροφορίες. Στην έντονη γνώση, στο σημαντικό βίωμα που δεν ξέρω πως να επεξεργαστώ. Γι αυτό μάλλον αισθάνθηκα πλήρη απόγνωση και μάλλον απελπισία, καθώς έκλεινα το βιβλίο.
Ο Ειδικός με όμορφο τρόπο ξεκαθάρισε τα πράγματα: “οι “διαφορετικοί” άνθρωποι θα καταλήξουν με διαφορετικούς. Το Τραύμα τους θα ανακυκλωθεί απλώς”*1.
¨
Το Τραύμα..Το Τραύμα της Γέννησης, το τραύμα το Οιδιπόδειο, το Τραύμα του ευνουχισμού, το Τραύμα της αναζήτησης της Ταυτότητας, του φύλου...Το Τραύμα της Αναζήτησης του Νοήματος.
Ποιο το νόημα στα πράγματα;
Το βιβλίο το κατασπάραξα μέσα σε ένα πρωινό. Σα να διψούσα. Υποτίθεται πως θα έπρεπε να αισθάνομαι ανακούφιση, όμως αισθάνθηκα θλίψη. Σαν ένας ωκεανός, η ματαίωση με παρέσυρε. Αφέθηκα.
Υπάρχει άραγε ελπίδα. Ελπίδα από το Τραύμα;
Αργότερα φόρεσα το καλό άρωμα και έβαψα τα χείλη μου κόκκινα. Καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου συνέχισα να αισθάνομαι θλίψη. Ήταν εκεί και όταν βρέθηκα σε εκείνο το τραπέζι. Ο κόσμος μίλαγε. Για την Κρίση, για την Αγωνία, τις αλλαγές..για τις αναζητήσεις. Χτύπαγαν με θυμό τα χέρια στο τραπέζι...Για την Κοινωνία, για τα κενά και την έλλειψη κινήτρων. Οπως τα χτύπαγα κ εγώ πριν χρόνια..πριν αισθανθώ το Τραύμα.
Δεν είχα διάθεση να αντλήσω από το απόθεμα της αισιοδοξίας μου.. Ήθελα να αποσυρθώ.. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτές οι λέξεις που γράφω αυτή τη στιγμή....
Μικρά πληγωμένα αγοράκια και κοριτσάκια. Ποιος θα τα αγγίξει..ποιος θα τα παρηγορήσει...*2
Ένα άγγιγμα...Ψάχνουμε σε όλη μας τη ζωή, με δίψα, ένα άγγιγμα. Εκείνο που έλειπε από τότε ή εκείνο που προσφέρθηκε με λάθος τρόπο. Το άγγιγμα εκείνο που θα μας θεραπεύσει..που θα μας πάει παρακάτω.
Το μικρό παιδικό σώμα...έχει ανάγκη να το αγγίξει η Μητέρα. Κάθε εκατοστό. Όχι για να αισθανθεί το άγγιγμα όπως το αισθάνονται οι εραστές. Χρειάζεται το άγγιγμα για να αισθανθεί τον εαυτό του. Τα όρια του. Που αρχίζω; Που τελειώνω; Μέχρι που φτάνουν τα άκρα μου....Μέχρι που αισθάνεται το δέρμα μου. Ποιος υπάρχει εκεί έξω *1.
Ποιο το όνομα του Πατέρα *3.
Με αγαπάει;
Με αγαπάει;
Με αγαπάς;
Θα με φροντίσεις; ΘΑ με ακούσεις;
ΘΑ με δεις; Αυτό που είμαι;
Θα με αγαπήσεις; ΘΑ με ανακουφίσεις; Θα με ταΐσεις
Σε χρειάζομαι.
Αγάπη;
Το νόημα;
Η Αγάπη;
Αυτό ψάχνω;
Ψάχνουμε;
Αγάπη;
Το Τραύμα.
Η πληγή.
Η αναζήτηση του ονόματος του Πατέρα. Εκεί που αυτό το όνομα παραποιείται κάτω από σώματα ανάξιων εραστών...ανώφελων στόχων...ματαιωμένων προσδοκιών.
Ποίος είναι εκεί έξω;
Για αυτό εγώ τώρα θα κλείσω τα παράθυρά μου. Θα γυρίσω μέσα μου. Μήπως και αισθανθώ το σώμα μου, ή ακούσω για το Όνομα. Ή μήπως τον θυμό μου.
Θα κάνω Τέχνη γιατί αυτό θεραπεύει τους διαφορετικούς.
Για την ώρα τουλάχιστον.
Από το Τραύμα.
Καλή σας νύχτα.
*1 ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Μ. Γιωσαφατ)
http://www.armosbooks.gr/product_info.php/products_id/157202?sid=7332d19db719c859cccc2a48b6154f99
*2.Πληγωμένα αγοράκια και κοριτσάκια
http://www.facebook.com/elena.karagianni#!/note.php?note_id=10150111236684097
3* ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ (Ζ. Λακαν)
http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=22123
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου