Χθες το
αισθάνθηκα για άλλη μια φορά. Ενέργεια;
Προσδοκία; Κάποιοι το λένε “πεταλούδες”
στο στήθος. Ναι. Αυτό το αίσθημα έρχεται
όταν βλέπω κάτι μπροστά μου να γεννιέται
και να δυναμώνεται.Όταν κάτι ξεκινάει και φέρει "Ζωή"
Καθώς έβλεπα
τον κόσμο του Ναυπλίου, τους γονείς και
τους μαθητές, συγκεντρωμένους στην
πλατεία έξω από το σχολείο για να
γιορτάσουν την Αποδοχή και την Αλληλεγγύη,
σε αυτό το 1ο Φεστιβάλ που διοργανώνει
το 3ο ΔΣ Ναυπλίου, ήθελα να αγκαλιάσω
ένα δέντρο που υπήρχε πίσω από τη σκηνή
και να κλάψω πάνω του.
Μέσα σε όλα
εκείνα τα εξαιρετικά που έγιναν, θα
ξεχωρίσω την κατάθεση στεφανιού από
τους μικρούς μαθητές του 3ου Δημοτικού
Σχολείου Ναυπλίου στο άγαλμα που έχει
φτιάξει η κοινότητα των Γεωργιανών που ονομάζεται : "Μητέρα Πατρίδα/Χαμένες
πατρίδες". Και εκτός από το στεφάνι τα
παιδιά άφησαν στο βάθρο τις ζωγραφιές
τους και τις κάρτες τους με τις ευχές
για Αποδοχή και Αγάπη ανάμεσα στους
ανθρώπους.
Τα παιδιά
εχθές ήταν στην πρώτη γραμμή τω δράσεων:
στα εργαστήρια, στον συντονισμό, στα
περίπτερα ενημέρωσης που είχαν στήσει,
το ίδιο και στην παρέλαση.
“Άραγε μπορεί μια επανάσταση να ξεκινήσει από τα παιδιά;”
αναρωτήθηκα καθώς παρατηρούσα τα
αναψοκοκκινισμένα πρόσωπά τους να
χορεύουν όλα μαζί, στο ρυθμό των
αφρικάνικων κρουστών.
..
Θυμήθηκα
τότε...κάπου στο 2001.. καινούρια ωρομίσθια δασκάλα της ζωγραφικής, να θυμώνω και να στεναχωριέμαι για
εκείνα τα παιδιά... τα παιδιά “φαντάσματα”
όπως αισθάνθηκα χθες στην ομιλία μου
να τα ονομάσω.. Εκείνα που δεν έπιαναν
πολύ χώρο στην αίθουσα διδασκαλίας και περνούσαν απαρατήρητα τον περισσότερο
χρόνο, αλλά τα βλέμματα όλων στρέφονταν πάνω
τους, ασυνείδητα, όταν είχε γίνει μια διάρρηξη ή μια
κλοπή στο σχολείο. Ο θυμός μου και η
στεναχώρια μου με είχαν κάνει επιδεικτικά
να διαλέγω στα κενά και στα διαλείμματα
να πίνω τον καφέ μου μαζί τους στο παγκάκι
του προαυλίου. Μεγάλο "σχολείο" για τους εκπαιδευτικούς το παγκάκι στο προαύλιο. Σε αυτό πάνω έμαθα πόσο
δύσκολο είναι να είσαι παιδί από “Άλλη”
χώρα. Εκεί τα "άλλα", μου έλεγαν τον πόνο της καρδιά
τους και μου έδειχναν τη θλίψη τους.
Εκεί άκουσα για την Ιστορία της Εντόνας,
παιδί της Α`Γυμνασίου όπου ένας αστυνομικός
της είχε κάνει σωματικό έλεγχο ενώ
γυρνούσε σπίτι της από το σχολείο, ενώ ακόμα φόραγε τη σχολική τσάντα στην
πλάτη. Εκεί μου μίλησε ο Ρομπέρτο για
τη ματαίωση που είχε αισθανθεί όταν
έχασε τη “Σημαία” αν και ήταν ο καλύτερος
μαθητής του σχολείου. Αν και ήταν μόλις
6 χρόνια στην Ελλάδα.
Και οι
μαμάδες... Πόσο σκληρές μπορούσαν να
γίνουν με αυτά τα παιδιά. Τι και αν τα
δικά τους παιδιά ήταν παραβατικά;. Αυτό
δεν τις εμπόδιζε να μαζεύουν υπογραφές
για να τα διώξουν,από το σχολείο τα
“άλλα”..τα “ξένα”..λες και δεν ήταν
και αυτά παιδιά ... αλλά κάποια αδέσποτα..
Είχα λίγες
εμπειρίες από την τάξη και πολύ λιγότερες
με πολυπολιτισμικές τάξεις. Σε εκείνο
το σχολείο είχα αισθανθεί ανήμπορη από την πρώτη στιγμή, λες και με είχαν πετάξει με βία στον βαθύ Ωκεανό χωρίς σωσίβιο.
Και την στιγμή εκείνη που συνειδητοποίησα πως στο συγκεκριμένο
σχολείο ήμουν μόνη και πως δεν ήταν στις
προτεραιότητες των συναδέρφων μου να
γεφυρωθούν οι διαφορές, τότε αποφάσισα να
κολυμπήσω. Στα βαθιά.
Η ιδέα ενός
Φεστιβάλ όπου με αφορμή και μέσο την
Τέχνη, τα παιδιά των Ελλήνων θα
συνεργάζονταν με τα παιδιά των μεταναστών
και μετά θα παρουσίαζαν τα έργα τους
στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς,
δεν ξέρω καν αν γεννήθηκε πραγματικά
σαν ιδέα. Απλά μια μέρα αποφάσισα να το
κάνω. Και το έκανα.
Ένας τεράστιος
μουσαμάς με γκράφιτι ζωγραφίστηκε από
τα παιδιά. Μια έκθεση ζωγραφικής με τα
έργα τους στόλισαν το σχολείο μέσα και
έξω. Μια αυθόρμητη συναυλία όπου εγώ
έπαιζα κουτσά στραβά την κιθάρα και τα
παιδιά τραγουδούσαν σε ελληνικά αλλά
και στη νοηματική...Μια αυθόρμητη
παράσταση με ταμπλό βιβάν όπου τα παιδιά
σατίριζαν γνωστούς πινάκες ζωγραφικής. Αυτά ήταν το 1ο Φεστιβάλ "μας".
Μη με ρωτάτε.
Δεν ξέρω πως τα συντόνισα αυτά. Δεν είχα
παρακολουθήσει ούτε ενα σεμινάριο με
βιωματικές ή καινοτόμες δράσεις. Απλά
έγιναν . Απλά τα παιδιά το έκαναν.
Τις ίδιες
πεταλούδες αισθάνθηκα και τότε, Και στο
Ίλιον αργότερα σε ανάλογες δράσεις. Και
στο Μενίδι. Αν και η ιδέα πήρε άλλη μορφή.. αν και περισσότερα άτομα μπήκαν στο
οργανωτικό, οι πεταλούδες παραμένουν.
Νομίζω πως
η ιδέα πρέπει να διαχυθεί.
Σχολικά
Φεστιβάλ. Που θα διοργανώνονται από το ίδιο το σχολείο και τα μέλη της. Όχι από δήμους. Όχι από παρατάξεις ή από οργανώσεις. Ένα Φεστιβάλ Αποδοχής της κοινότητας. Που ενώνει εκείνους που δεν πιστεύουν στις πολιτισμικές διαφορές. Ή εκείνους που θέλουν να καταλάβουν, έστω.
Κάποιοι θα τα ονόμαζαν αντιφασιστικά αυτά τα Φεστιβάλ. Αλλά εμείς θα τα πούμε
Τέχνης γιατί οι λέξεις που κουβαλούν
το “αντί” είναι και οι ίδιες επιθετικές.
Φεστιβάλ
Τέχνης και Αποδοχής και Αλληλεγγύης,
και Αγάπης.
Η επανάσταση
των παιδιών;
Ελένη Καραγιάννη
Μια δασκάλα ζωγραφικής
ΥΓ. Ένα Μεγάλο Μπράβο και ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στην Χρύσα Σαββάκη που επέτρεψε στην καρδιά της να της κάνει "κλίκ" η ιδέα των Φεστιβάλ Αποδοχής πριν κάποια χρόνια. Και που δούλεψε σκληρά για να ωριμάσουν οι συνθήκες για να οργανώσει το πρώτο με το σχολείο της, το 3ο ΔΣ Ναυπλίου. (Περισσότερες φωτογραφίες από το Φεστιβάλ θα δείτε: ΕΔΩ )
Εύχομαι του χρόνου τέτοια εποχή να έχουν ξεκινήσει τέτοιοι μικροί πυρήνες αποδοχής της Κοινότητας σε κάθε γωνιά της χώρας.
