Είμαι η δασκάλα της ζωγραφικής του Κλεάνθη* από την πρώτη Δημοτικού Είναι από τα πιο έξυπνα
και με ηγετικά χαρακτηριστικά, παιδιά της τάξης αλλά και από τα πιο δύσκολα. Θυμάμαι στο πρώτο μάθημά μας, πόσο αποφασισμένος ήταν να φύγει
από την αίθουσα. Γενικά δεν τον κρατούσε ο τόπος
και τις μέρες εκείνες δεν έβγαζε την τσάντα του ποτέ από τους ώμους. Πάντα ήθελε
να αποδράσει από το σχολείο. Αντιδρούσε,
κρυβόταν στις τουαλέτες, πείσμωνε, καθόταν στο πάτωμα και στις γωνιές, έτρωγε
στην ώρα του μαθήματος, έκανε φασαρία.
Γενικά οτιδήποτε απαγορευμένο. Όχι μόνο σε εμένα. Και σε άλλους δασκάλους.
Με το πέρασμα του καιρού γίναμε
κάτι σαν φίλοι. Όχι με την ακριβή διάσταση του όρου, αφού πάντα προσπαθώ να διατηρώ
τα όρια του δασκάλου, έτσι ώστε να μην χαθεί
η δυναμική της επίδρασής μου πάνω στα παιδιά.
Αλλά γενικά , υπάρχει ένας …συντονισμός αν μπορώ να πω, ανάμεσα σε εμένα και
στον Κλεάνθη.
Το οικογενειακό ιστορικό του παιδιού;
Τυπικό. Χωρισμένοι γονείς. Οικονομικά προβλήματα.
Τελευταία είναι κάπως αδυνατισμένος
. Και στενοχωρημένος. Το βλέπω στα μάτια
του.
Προχθές στην μεσημεριανή ζώνη καθόμουν στο παγκάκι . Έτσι όπως είχα το δεξί
μου χέρι απλωμένο πάνω στην πλάτη, ήρθε και τρύπωσε εκεί. Ήταν μια φυσική κίνηση.
Σα να μην το πολυσκέφτηκε. Απλά παρορμητικά το έκανε.
Πάντα οι δάσκαλοι, σε ότι αφορά τη
σωματική επαφή έχουμε διλήμματα Η αγκαλιά, το άγγιγμα, το χάδι, είναι πολιτισμικά
στοιχεία τα όποια αλλάζουν από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. Έτσι πάντα είμαστε τυπικοί
στις συμπεριφορές μας αυτές για να μην οδηγήσουμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα…. Στην
συγκεκριμένη περίπτωση παρέβλεψα την γνωστή αμηχανία και τον άφησα να κάτσει. Και σε λίγο τον αισθάνθηκα να έρχεται
πιο κοντά. Και να αφήνει το βάρος του πάνω στα πλευρά μου και να γέρνει το κεφάλι
στον ωμό μου. Τον αισθάνθηκα να ηρεμεί. Να αφήνεται. Να αισθάνεται ασφάλεια. Και τότε θυμήθηκα εκείνο
που κάνει η αδερφή μου στα παιδιά της: του
χάιδεψα τα μαλάκια και τους κροτάφους και τον παίνεψα.: «Ο Κλεάνθης… Το καλύτερο παιδί. Το αγαπημένο μου. Που με κάνει τόσο υπερήφανη
που είμαι δασκάλα του». Μετά τον προέτρεψα να πάει να παίξει μπάλα αλλά αυτός
έμεινε και άλλο εκεί να ακουμπάει στην αγκαλιά μου. Μόνος του , όταν το αποφάσισε
, έφυγε. Με ήρεμα βήματα…
Ίσα που πρόλαβα να δω ένα μικρό χαμογελάκι…
