Σίφνος: Το νησί της Αλληλεγγύης

Ένα πρωί είχαμε ένα τηλεφώνημα από την υπηρεσία πρόνοιας του Δήμου Περάματος. Υπήρχε μια χορηγία για να πάμε 10 από τα παιδιά της δομής του Σχιστού για 1 εβδομάδα στη Σίφνο. Φυσικά δεχθήκαμε και η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη. Η κλήρωση για το ποια παιδιά θα έρθουν έγινε και αρχίσαμε τη διοργάνωση της εκδρομής: ο δήμος Περάματος, πολίτες και οργανώσεις που βρίσκονται μέσα στη δομή, κάλυψαν όλες τις ανάγκες που παρουσιάστηκαν για να οργανωθεί η εκδρομή. Από τη μεταφορά στο λιμάνι, τα αντηλιακά,τα αντικουνουπικά, τον εξοπλισμό που χρησιμοποιήσαμε στην παραλία, το φαρμακείο, τα μαγιό, τις πετσέτες, τα παιχνίδια κτλ., όλα καλύφθηκαν από προσφορές

Δεν τελείωσε εκεί όμως.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή,  δεν είχαμε αντιληφθεί πως θα γινόμασταν μάρτυρες σε ένα κοινωνικό “θαύμα” που θα μας έδινε ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Αυτό το διαπιστώσαμε μόλις βρεθήκαμε στο νησί.

Πριν μοιραστώ την εμπειρία αυτή μαζί σας , θα ήθελα να σας προτρέψω να επισκεφτείτε τη Σίφνο. Ένα πανέμορφο νησί, ξεχωριστής ομορφιάς και ηρεμίας, με εκλεκτή κουζίνα, νερά πεντακάθαρα και χρυσαφένια και πολύ φιλόξενους ανθρώπους. Όχι απλά φιλόξενους ανθρώπους.

Αν μπορούσα να δώσω ενα νέο όνομα, θα ονόμαζα τη Σίφνο, το νησί της Αλληλεγγύης.

Για μια εβδομάδα κάθε ανάγκη των παιδιών καλύφθηκε από το δίκτυο αλληλεγγύης που έχει στήσει ο κ. Γιάννης και η κ. Ντίνα  Λαζαρίδη. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν αυτό.

Αυτή η “συνήθειά” τους, κρατάει χρόνια, από τη δεκαετία του `90, αφού τότε, η οικογένεια Λαζαρίδη κάλεσε ομάδα από ορφανά παιδιά πρόσφυγες από τη Βοσνία και τους χάρισε μερικές ημέρες ξεγνοιασιάς.

Από τότε και  κάθε χρόνο, έχουν φιλοξενηθεί πάρα πολλά παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη. Παιδιά από ιδρύματα, παιδιά ορφανά, με ειδικές ανάγκες, παιδιά σε ανέχεια, παιδιά μεταναστών  και παιδιά Ελλήνων, βρίσκουν μια όαση ασφάλειας και χαράς στο όμορφο αυτό κυκλαδονήσι.

Φέτος τα κρεβάτια των ενοικιαζόμενων δωματίων που διατηρεί η οικογένεια φιλοξένησαν παιδιά πρόσφυγες. Επτά κορίτσια και τρία αγόρια από το Αφγανιστάν.

Η οικογένεια στο πέρασμα των χρόνων έχει καταφέρει να εμπνεύσει όλο το νησί. Για αυτήν την εβδομάδα διακοπών πρόσφεραν τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους, 30 τουλάχιστον επιχειρήσεις από διάφορες περιοχές του νησιού. Οι φούρνοι έδωσαν τα βουτήματα για το σνακ των παιδιών , οι καφετέριες πρόσφεραν πλούσια πρωινά γεύματα, οι ταβέρνες και τα εστιατόρια του νησιού κάλυψαν τα 2 καθημερινά γεύματά τους, τα μπαράκια κανονίζαν πάρτι τα βράδια για να χορέψουν τα παιδιά...τα τουριστικά μας γέμισαν με δωράκια..τσαντάκια, φουλάρια, βραχιολάκια, πήλινα σουβενίρ...τα ζαχαροπλαστεία τα κέρασαν με πολλά πολλά παγωτά, κ.α. Τα αστικά λεωφορεία πρόσφεραν δωρεάν τις μετακινήσεις μας όσες και αν ήταν αυτές και σε καθημερινή βάση. Και βέβαια εδώ θα χρειαστεί να ευχαριστήσουμε και την ναυτιλιακή εταιρεία Ευγενίδου και τον κ. Δεπάστα για την δωρεάν μεταφορά των παιδιών και των συνοδών τους με πλοίο της γραμμής .

Ότι προσφέρθηκε προσφέρθηκε με χαμόγελο... Κανείς δεν ήθελε να αναφερθεί το όνομά του. Κάθε όνομα που αναφέρω σε αυτό το κείμενο, γίνεται με δική μου πρωτοβουλία.

 Όλα αυτά τα χρόνια η κοινότητα έχει σκύψει με αγάπη σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες παιδιών. Έχουν γίνει μια αγκαλιά. Ενα φωτεινό παράδειγμα που αξίζει να αποκτήσει πολλούς μιμητές. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε σαν χώρα, με την σκιά της οικονομικής ανέχειας και την αδυναμία να βρεθούν λύσεις στα πολιτικά αδιέξοδα, το παράδειγμα της Σίφνου είναι το ιδανικό για να μας εμψυχώσει και να μας στηρίξει σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

 Όσο εμείς οι απλοί πολίτες της χώρας αυτής έχουμε ο ένας τον άλλον, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Τα παιδιά; 

Τα περισσότερα από τα παιδιά που συνοδεύαμε είχαν μια μοναδική εμπειρία από τη θάλασσα. Την γνώρισαν πάνω σε ένα φουσκωτό, φορώντας ψεύτικα σωσίβια. Η θάλασσα ήταν το μπλε θεριό που τα τρομοκρατούσε αφού είχε “καταπιεί” τόσα άλλα παιδιά.

Τώρα η εμπειρία στη Σίφνο είναι η επιδιορθωτική και η θεραπευτική τους εμπειρία. Από ένα τεράστιο στόμα που καταπίνει ανθρώπους, το μυθικό τέρας των πιο τρομακτικών ονείρων τους, η Θάλασσα έγινε ένας χαρούμενος παιδότοπος.

Δεν ξέρω αν αντιλήφθηκαν όλο αυτό το κοινωνικό δίκτυο που κινητοποιήθηκε για χάρη τους. Το πιο πιθανόν είναι πως όχι. Έχουν ξαναζήσει την Ελληνική φιλοξενία,την αγάπη και την αλληλεγγύη τον τελευταίο χρόνο που πατούν ελληνικό έδαφος. Εμείς που ζούμε κοντά την κοινότητα των προσφύγων, ακούμε συχνά το “Ευχαριστώ” που απευθύνεται προς όλους τους Έλληνες.

Ίσως όμως να τους έχει δημιουργηθεί η ιδέα πως έτσι είναι παντού στον κόσμο. Άνθρωποι αγαπούν ανθρώπους. Άνθρωποι φροντίζουν ανθρώπους, να είναι υγιείς, ασφαλείς και ευτυχισμένοι. Μέσα στην παιδική τους αφέλεια και απλότητα ίσως νομίζουν πως έτσι θα είναι η ζωή στον φανταχτερό αυτόν κόσμο της δύσης, που έχουν έρθει για να μετοικήσουν.

Εμείς ξέρουμε όμως πως αυτά τα κοινωνικά εγχειρήματα αλληλεγγύης πως είναι μοναδικά. Και θα τα έχουμε σαν θησαυρούς. Σαν παραδείγματα προς μίμηση. Ο σπόρος της ψυχής μας που θέλουμε να καρποφορήσει. Και να γίνει ρίζες και βλαστάρια και τεράστια κλαδιά. Και να φέρει  φυντάνια και καρπούς σε κάθε γωνιά της χώρας..

Είναι ωραία η Ελλάδα μας!

Πιο ωραίοι είναι οι Έλληνες μας όμως..

29-6-2017

Ελένη Καραγιάννη

Συντονίστρια Εκπαίδευσης

 Προσφύγων Σχιστού

Το Ελληνικό Σχολείο το κατάφερε αυτό! (ιστορίες από το Σχιστό)

Έχουν συμβεί τόσο ωραία πράγματα τις τελευταίες ημέρες... Και άλλα τόσα είναι να συμβούν τους προσεχείς μήνες... Το σίγουρο είναι πως αυτό το καλοκαίρι θα έχει πολλή σκέψη και κάμποση δουλειά... Ο Σεπτέμβρης έρχεται με δώρα και εκπλήξεις... Ενα ένα θα τα μοιραστώ στον καιρό τους...

Ωστόσο κλείνοντας αυτήν την σχολική χρονιά, θα ξεχωρίσω και θα μιλήσω για 2 εκδηλώσεις που έγιναν το τελευταίο καιρό και αφορούσαν στα προσφυγάκια μας.
Η πρώτη είναι η επίσκεψη των μαθητών της Γ τάξης του 9ου ΔΣ Αγ. Δημητρίου όπου εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς μας επισκέφτηκαν για να μας φέρουν εξοπλισμό για το νηπιαγωγείο που δυστυχώς δεν καταφέραμε να λειτουργήσουμε εφέτος... Έμαθαν από γνωστή συνάδερφο για την ανάγκη μας αυτή και τα παιδιά με παρότρυνση από τους γονείς και τους δασκάλους τους, αποφάσισαν να διαθέσουν το χαρτζιλίκι τους για αυτόν τον σκοπό. Επιπλέον κέντησαν και ζωγράφισαν με τα χεράκια τους τα μαξιλάρια που θα χρησιμοποιήσουμε για να κάθονται τα νήπια στο πάτωμα. Έφτιαξαν και εποπτικό υλικό... Αριθμητική..γλώσσα....Με τα χεράκια τους, παδάκια της Γ ` δημοτικού.

Το πουλμαν άφησε τους Έλληνες μαθητές μέσα στη δομή όπου δειλά δειλά κατέβηκαν για να γνωρίσουν τους φίλους τους από το Αφγανιστάν. Και εκεί ζήσαμε μοναδικές στιγμές από εκείνες που σε κάνουν να σκύβεις με σεβασμό και ευχαριστία.. από εκείνες που δεν μπορείς παρά να αφήσεις δάκρυα από τα μάτια σου.

Τα παιδιά στάθηκαν αντικριστά. Και άρχισαν να τραγουδούν... Ένα τραγούδι τα Ελληνάκια...ένα ακόμα σαν απάντηση τα Αφγανάκια... Η μελωδίες σε κοινά και μη τραγούδια, ήταν η γλώσσα σεβασμού που αντήλλαξαν. Και ναι..ήταν κατανοητή και από τις δυο πλευρές αυτή η γλώσσα. Έβλεπες τα πρόσωπά τους. Ήταν ευτυχισμένα!...
Μετά όλα τα παιδιά έβαλαν ενα χεράκι για να μεταφέρουν τον εξοπλισμό: καρεκλάκια, μαξιλάρια, λουτρινα, βιβλία, όλα φορτώθηκαν στους παιδικούς ώμους και τα παιδιά τα μετέφεραν στον χώρο όπου έπρεπε να αποθηκευτούν.
Και μετά παίξαμε όλοι μαζί σε ένα κύκλο: Κάνε ότι κάνω... και μήλα...και ξανά τραγούδια. Το “Χαρωπά τα δυο μου χέρια” ακούστηκε στα Ελληνικά, στα Αγγλικά και στα Αφγανικά... Τεράστιες στιγμές ζήσαμε.
Και στο τέλος κανένα από τα παιδιά δεν ήθελαν να αποχωριστούν. Σαν ένας δεσμός..ένας έρωτας να δημιουργήθηκε από το πουθενά... Δεν θέλω να φύγω είπε η Μαρία... Μείνε λίγο ακόμα της είπε η Μαχτιέ.
"Πως σας φάνηκαν τα παιδιά του Σχιστού;", ρώτησα;
“-Θα πως σε όλους τους μεγάλους πόσο καλά παιδιά είναι... Πως είναι οι καλύτεροί μου φίλοι”..είπε ο Γιάννης.

Μεγάλες στιγμές.. Σπουδαίες στιγμές ζήσαμε εκείνη την ημέρα... Μια ημέρα όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι υπόλοιπες. Γεμάτες αγάπη και σεβασμό.

Λίγες ημέρες αργότερα συνέβη μια ακόμα σημαντική στιγμή. Στο σχολείο της Νίκαιας όπου λειτουργεί Δομής Υποδοχής προσφύγων είχε στηθεί μια γιορτή αποχαιρετισμου. Τα παιδιά της ΔΥΕΠ μαζί με τα παιδιά της πρωινής ζώνης παρουσίασαν τραγούδια χορούς και αθλοπαιδιές για να κλείσουν με αυτόν τον τρόπο τη χρονιά.
Τα παιδιά μας χόρεψαν ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς... Και εκεί συνειδητοποίησα πόσο σπουδαία δουλειά έχει γίνει... Κάποια από αυτά τα παιδιά ήταν αγρίμια σκέτα...Τώρα ήρεμα ήξεραν τα βήματα στον τσάμικο και στο καλαματιανό. Πόσο σπουδαία δουλεια έκαναν οι δασκαλοι.....Στη χώρα τους δεν επιτρέπεται τα κορίτσια να χορεύουν μαζί με αγόρια... η αλήθεια είναι πως δεν έχουν καν χορούς όπως τους ξέρουμε εμείς... Τώρα δες! Κορίτσια, κάποια χωρίς μαντίλα, χορεύουν μαζί με αγόρια... Το ΣΧΟΛΕΊΟ το κατάφερε αυτό.
Και οι γονείς να κάθονται εκεί στις κερκίδες.. Οι γονείς των Ελλήνων.. Και να χειροκροτούν. Και να δείχνουν αγάπη. Και σεβασμό. Στα παιδιά του Πολέμου που μάθαιναν για πρώτη φορά στη ζωή τους Χορό. Ελληνικό χορό,εκείνον που κουβαλάει την παράδοση και την δική μας ιστορία. Σα να το είχαν καταλάβει τα παιδια αυτο το μεγάλο μυστικό και έλαμπε το πρόσωπό τους.
Πόση η συγκίνηση μου όταν γύρναγαν τα κεφαλάκια τους καθως χόρευαν για να δουν εάν τα κοιτάω... Εάν τα καμαρώνω. Τα καμάρωνα.

Μετά ήρθαν κοντά μου για να με ρωτήσουν πως τα πήγαν.. Και τα επιβεβαίωσα σαν μητέρα και σαν δασκάλα.

Το ελληνικό σχολείο το κατάφερε αυτό..

Μεγάλη Υπερηφάνεια...
Μεγάλη συγκίνηση.
Οι στιγμές αυτές θα γραφτούν στα βιβλία...
Φτιάξαμε ιστορία που άλλαξε τον μικρό μας απελπισμένο κόσμο...

Ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!